Μόνο θλίψη και απογοήτευση νιώθει κανείς με την σημερινή εικόνα του Εθνικού Μετσόβιο Πολυτεχνείου. Ενα κτήριο κόσμημα της Αθήνας, παρατημένο στο έλεος των μπαχαλάκηδων και των αντιεξουσιαστών.
Η εικόνα του κτηρίου μόνο Πανεπιστήμιο δεν θυμίζει. Ολοι οι τοίχοι είναι σκεπασμένοι με γκράφιτι και συνθήματα. Ολα τα μάρμαρα έχουν ζημιές, αφού χρησιμοποιούνται για «πυρομαχικά» στις κατά καιρούς επιθέσεις των καταληψιών με την Αστυνομία. Σκουπίδια υπάρχουν παντού. Ολες οι προηγούμενες προσπάθειες αναπαλαίωσης και αποκατάστασης του κτηρίου απέτυχαν. Το περίφημο πανεπιστημιακό άσυλο προσφέρει στους μπαχαλάκηδες το απόλυτο άλλοθι για να κάνουν εκείνοι «κουμάντο» στο ΕΜΠ.
Οι καθηγητές απογοητευμένοι πλέον δεν αντιδρούν. Το υπουργείο Παιδείας δεν θέλει φασαρίες με τους αντιεξουσιαστές. Η αστυνομία έχει δεμένα τα χέρια λόγω ασύλου. Και το ΕΜΠ αφήνεται να ρημάζει στην κυριολεξία. Ακόμα και η είσοδος στους χώρους της Σχολής, είναι μια επικίνδυνη άσκηση. Κανείς δεν ξέρει αν την ώρα εκείνη, δεν βρίσκεται σε εξέλιξη μια ακόμα συνέλευση αντιεξουσιαστών, που δεν τους αρέσουν οι «ξένες φάτσες».. Γιατι στο ΕΜΠ, ενα ίδρυμα με ιστορία και επιστημονικές περγαμηνές, αυτοί κάνουν κουμάντο φυσικά.
Ολα τα μάρμαρα είναι σπασμένα. Τα κομμάτια χρησιμοποιούνται απο τους κάθε λογής αντιεξουσιαστές για τις μάχες που ξεσπούν κάθε τόσο με τις δυνάμεις των ΜΑΤ σε εποχές καταλήψεων και επεισοδίων.
Την ίδια θλιβερή εικόνα παρουσιάζουν και οι εξωτερικοί τοίχοι του κτηρίου του ΕΜΠ.
Το ΕΜΠ στην αρχική του μορφή ιδρύθηκε το 1837, είναι δηλαδή σχεδόν συνομήλικο με το νεότερο ελληνικό Κράτος. Με βασιλικό διάταγμα «περί εκπαιδεύσεως εις την αρχιτεκτονικήν» ιδρύεται Τεχνικό Σχολείο, που αρχικά λειτουργεί μόνο Kυριακές και εορτές-αργίες προσφέροντας μαθήματα σε όσους επιθυμούν να μορφωθούν ως αρχιτεχνίτες στην αρχιτεκτονική. Η συρροή των υποψήφιων μαθητών ήταν τόσο μεγάλη, ώστε την άνοιξη του 1840 προστίθεται και Σχολείο συνεχούς (καθημερινής) λειτουργίας παράλληλα με το κυριακάτικο, ενώ πληθαίνουν κι επεκτείνονται τα μαθήματα. Τότε το «Πολυτεχνείο» εγκαθίσταται σε δικό του κτήριο στην οδό Πειραιώς. Με το ζήλο των μαθητών και των διδασκόντων το σχολείο αναπτύσσεται συνεχώς και ανυψώνεται η στάθμη του.
Σύντομα το Σχολείο αναβαθμίζεται,για να ανταποκριθεί στις γενικότερες ανάγκες της εγχώριας ανοικοδόμησης και βιομηχανίας. H διάρκεια των σπουδών επιμηκύνεται στα τρία χρόνια,το πρόγραμμα εμπλουτίζεται με νέα μαθήματα και η διοίκηση ασκείται από την «επί της εμψυχώσεως της Εθνικής Βιομηχανίας Επιτροπή».
Η περιορισμένη χωρητικότητα της οικίας Γ. Βλαχούτση, στην οδό Πειραιώς (όπου αργότερα στεγάσθηκε το Ωδείο Αθηνών), δεν επιτρέπει την εκπλήρωση των φιλόδοξων στόχων του Σχολείου.
Έτσι, το 1871 αρχίζει η μετεγκατάσταση του Σχολείου σε καινούργια κτήρια, επί της οδού Πατησίων. Iστορικά κτήρια που πρώτος οραματίσθηκε ο Νικόλαος Στουρνάρης («με τα υπόλοιπα χρήματα της καταστάσεώς μου», έγραφε το 1852 στη διαθήκη του, «να κτισθή εις Αθήνας εν λαμπρόν Πολυτεχνείον…»), οδηγώντας και τους συγγενείς και συμπολίτες του από το Μέτσοβο, Μιχαήλ Τοσίτσα, Ελένη Τοσίτσα και Γεώργιο Αβέρωφ, να ενστερνισθούν την ιδέα του και να ακολουθήσουν το παράδειγμά του.
