Για όνομα... Κάτι είχα καταλάβει, από τη στιγμή που έφτασε η πρόσκληση στα χέρια μου.
Η βάπτιση είχε καθοριστεί για τις αρχές Ιουνίου, γιατί αναμονή στην αναμονή, το παιδί είχε μεγαλώσει, κόντευε να γίνει κοτζάμ άντρας. Γι΄αυτό και η πρόσκληση ήταν αυστηρή, χωρίς σκίτσα και ποιηματάκια, χωρίς ζωγραφιές και καραβάκια. Λιτή και σαφής: Ημέρα, ώρα, εκκλησία και το γνωστό «Με χαρά σας περιμένουμε στη βάφτιση του γιου μας.... Οι γονείς...».
Και το όνομα αυτού; Οι νονοί; Η πρόσκληση δεν διαφώτιζε για κάτι σχετικό. Ούτε γλέντι προβλεπόταν για τη συνέχεια ούτε τίποτα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που είχε προγραμματιστεί η συγκεκριμένη βάφτιση, μπορει να ήταν η τρίτη ή η τέταρτη. Είχαμε χάσει πια τον λογαριασμό.
Διαβάστε την συνέχεια της ιστορίας, στο bovary.gr