Τις προάλλες βρήκα ένα από εκείνα τα παλιά, κλασικά, μαύρα τηλέφωνα, με το ακουστικό, το καντράν και το σύρμα που έμπαινε στην πρίζα. Vintage...
Ποιος έχει σήμερα τον χρόνο να γυρίσει ένα-ένα τα νούμερα για να σχηματίσει τον αριθμό του τηλεφώνου;
Ο χρόνος γύρισε πίσω: Σαν ταινία πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου εικόνες της ζωής μου, της ζωής μας, που όχι μόνον δεν υπάρχουν πια, αλλά που θα δυσκολευόμουν να τις εξηγήσω στα παιδιά μου. Κι όμως. Δεν μου φαίνονται τόσο παλιά όσο εκείνα που μου περιέγραφαν κάποτε οι γονείς μου.
Ο εισπράκτορας στο λεωφορείο, το μαλλί της γριάς στο λούνα-παρκ, ο παγωτατζής το καλοκαίρι (και όχι παγωτό μες τον χειμώνα), τα ντόνατς που μόλις ανακαλύπταμε, εκεί πάνω από το bowling στην Κηφισίας κοντά στον Floca, και η πόλαροϊντ που έβγαζε φωτογραφίες στη στιγμή ενώ τις άλλες μηχανές, με τα φιλμ, τα έδινες στον φωτογράφο για να τυπώσει....
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου της Μυρτώς Λοβέρδου στο Bovary.gr