Υπάρχει ευτυχία; Μαθαίνεται; Μήπως μπορούμε να εξασκηθούμε σε αυτήν αντιγράφοντας από τους καλύτερους;
Είναι μια συζήτηση που την ακούω διαρκώς την τελευταία βδομάδα -αν και από πολλούς, διαφορετικούς ανθρώπους, με ποικίλους τρόπους. Ξεκινάει με μια απλή ερώτηση: γιατί αυτοκτόνησε ο Άντονι Μπουρντέν;
Είχε δόξα, χρήματα, έρωτα, μια υπέροχη, αλήτικη ζωή που κατάπινε λαίμαργα, με μεγάλες μπουκιές σε όλα τα τραπέζια του κόσμου -γιατί δεν ήταν ευτυχισμένος; Και, τελικά, τι είναι ευτυχία; Μια στιγμή χαράς, φευγαλέα και άπιαστη; Η υγεία, η μακροβιότητα; H εκπλήρωση του καθήκοντος ή μιας βαθιάς επιθυμίας; Ένα χημικό κοκτέιλ ενδορφινών; Το τυπικό χολιγουντιανό good life, «έρωτας - δόξα, λεφτά - αναγνώριση»; Μήπως είναι αυτό που ο Αριστοτέλης όριζε ως «δραστηριότητα της ψυχής που εκφράζει αρετή»;
«Η ευτυχία είναι το αποτέλεσμα των πραγμάτων που πηγαίνουν καλά» υποστηρίζει ο Martin Seligman, top Αμερικανός ψυχολόγος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Pennsylvania. «Είναι αποτέλεσμα της αντίληψης πως τα πράγματα πάνε καλά και θα πάνε ακόμα καλύτερα» Έτσι απλά.
Η ευτυχία (ή η επιδίωξη της ευτυχίας) υπήρξε ανέκαθεν το Άγιο Γκράαλ της δυτικής κουλτούρας. Όχι, για όλους, φυσικά. Ο Φρόιντ, π.χ. δεν πίστευε πως δουλειά του ψυχολόγου ήταν να κάνει τον κόσμο ευτυχισμένο....