Παρατηρήσεις για τον 15χρονο προς τον Πρόεδρο:
Δεν είναι ότι του απευθύνθηκε με το μικρό του όνομα. Δεν είναι ότι του μίλησε στον ενικό. Δεν είναι το αίσθημα οικειότητας που πήγε να του πουλήσει. Δεν είναι η φιγούρα στην παρέα του. Δεν είναι η αμηχανία που ένιωσε. Δεν είναι η ντροπή που έκρυψε. Δεν είναι η πολιτική θέση που νόμιζε ότι εκφράζει. Δεν είναι η (ψευτο)επανάσταση που θέλησε να κάνει. Δεν είναι η ψευτομαγκιά.
Παρατηρήσεις του Προέδρου προς τον 15χρονο:
Δεν είναι το μάθημα που βρήκε την ευκαιρία να του κάνει δημοσίως. Δεν είναι ο τρόπος που του έκοψε τον τσαμπουκά. Δεν είναι η αυστηρότητα με την οποία τον αντιμετώπισε. Δεν είναι η ξαφνική (και δική του) αμηχανία. Δεν είναι η υπερβολή που επέδειξε. Δεν είναι η διόγκωση που ακολούθησε. Δεν είναι η έλλειψη χιούμορ που φάνηκε να τον χαρακτηρίζει. Δεν είναι ότι «δεν έχει ο ίδιος παιδιά»...
Κι αν ο 15χρονος Γάλλος δεν είναι ο καθρέφτης της γενιάς, αποτελεί ωστόσο μια προβολή της σύγχρονης πραγματικότητας...