Στην σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων πολύ συχνά το θύμα αισθάνεται θύτης και το παιδί όχι μόνον δεν μιλάει, αλλά το κρύβει σαν να φταίει εκείνο.
Ντρέπεται τόσο που πιστεύει ότι προκάλεσε το κακό και άρα είναι υπεύθυνο γι΄αυτό που του συνέβη. Πώς να πεις λοιπόν στους γονείς σου κάτι κακό που έκανες; Πώς να το μοιραστείς μαζί τους; Φταις, άρα θα σε μαλώσουν...
Η ενοχή που αναπτύσσει, λένε συχνά οι ψυχολόγοι, ένα ανήλικο, δεν του επιτρέπει να αναφέρει αυτό που του συνέβη, ούτε καν να το υπονοήσει. Δεν μπορεί να ξεχωρίσει το όριο της (μη) ευθύνης του. Αντιθέτως, το κρατά μυστικό και με τον τρόπο αυτό νοιώθει όλο και περισσότερο ένοχο.
Η υπόθεση της Λέρου (αν και ανήκει στις ακραίες και νοσηρές) άνοιξε ή μάλλον ξανάνοιξε τον ασκό του Αιόλου σε μια πληγή που παραμένει ανοικτή -κι ας της βάζουμε τσιρότα για να κρύψουμε το τραύμα... Ενα στα πέντε παιδιά, σύμφωνα με έρευνες, θα βιώσει ως τα 18 του χρόνια ένα περιστατικό σεξουαλικής βίας....
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου της Μυρτώς Λοβέρδου στο Bovary.gr