Θεωρείται ο πιο ικανός πολιτικός της γενιάς του, γράφει το έγκυρο σάιτ Slate για τον πρώην υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας.
Είναι φανατικός φιλοευρωπαϊστής, αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να περάσει την πόρτα της καγκελαρίας γιατί δεν τον άφησαν πρώτα ο Χέλμουτ Κόλ και μετά τη Ανγκελα Μέρκελ. «Σήμερα είναι πανίσχυρος πρόεδρος της Bundestag, της γερμανικής βουλής, ένας ρόλος-κλειδί στην κυβέρνηση Μέρκελ», γράφει.
Θυμίζει τον ήρωα της ασπρόμαυρης αμερικανικής σειράς «Ανθρωπος από σίδερο», του 1960. Στο αναπηρικό καροτσάκι του ο ηθοποιός Robert T. Dacier εξακολουθεί να κυνηγάει τους εγκληματίες. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε βρίσκεται στο αναπηρικό καροτσάκι του από τις 12 Οκτωβρίου 1990, όταν σε προεκλογική συγκέντρωση ένας τρελός του φύτεψε δύο σφαίρες που τον πέτυχαν στην σπονδυλική στήλη. Είναι παραπληγικός, δεν έχει καμία αίσθηση από την λεκάνη και κάτω.
Ωστόσο, ο Σόιμπλε δεν εγκατέλειψε ούτε την άθληση. Δεν παίζει πια τένις, αλλά τα καταφέρνει στο handbike και αρνείται να τον σπρώχνουν οι άνδρες της συνοδείας του. Επιμένει να είναι αυτόνομος.
Είναι χριστιανοδημοκράτης βουλευτής από το 1972 και δεν σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή να εγκαταλείψει την πολιτική μετά από αυτό το «ατύχημα», όπως το αποκαλεί ο ίδιος -δεν θέλει να το ονομάζει «επίθεση». Αρνείται να τον λυπούνται και φυσικά δεν λυπάται ούτε ο ίδιος τον εαυτό του. «Η επιλογή είναι είτε να συνεχίσει κάποιος την πολιτική είτε να απομονωθεί, με κίνδυνο να καταλήξει γκρινιάρης», είπε ο Σόιμπλε στην σύζυγό του, Ingeborg Hensle, επικεφαλής της γερμανικής θυγατρικής του Παγκόσμιου Οργανισμού εναντίον της Πείνας (έχουν 4 παιδιά).
Ο Σόιμπλε γεννήθηκε το 1942 στο Φράιμπουργκ και κατεβαίνει εδώ και 45 χρόνια υποψήφιος στην περιφέρεια Offenburg, κοντά στα σύνορα με τη Γαλλία. Μιλάει συχνά με την ντοπιολαλιά της περιοχής του, ξέρει άπταιστα γαλλικά και μιλάει αγγλικά με μια γερμανική προφορά -ακόμη και ο ίδιος ειρωνεύεται τον εαυτό του γι'αυτό!
Οπως όλοι οι Γερμανοί που έζησαν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, παρότι ήταν ακόμη παιδί, ο Σόιμπλε υπήρξε πάντα φανατικός φιλοευρωπαίος. Και παραμένει, παρά τις κατηγορίες που εκτόξευσαν εναντίον του για την διαχείριση της κρίσης και την γκρίνια για το «Grexit». Πράγματι, το 2015, ήταν υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη για να σωθεί η Ευρώπη. Σήμερα πιστεύει ότι η Ελλάδα πρέπει να διασωθεί, στο όνομα πάντα της Ευρώπης.
Αυτός ο θρησκευόμενος προστετάντης πιστεύει ότι η οικονομική λιτότητα είναι όρος για την οικονομική ανάπτυξη.
Ως υπουργός Οικονομικών ακολούθησε πάντοτε σφιχτή πολιτική για τα οικονομικά της Γερμανίας και σήμερα ανησυχεί μήπως ο διάδοχός του κατασπαταλήσει το πλεόνασμα μειώνοντας τους φόρους.
Ο Σόιμπλε ήθελε να παραμείνει υπουργός Οικονομικών, οκτώ χρόνια κατείχε τη θέση. Αλλά για μια φορά ακόμη υπέκυψε στη θέληση της Ανγκελα Μέρκελ. Είναι μάλλον η μοίρα του. Αναμφίβολα, «ο πιο ικανός πολιτικός της γενιάς του, ο άνθρωπος που σκέπτεται τρεις φορές πιο γρήγορα από τους άλλους και απαντά δύο φορές πιο συγκεκριμένα στις ερωτήσεις από τους άλλους», όπως γράφει ο βιογράφος του Hans-Peter Schütz, του περιοδικού Stern, πάντα κατάπινε τις φιλοδοξίες του.
Τον πέρασε στη στροφή η Μέρκελ
Ο Σόιμπλε υπήρξε στενός συνεργάτης του Χέλμουτ Κολ από το 1984 και εθεωρείτο πάντα δελφίνος του καγκελάριου. Ηταν υπουργός Εσωτερικών την στιγμή της ένωσης των δύο Γερμανιών και διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο. Είναι εκείνος που διαπραγματεύτηκε με τους ανατολικο-γερμανούς ομολόγους του τους διεθνείς όρους της Ενωσης.
Το 1998, ο Σόιμπλε πίστεψε ότι είχε έρθει η ώρα του να γίνει καγκελάριος. Αλλά ο Κολ αποφασίζει και πάλι να είναι υποψήφιος, με αποτέλεσμα να χάσει τις εκλογές και να τις κερδίσει ο Γκέρχαρτ Σρέντερ.
Τότε ο Σόιμπλε διαδέχεται τον Χέλμουτ Κολ στην προεδρεία του CDU και τοποθετεί την Ανγκελα Μέρκελ γενική γραμματέα του κόμματος. Δύο χρόνια αργότερα, η Μέρκελ επωφελείται από το σκάνδαλο των «μαύρων ταμείων» του CDU για να ξεφορτωθεί ταυτόχρονα τον Χέλμουτ Κολ, επίτιμο πρόεδρο, και τον Βόγφγκανγκ Σόιμπλε, πρόεδρο. Από τότε, οι σχέσεις ανάμεσα στην μέλλουσα καγκελάριο και τον Σόιμπλε σημαδεύτηκαν από μια καχυποψία ανάμεικτη με σεβασμό.
Ο Σόιμπλε αναγνωρίζει το πολιτικό ένστικτο της Ανγκελα Μέρκελ και εκείνη χρησιμοποιεί την εμπειρία του και την ηθική του ακτινοβολία. Αλλά το 2004 δεν τον άφησε να γίνει πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Γερμανίας.
Σήμερα, η Μέρκελ επιτρέπει στον Σόιμπλε να γίνει πρόεδρος της Bundestag, ήτοι το νούμερο δύο του κράτους. Και δεν είναι μόνο για παρηγοριά. Μια βουλή η οποία διαθέτει 709 βουλευτές και έξι κοινοβουλευτικές ομάδες, προερχόμενες από επτά κόμματα, χρειάζεται επικεφαλής κάποιον με σιδερένια γροθιά. Κυρίως γιατί αναμένεται οι λαϊκιστές της Δεξιάς (AfD), οι οποίοι διαθέτουν 90 βουλευτές, να μην σέβονται πάντα τον κανονισμό της βουλής. Ολοι φαντάζονται ότι ο Σόιμπλε, με το καυστικό χιούμορ και τις ειρωνικές φράσεις του, θα μπορέσει να επαναφέρει τους ταραξίες στην τάξη.
Ο πρόεδρος της Bundestag, εκ της θέσεώς του, πρέπει να δείχνει ουδέτερος πολιτικά. Αλλά ο λόγος του έχει μεγάλη βαρύτητα στα μεγάλα θέματα της γερμανικής πολιτικής, όπως η Ευρώπη, για παράδειγμα.
Ο Σόιμπλε άφησε εποχή το 1994 για ένα κείμενο που συνυπέγραψε με τον Karl Lamers, υπεύθυνο για την ευρωπαϊκή πολιτική του CDU. Είναι γνωστό ως «κείμενο Σόιμπλε-Λάμερς».
Τριάντα τρία χρόνια μετά, αυτό το κείμενο παραμένει πάντα επίκαιρο. Πρότεινε την δημιουργία ενός «σκληρού πυρήνα» ευρωπαϊκών χωρών, γύρω από την Γαλλία και την Γερμανία, βασισμένο στο ενιαίο νόμισμα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που γινόταν λόγος για μια Ευρώπη «πολλών ταχυτήτων». Αλλά το «κείμενο Σόιμπλε-Λάμερς» είχε το πλεονέκτημα ότι ήταν συγκεκριμένο και πρότεινε στα κράτη-μέλη να χάσουν ένα μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας και να είναι «έτοιμα να προχωρήσουν περισσότερο την συνεργασία τους […] χωρίς να μπλοκάρονται από το βέτο άλλων χωρών-μελών».
Αυτό το κείμενο είχε, ωστόσο, δύο μειονεκτήματα. Παρουσίαζε τον «σκληρό πυρήνα» ως το έμβρυο μια ομοσπονδιακής Ευρώπης, όρο-ταμπού, και απαρίθμιζε τις χώρες που θα συμμετείχαν σε αυτόν τον πυρήνα χωρίς να συμπεριλαμβάνει -επίτηδες- την Ιταλία, ιδρυτικό μέλος της Κοινής Αγοράς. Οι Γάλλοι βρήκαν αυτό σαν αφορμή και δεν απάντησαν ποτέ σε αυτό το «κείμενο Σόιμπλε-Λάμερς». Ηταν την εποχή που στη Γαλλία συγκατοικούσαν οι Σοσιαλιστές με την Δεξιά (Μιτεράν και Μπαλαντύρ) και κανείς από τους δύο δεν ήθελε να διακινδυνεύσει κάτι τέτοιο.
Από τότε, η ευρωπαϊκή φαντασία δεν έχει εφεύρει τίποτα καινούριο. Ακόμη και οι ιδέες του Εμανουέλ Μακρόν επαναλαμβάνουν ή συμπληρώνουν όσα έλεγαν οι Σόιμπλε-Λάμερς. Και μακάρι οι Γερμανοί να επιφυλάξουν στον Μακρόν μια καλύτερη τύχη.