Θυμάμαι τον κακό χαμό που είχε γίνει στο γάμο της ξαδέλφης μου. Οι γονείς της ήταν χωρισμένοι και δεν τα πήγαιναν καλά. Εμείς, ήμασταν με το μέρος της μάνας της.
Θεωρούσαν όλοι τον πατέρα της «χαμένο κορμί», και όλα τα χρόνια στο σπίτι, κάθε φορά που ακουγόταν το όνομά του, κάποιος σταυροκοπιόταν, έφτυνε στον κόρφο του ή μούτζωνε προς κάποια κατεύθυνση. Δεν είχα καταλάβει ακριβώς γιατί. Ήμουν άλλωστε η μικρότερη από τις ξαδέλφες και κανείς δεν μου έδινε σημασία...
«Μα τέλος πάντων», ρώτησα στα δώδεκα, «τι κακό έχει κάνει αυτός ο θείος», τον οποίο δεν είχα γνωρίσει ποτέ. Τότε κάποιος από το σόι μου άρχισε να μου εξηγεί, κάπως μπερδεμένα, ότι άφησε τη θεια μας για μια άλλη και δεν ενδιαφέρθηκε για τα παιδιά του, ενώ έκανε άλλα, ότι του άρεσε να πίνει λίγο παραπάνω και άλλα πολλά. Βαρετή και κοινότοπη η ιστορία του. Απογοητεύτηκα....
Ο γαμπρός όμως ήταν βουλευτής επαρχίας, σίγουρος υπουργός μετά τις επόμενες εκλογές, όπως μας έλεγε, και ήθελε να στείλει, μέσω του γάμου του, το μήνυμα μιας μεγάλης, ενωμένης και ευτυχισμένης οικογένειας....
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Bovary.gr