Μοιάζει με τη ζωή σε αποικία στον Αρη. Η λειτουργία του σώματος αλλάζει, η αίσθηση της γεύσης μουδιάζει, τα μαλλιά μακραίνουν πιο γρήγορα, τα τραύματα επουλώνονται ταχύτερα, αλλά με τον ίδιο ρυθμό εξαπλώνονται και οι μολύνσεις.
Είναι μερικές μόνο από τις επιπτώσεις που βιώνει κάποιος αν ζήσει 31 συνεχόμενες ημέρες σε βάθος περίπου 20 μ., κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Εκεί όπου το σώμα καταναλώνει τρεις φορές περισσότερες θερμίδες, το φρέσκο φαγητό αλλοιώνεται πριν προλάβεις να το απολαύσεις, ενώ αν πάθεις έμφραγμα πρέπει να το αντιμετωπίσεις στον βυθό, γιατί αν αναδυθείς χωρίς την κατάλληλη προσαρμογή, το σώμα θα πάθει σοκ.
Κάπως έτσι περιέγραψε ο Φαμπιέν Κουστό αυτή την εμπειρία που έζησε πριν από κάποια χρόνια, όταν πέρασε 31 ημέρες κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, με μια ερευνητική-επιστημονική ομάδα πέντε ατόμων. Τότε, είχαν σπάσει το ρεκόρ του παππού του, του περίφημου Ζακ Υβ Κουστό, ο οποίος το 1963 είχε καταφέρει το ίδιο, για 30 ημέρες.
«Ενιωσα περισσότερο ψάρι εκεί κάτω», είπε γελώντας, σε συνέντευξη στο ΑΠΕ. «Σαν ένα υδρόβιο θηλαστικό που επέστρεψε εκεί από όπου όλοι ξεκινήσαμε, όπου όλοι γεννηθήκαμε... Για μένα προσωπικά -και ίσως είμαι απλά παράξενος, αλλά όποιος έχει σύνδεση με τον ωκεανό θα με καταλάβει- ήταν το σπίτι μου. Είχα μια πολύ ισχυρή αίσθηση ύπαρξης εκεί κάτω, ήταν το μέρος όπου ένιωσα περισσότερο άνετα. Ήθελα να καθίσω άλλον ένα μήνα, ίσως και περισσότερο. Δεν σκεφτόμουν καν την επιφάνεια πια», συμπλήρωσε.
Παρά τις πολλές δυσκολίες της αποστολής, για εκείνον το χειρότερο ήταν η έλλειψη καλού φαγητού.
«Τρώγαμε φαγητό αστροναυτών, αυτό το κατεψυγμένο κι αποξηραμένο φαγητό, πρωί, μεσημέρι, για σνακ, βράδυ, κατεψυγμένο αποξηραμένο φαγητό... Ένα από τα πράγματα που προσέξαμε ήταν ότι λόγω των πολλαπλών ατμοσφαιρών πίεσης, ακόμη και τα ελάχιστα φρέσκα φρούτα που είχαμε μαζί μας, αλλοιώνονταν πολύ εύκολα. Ένα μήλο, π.χ., που μπορεί να κρατήσει ακόμη και εβδομάδες στο ψυγείο, εκεί κρατούσε το πολύ δύο μέρες. Όταν όμως γευόμασταν ένα μήλο ήταν σαν να τρώγαμε το πιο νόστιμο γεύμα στον κόσμο... Απλά πράγματα! Επιπλέον, καίγαμε τρεις φορές περισσότερες θερμίδες από όσες στη «γη». Έτρωγα τριπλάσιο φαγητό και έχασα περίπου τέσσερα κιλά σε 31 ημέρες», περιέγραψε.
Οταν επέστρεψε στην... κανονική ζωή, μαζί με την υπόλοιπη ομάδα ήταν υπό ιατρική επίβλεψη για 72 ώρες.
«Η αίσθηση τη γεύσης μου δεν επανήλθε για σχεδόν δύο εβδομάδες. Τις πρώτες ημέρες μπορείς μεν να γευτείς τα πράγματα καλύτερα από ό,τι εκεί κάτω, αλλά η γεύση δεν έχει επανέλθει πλήρως... Τα αυτιά μου επίσης χρειάστηκαν χρόνο για να επανέλθουν. Το πιο σοκαριστικό όμως ήταν ότι ένιωθα σαν να βγήκα ξαφνικά μέσα από μια επίδειξη πυροτεχνημάτων διαρκείας. Το υποβρύχιο εργαστήριο ήταν σε ένα θαλάσσιο άδυτο... Πανέμορφο! Κοραλλιογενείς ύφαλοι, ψάρια παντού, όλη αυτή η θαλάσσια ζωή, όλη αυτή η δυναμική κίνηση και ζωή, τόσο χρώμα, ένα υπέροχο show πυροτεχνημάτων. Και την ώρα που ανεβήκαμε, μετά από 31 ημέρες, υπήρχε ησυχία και ξαφνικά σιωπή, ερημιά, μόνο ο ουρανός και ένα δύο πουλιά και μια ομάδα ανθρώπων σε μια βάρκα που περίμεναν να μας μαζέψουν με αγένεια από το νερό», θυμάται.
Πέρα από όλα αυτά, εξομολογήθηκε στο ΑΠΕ και την επιθυμία του να κατεβάσει ένα ερευνητικό υποβρύχιο στα θαλάσσια ύδατα έξω από την Κρήτη, ένα από τα βαθύτερα σημεία της Μεσογείου, για να δει «τι βρίσκεται εκεί κάτω».
Αλλωστε, σημειώνει «Υπάρχουν τόσο πολλά ακόμη εκεί κάτω, που περιμένουν να ανακαλυφθούν... Η Μεσόγειος είναι στο επίκεντρο αυτού και η Ελλάδα -και δεν το λέω για να βάλω βούτυρο στο ψωμί σας- είναι φυσικά αυτή που έχει μια πάρα πολύ πλούσια ιστορία... Υπάρχουν πολλά να βρεθούν εκεί κάτω... είμαι σίγουρος».