Πολυπράγμων: Να ένας χαρακτηρισμός που ταιριάζει στην Ελένη Ψυχούλη. Τέχνη, μαγειρική, τηλεόραση, ταξίδια, έρωτες και πολλά ακόμα συνθέτουν την προσωπικότητα αυτής της γυναίκας που ό,τι κάνει το κάνει χωρίς τσιγκουνιά, σχεδόν χειροποίητα. Και με την καρδιά της...
«Το κλειστοφοβικό, γκρίζο τοπίο σε μια επαρχία της δεκαετίας του ’70, μέσα στη χούντα. Αυτό κρατάω από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια στον Βόλο. Επιβίωσα εκεί ως τα 17 επειδή πάντα υπήρχε κάτω από το κρεβάτι μου έτοιμη η βαλίτσα της μεγάλης φυγής, που περίμενε μέχρι να περάσω στο πανεπιστήμιο. Μοναδικό φως, τα καλοκαίρια στο εξοχικό του Πηλίου, όπου η ελευθερία του καλοκαιριού και πάλι, μπλεκόταν στα πόδια μιας ανελεύθερης, μικρής κοινωνίας του καθωσπρεπισμού.
Μέχρι να μπω στο πανεπιστήμιο, από τα 7 μου, ήθελα να γίνω καθηγήτρια γαλλικών. Από τη στιγμή που πέρασα στη σχολή που ονειρευόμουν δεν ήθελα πια να γίνω τίποτα. Και έκτοτε, ποτέ δεν θέλησα να γίνω κάτι.
H ζωή δίπλα στον Τάκη ήταν κάτι σαν ΛΟΚ, μια σκληρή και ονειρεμένη συνάμα μαθητεία στην τέχνη, τη ζωή, τη σκληρή δουλειά, τον επαγγελματισμό, την αφοσοίωση, τον λόγο τιμής, σε ό,τι κάνεις. Η ζωή στο Παρίσι, πάλι, ήταν το ατελείωτο πάρτυ μιας ανέμελης και ανήσυχης νιότης. Ήταν η εποχή τέτοια. Η εποχή που γέννησε τις μεγαλύτερες μουσικές και μένα, η ζωή μου ήταν πάντα ταυτισμένη με τη μουσική»....
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη της Ελένης Ψυχούλη στο Bovary.gr