Κάποιοι μιλάνε για «άδειασμα». Κάποιοι άλλοι για «αποστασιοποίηση». Και υπάρχουν κι’ αυτοί που πιστεύουν ότι παίζεται κάποιο παιχνίδι, ώστε η κυβέρνηση να είναι καλυμμένη σε κάθε εξέλιξη.
Το βέβαιο είναι ότι το non paper που διοχέτευσε το Μέγαρο Μαξίμου, λίγη ώρα μετά την δήλωση του υπουργού Εξωτερικών κ. Κοτζιά ότι με τον Σκοπιανό ομόλογό του Ντιμιτρόφ« «τέλειωσαν ό,τι είχαν αναλάβει από τους πρωθυπουργούς τους...», στο οποίο με εμφανή ειρωνική διάθεση αναφερόταν πως «ορισμένοι βιάζονται να πουν χοπ, πριν ακόμη τα Σκόπια πηδήξουν το χαντάκι...» άφησε -τυπικά, τουλάχιστον- τον κ. Νίκο Κοτζιά μόνο και εκτεθειμένο.
Ο κ. Κοτζιάς, είπε επίσης ότι η διαπραγμάτευση θα συνεχισθεί σ’ επίπεδο τεχνοκρατών επειδή υπάρχουν « τεχνικά και νομικά ζητήματα που πρέπει ν’ αντιμετωπισθούν...» Μια διατύπωση, που δείχνει ότι η συμφωνία των δύο πλευρών μπορεί να είναι «κοντά», αλλά... συμφωνία για το όνομα, δεν υπάρχει!
Έχοντας «καεί» με την δημοσιοποίηση του ονόματος «Μακεδονία του Ίλιντεν», ο κ. Τσίπρας δεν θέλει να «εκτεθεί» για μιαν ακόμη φορά. Και εμφανίζεται πολύ προσεκτικός και επιφυλακτικός.
Άλλωστε, όπως ισχυρίζονται διπλωματικοί κύκλοι του υπουργείου Εξωτερικών και για την εμπλοκή που σημειώθηκε με το όνομα Μακεδονία του Ίλιντεν, σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται ο κ. Κοτζιάς. Ο οποίος, όταν «έριξε στο τραπέζι»... εν παρόδω το συγκεκριμένο όνομα ο κ. Ντιμιτρόφ, δεν ενημέρωσε (είτε επειδή δεν το αξιολόγησε ως σημαντικό, είτε επειδή νόμισε ότι θα μπορούσε να περάσει) τον πρωθυπουργό, ο οποίος το πληροφορήθηκε από τον ίδιο τον Σκοπιανό πρωθυπουργό κ. Ζάεφ, στις συναντήσεις που είχαν στη Σόφια.
Κατά τους ίδιους κύκλους, η «εν λευκώ» εμπιστοσύνη που είχε ο κ. Τσίπρας στο πρόσωπο του κ. Κοτζιά (και λόγω της δικής του απειρίας στα θέματα εξωτερικής πολιτικής), φαίνεται να έχει κλονισθεί από σειρά πρωτοβουλιών που «πήρε πάνω» του ο υπουργός Εξωτερικών και δεν εξελίχθηκαν θετικά, με πρώτη και καλύτερη το φιάσκο της επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα (και εξελίχθηκε όπως εξελίχθηκε...), κάποιους χειρισμούς στο Κυπριακό, δηλώσεις του για την Τουρκία κ.λ.π.
Ο κ. Κοτζιάς, έχει δείξει ότι επείγεται να κλείσει το «Μακεδονικό», έστω και με την μικρότερη δυνατή «ζημιά» για την Ελλάδα. Το ίδιο, βεβαίως, επιθυμεί και ο κ. Τσίπρας, ο οποίος όμως φαίνεται να συνεκτιμά τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης αλλά και μεγάλου τμήματος της κοινωνίας, κάτι που ο υπουργός Εξωτερικών, ως «τεχνοκράτης» υπολογίζει σε μικρότερο βαθμό. Για κάποιους, μάλιστα, η όλη πολιτεία του κ. Κοτζιά επιτρέπει την υποψία ότι ενδεχομένως να καθοδηγείται και από προσωπικές μελλοντικές πολιτικές φιλοδοξίες ή τουλάχιστον από την ανάγκη της υστεροφημίας του.
Οι πληροφορίες λένε ότι ο κ. Ντιμιτρόφ (από κάποιους θεωρείται «σκληρότερος» και από τον ίδιο τον Γκρουέφσκι) προσπαθεί να «φρενάρει» κάθε βήμα προς λύση από τον κ. Ζάεφ, και κατά τις τελευταίες συναντήσεις του με τον κ. Κοτζιά είναι αυτός που επέμεινε ότι το erga omnes για το οποίον εμφανίσθηκε πρόθυμος ο κ. Ζάεφ, ισχύει μόνο για το όνομα «Μακεδονία του Ίλιντεν» ή το «Μακεδονία του Κρούσεβο» το οποίο προσώρας φαίνεται ν’ απορρίπτει η Ελλάδα, επειδή κι’ αυτό παραπέμπει σε αλυτρωτισμό.
Υπάρχει η εκτίμηση, ότι ο κ. Ζάεφ προτίθεται να παρακάμψει τον «σκληρό» Ντιμιτρόφ (ενδεχομένως να παραιτηθεί κι’ όλας...) και ν’ αναλάβει ο ίδιος το βάρος των διαπραγματεύσεων, σε απ’ ευθείας συνεννόηση με τον κ. Τσίπρα.
Με δεδομένη την πίεση που ασκούν (κυρίως στην πλευρά των Σκοπίων) ΗΠΑ και ΕΕ, και μ’ ένα κοινά αποδεκτό συμβιβασμό στο θέμα του ονόματος (ξανασυζητιέται το «Βόρεια Μακεδονία», που πληροί και τις προϋποθέσεις της Ελλάδος για «γεωγραφικό προσδιορισμό»), αν ο κ. Ζάεφ μπορέσει να πείσει στο εσωτερικό του για την ανάγκη συνταγματικών (έστω σε κάποιο βάθος χρόνου) αλλαγών για να κατοχυρωθεί (στα χαρτιά, τουλάχιστον...) το erga omnes, είναι όντως πιθανό το πρόβλημα να βρίσκεται πολύ κοντά στην λύση του.