«Το δημοψήφισμα για την αυτοδιάθεση της Καταλονίας, εκτός του ότι αποσταθεροποιεί την Ισπανία εν μέσω οικονομικής επανεκκίνησης, δεν θα αναγνωριστεί ούτε από τη Μαδρίτη, ούτε από τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Η λύση θα περάσει από την διαπραγμάτευση», αναφέρει στο κύριο άρθρο της σήμερα η Le Monde.
Και προσθέτει η γαλλική εφημερίδα:
«Η Ισπανία βρίσκεται μπροστά σε μια από τις σοβαρότερες πολιτικές κρίσεις που γνώρισε η χώρα τα τελευταία χρόνια. Πρέπει κάποιος να φθάσει ως την απόπειρα πραξικοπήματος το 1981 εναντίον της τότε νεαρής ισπανικής δημοκρατίας για να βρει μια παρόμοια δύσκολη κατάσταση. Είναι σημαντικό να καταλάβει κάποιος ότι αυτό που παίζεται την 1η Οκτωβρίου με την αυτοδιάθεση της Καταλονίας αφορά το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Είναι σεβαστό το αίτημα των Καταλανών που υπερασπίζονται την εθνική τους ιδιαιτερότητα. Η Καταλονία είναι ιστορία, γλώσσα, οικονομικός δυναμισμός, καλλιτεχνική δημιουργία, όλα ιδιαίτερα. Υπήρξε μια περιοχή που πρωτοστάτησε στον αγώνα εναντίον της δικτατορίας του Φράνκο. Είναι σήμερα στην πρώτη σειρά της οικονομικής επιτυχίας της Ισπανίας. Οι Καταλανοί δεν υπερασπίζονται την ταυτότητά τους, αυτή είναι προφανής. Αλλά γιατί θα πρέπει να διακηρύξουν μονομερώς την ανεξαρτησία τους προκειμένου να αναγνωριστεί αυτή ακόμη περισσότερο στο εσωτερικό της Ισπανίας;
Αυτός, σε κάθε περίπτωση, είναι ο στόχος μιας μικρής πλειοψηφίας που βρίσκεται στην εξουσία, στην παρούσα περιφερειακή κυβέρνηση, η οποία διοργανώνει το δημοψήφισμα της Κυριακής, 1ης Οκτωβρίου. Αν το «ναι» κερδίσει, τότε η περιφερειακή κυβέρνηση θα κηρύξει «την ανεξαρτησία» της Καταλονίας.
Η κυβέρνηση της Μαδρίτης έχει το νόμιμο δικαίωμα να κηρύξει αυτή την εκλογή παράνομη. Ολα τα συνταγματικά δικαστήρια της χώρας το έκριναν έτσι. Το δημοψήφισμα είναι αντίθετο με το δημοκρατικό Σύνταγμα του 1978, το οποίο επικυρώθηκε από την πλειοψηφία των Καταλανών.
Το Διεθνές Δίκαιο υπερασπίζεται το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση μιας εθνικής μειονότητας έναντι της αποικιοκρατίας ή όπως συμβαίνει με τους Κούρδους έναντι μιας κεντρικής κυβέρνησης η οποία τους καταπιέζει με εγκλήματα, με τη βία και με τα βασανιστήρια. Οι Καταλανοί δεν είναι ούτε αποικία ούτε υφίστανται βασανιστήρια -ακόμη λιγότερο απειλούνται με γενοκτονία, όπως συνέβαινε με τους Κούρδους του Ιράκ την εποχή του Σαντάμ Χουσείν.
Επιπλέον, είτε πρόκειται για το Κεμπέκ του Καναδά, είτε για την Σκωτία του Ηνωμένου Βασιλείου, όλα τα δημοψηφίσματα για την αυτοδιάθεση μιας εθνικής μειοψηφίας στο εσωτερικό ενός δημοκρατικού κράτους διοργανώθηκαν σε συμφωνία με την κεντρική κυβέρνηση. Επομένως όσο κατανοητή είναι η επιθυμία κάποιων Καταλανών να υπογραμμίσουν περισσότερο την ιδιαιτερότητά τους, εξίσου κατανοητή είναι η επιθυμία της Μαδρίτης να γίνει σεβαστός ο νόμος. Από την άλλη, όσο πιο βαρειά είναι η παρέμβαση του Ισπανού πρωθυπουργού Μαριάνο Ραόχι στην Καταλονία, τόσο μεγαλώνει ο αριθμός των οπαδών της απόσχισης.
Η οικονομική κρίση του 2008 μάτωσε την Ισπανία. Αυτή είναι που έθρεψε την απαίτηση για ανεξαρτησία στο εσωτερικό της Καταλονίας, η οποία έχει την αίσθηση ότι πληρώνει περισσότερα από άλλες περιφέρειες για την επανεκκίνηση της Ισπανίας.
Αλλά το δημοψήφισμα δεν μπορεί να χρησιμεύσει σε πολλά πράγματα. Θα αποσταθεροποιήσει τη χώρα η οποία προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της. Και δεν θα αναγνωριστεί ούτε από τη Μαδρίτη ούτε από τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Μια λύση θα ήταν οι δύο πλευρές να κάνουν πίσω. Να διαπραγματευθούν ώστε να επιστρέψουν στο καθεστώς προχωρημένης αυτονομίας το οποίο είχε θεσπίσει η Καταλωνία το 2006 και ματαιώθηκε από το Συνταγματικό Δικαστήριο το 2010».