Όταν ένας σχεδιαστής δείχνει μόνος του, σε χώρο που έχει επιλέξει, το πλήθος που θα παρευρεθεί αυτοφιλτράρεται. Σε ένα συνολικό event όμως, και μάλιστα όπως η κατακαημένη ελληνική εβδομάδα μόδας, ετερόκλητα πλήθη καλούνται να συντονιστούν με ένα όραμα που περιλαμβάνει υφάσματα, χρώματα, γραμμές και styling. Έτσι, στο Le Diner Surrealist, πασαρέλα του σχεδιαστή για φθινόπωρο-χειμώνα 2011-2012, βρέθηκα να κάθομαι ακριβώς μπροστά από τους default κάγκουρες που προφανώς είχαν έρθει για να δουν μοντέλα να κουνάνε τον κώλο τους και να ανεμίζουν τα ξανθά μαλλιά τους φορώντας μαγιό MED και έχοντας καταχραστεί από ένα μπουκάλι baby oil η καθεμιά. Ένα show α λα Victoria’s Secret του φτωχομπινέ, να στο πω έτσι.
Φυσικά, ο αιθεροβάμων Δημήτρης ακύρωσε τα μοντέλα, εκθειάζοντάς τα ταυτόχρονα: έβλεπες μόνο ένα ανοίκειο πρόσωπο, πράγμα που έκανε την προσπάθεια του σώματος να αναδείξει το ρούχο απόλυτα αξιολογίσιμη. Όσο για το ρούχο, η συλλογή ήταν βασισμένη στη διαφάνεια που, σαν σίτα σε παράθυρο φαντάσου, αφήνει να μαντεύεις τη σιλουέτα κολακεύοντάς την (νομίζω ότι πάντα αυτό έχει στο μυαλό του κάποιος που χρησιμοποιεί τούλινες παραλλαγές). Σαν το σέξι “μικροτέχνασμα” δια του οποίου ο σουρεαλιστής Man Ray παρουσίαζε στις φωτογραφίες του τη γυναίκα: όχι απευθείας, αλλά μέσα από μια γκριζωπή αχλύ. Εξ’ ου και τα χρώματα, μια παλέτα μαύρου, μπλε και γκρι, εξ’ου και η γεωμετρική art deco. Και ναι, για να φτάσω σε αυτό που πάντα ενδιαφέρει και εμένα και εσένα, αυτό το μίγμα υφασμάτων με κοινή αφετηρία τη διαφάνεια, φοριέται, και είναι θηλυκό με έναν κομψό, συνοφρυωμένο τρόπο.
Πηγή: fashionism