Με σημαία τη δραστική περαιτέρω μείωση μισθών και συντάξεων αλλά και το περιορισμό του κοινωνικού κράτους, δημοσιοποιήθηκε η Εκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα, το οποίο όπως προκύπτει από τη πρώτη έως τη τελευταία σελίδα του κυνικού πονήματος, έχει ξεκινήσει την εφαρμογή της συνταγής της εσωτερικής υποτίμησης παρά το ότι αναγνωρίζει ότι έχει περιορισμένες πιθανότητες να πετύχει!
Αφήνοντας κανείς κατά μέρος την επιπλέον προσαρμογή των 7 μονάδων του ΑΕΠ έως το 2014 (1,5 μονάδα φέτος κι άλλες 5,5 μονάδες την επόμενη διετία), δεν μπορεί παρά να σταθεί στις αναφορές του Ταμείου στις αναγκαίες παρεμβάσεις που ήδη έγιναν και πρόκειται να γίνουν, έτσι ώστε να μειωθεί το χάσμα της ανταγωνιστικότητας.
Στον έντονα αρνητικό απόηχο των δηλώσεων της η οποία εμμέσως πλην σαφώς τόνισε ότι οι κατώτατοι μισθοί θα πρέπει να μειωθούν κι άλλο έτσι ώστε να φτάσουν όχι απλώς στα επίπεδα της Ισπανίας και της Πορτογαλίας αλλά στα επίπεδα των ανταγωνιστών της Ελλάδας, δηλαδή των Βαλκανικών χωρών, η έκθεση του ΔΝΤ επισημαίνει ότι μια μείωση της τάξης του 25% στους κατώτατους μισθούς «ψαλιδίζει» κατά μόνο 5% τις αποδοχές συνολικά στην οικονομία.
Και για να μην έχει κανείς τη παραμικρή αμφιβολία για το τι έρχεται στους μήνες που ακολουθούν, δεν έχει παρά να ανατρέξει στη σελίδα 32 της Έκθεσης, όπου αναφέρεται ρητώς και σαφώς πώς εάν έως το τέλος του έτους δεν έχει βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα, οι Αρχές συμφώνησαν να σκεφτούν πιο άμεσες παρεμβάσεις, από αυτές που έγιναν στις συλλογικές συμβάσεις και στους κατώτατους μισθούς, με το Ταμείο να σημειώνει ότι μόνο η αναστολή του 13ου και 14ου μισθού μπορεί να φέρει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Αυτό που προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση είναι το ειδικό παράρτημα της Έκθεσης που αναφέρεται σε ανάλογα διεθνή παραδείγματα εσωτερικής υποτίμησης, παράρτημα που ξεκινά με την απίστευτη διαπίστωση πως «η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας μέσω της εσωτερικής υποτίμησης, αποδείχθηκε δύσκολο εγχείρημα με λίγες επιτυχίες»!
Χρησιμοποιώντας κυρίως τα παραδείγματα της Αργεντινής, των Βαλτικών χωρών αλλά και της Γερμανίας στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, το ΔΝΤ επισημαίνει ότι ακόμα κι αν συντρέχουν οι καταλληλότερες προϋποθέσεις (ανοικτή οικονομία, ευελιξία στην αγορά εργασίας, περιορισμένο κράτος πρόνοιας, χαμηλό Δημόσιο Χρέος), η διαδικασία της εσωτερικής υποτίμησης είναι εξαιρετικά οδυνηρή, καθώς παρά τις επώδυνες περικοπές μισθών και συντάξεων, η μείωση των τιμών δεν είναι ανάλογη, ενώ συν τοις άλλοις οι επιχειρήσεις αντί να μειώνουν τους μισθούς προτιμούν τη λύση των απολύσεων, ενώ συν τοις άλλοις η μείωση του ελλείμματος του Ισοζυγίου Πληρωμών δεν επιτυγχάνεται με αύξηση των εξαγωγών αλλά με μείωση των εισαγωγών.
Ο κυνισμός των τεχνοκρατών του ΔΝΤ δεν σταματά όμως εδώ, καθώς επικαλούμενοι το παράδειγμα της Αργεντινής, παρατηρούν ότι μια οικονομία μπορεί να παγιδευτεί σε σπιράλ ύφεσης, οπότε και η προσαρμογή μέσω της εσωτερικής υποτίμησης αποδεικνύεται αδύνατη, με μοναδική οδό διαφυγής προς την ανάκαμψη να αναδεικνύεται η χρεοκοπία και η εγκατάλειψη των μηχανισμών συναλλαγματικών ισοτιμιών. Το κερασάκι στη τούρτα είναι η ειδική αναφορά στην εσωτερική υποτίμηση που επιχειρείται στην Ελλάδα, όπου κυνικά το ΔΝΤ ομολογεί πως «οι περισσότερες προϋποθέσεις επιτυχίας, απουσιάζουν στη περίπτωση της Ελλάδας»!