Άχαρο πράγμα φίλε το να είσαι αυτό που λέγεται δημοσιογράφος «επί των πολιτιστικών» αυτές τις μέρες. Πολύ άχαρο. Ο κόσμος γύρω σου γκρεμίζεται και εσύ πρέπει να ασχοληθείς με τις νέες ταινίες της εβδομάδας και τα σίριαλ. Σαν μόγγολο αισθάνεσαι μπας και γλυτώσεις το μερτικό ευθύνης.
Γιατί το γλυκό το μόγγολο, δεν έχει ευθύνη το έρμο να μην χαμπαριάζει τίποτα από ότι συμβαίνει. Εσύ όμως; Κι από την άλλη τι να κάνεις; Θέλω να πω, εφ' όσον αυτό είναι το αντικείμενο της δουλειάς μου, τι πρέπει να κάνω; Να βαφτιστώ εν μία νυκτί οικονομικός και πολιτικός συντάκτης και αναλυτής για να είμαι μέσα στη μόδα; Για να μη φανώ ανεπίκαιρος; Αφήνω το ρόλο του σοβαρού στις απανταχού Ελεονώρες Μελέτες, που μεταξύ δύο ξεβρακωμάτων επωνύμων αισθάνονται και την υποχρέωση να πετάξουν κι ένα σχόλιο για την κρίση.
Όμως το ερώτημα παραμένει: Υπάρχει χώρος σε καιρό πολέμου για την τέχνη και την ψυχαγωγία; Πρέπει να υπάρχει. Ακόμα και στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, τα θέατρα λειτουργούσαν και ταινίες γυριζόντουσαν (μολονότι αυτό με τα θέατρα, χλωμό το βλέπω μετά και το κλείσιμο ενός ιστορικού χώρου όπως το ΑΠΛΟ του Αντύπα).
Όσο για τις ελληνικές ταινίες που γυρίζονται, καλύτερα να μην το συζητήσουμε. Ή να το συζητήσουμε και να το στηρίξουμε αν πρόκειται για μια ταινία όπως ο ΑΔΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ (ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ 4/5) του Φίλιππου Τσίτου.
Μια όμορφη δουλειά, μεστή και ανταποδοτική στο γέμισμα του εσωτερικού σου ντεπόζιτο σε αντάλλαγμα του χρόνου που διέθεσες για να την παρακολουθήσεις, που ούτε καμαρώνει σαν την δεκαεφτάχρονη στον καθρέφτη του μπουρδέλου, ούτε μοιάζει με τη γριά τσατσά που λιγουρεύεται τα δανεικά λούσα. Είναι σινεμά με γλυκόπικρο κωμικό και δραματικό συναισθηματικό αντίκρυσμα, συνειδητοποίηση και γνώση, φτιαγμένο από έναν άνθρωπο στα χέρια του οποίου γεννήθηκε και η «Ακαδημία Πλάτωνος» Ο Σωτήρης είναι προανακριτής της Αστυνομίας που προβληματίζεται γύρω από τι είναι άδικο και τι δίκαιο επιθυμώντας να αθωώσει όλους αυτούς που έπεσαν στο έγκλημα επειδή δεν είχαν "στον ήλιο μοίρα". Σε αυτή του την προσπάθεια θα σκοτώσει από λάθος έναν άνθρωπο και στην ιστορία του θα παίξει ρόλο – κλειδί η Δώρα η μοναδική μάρτυρας στο έγκλημα. Ο «Αδικος Κόσμος» είναι μια ελληνογερμανική παραγωγή που τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας και το βραβείο Α αντρικού ρόλου στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπάστιαν. Μαζί με τον Αντώνη Καφετζόπουλο συμπρωταγωνιστούν οι Θεοδώρα Τζήμου, Μηνάς Χατζησάββας, Χρήστος Στέργιογλου.
Έταιρη λύση για κινηματογραφική συναισθηματική επιβίωση μέσα στις μέρες του μεγάλου ζόφου, η επιστροφή στην παιδική ηλικία. Στην pop ρετρό νοσταλγεία των πιο όμορφων αναμνήσεων.
Στα ΜUPPETS (Bαθμολογία 4/5). Εδώ μιλάμε για χαρά ατόφια, για υπέροχο ταξίδι με αποσκευές τις πιο πολύτιμες βαλίτσες που έχει για ανάμνηση οποιοσδήποτε είναι πάνω από 30.
Για ένα μοναδικό και σεβαστικό καλειδοσκοπικό tribute σε έναν φαντασμαγορικό θρύλο, άρρηκτα συνδεδεμένο με την πιο glamorous απονενοημένη εκδοχή της σόου μπιζ. Οπότε η κριτική περιττεύει. Ειδικά από τη στιγμή, που οι δημιουργοί αυτού του σύγχρονου Muppet καταφέρνουν με μοναδική δεξιοτεχνία, να διατηρήσουν ατόφια την αίσθηση του αυθεντικού και τη χειροποίητη μαγεία των puppeteers χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα με σοφό τρόπο τις τεχνολογικές διευκολύνσεις του σήμερα. Για μένα αυτές οι δύο ταινίες είναι οι καλύτερες επιλογές της εβδομάδας.
Κι ας υπάρχει ταυτόχρονα και Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ / CARNAGE (Bαθμολογία 2 / 5) με το βαρύ πυροβολικό των Τζόντι Φόστερ, Κέιτ Γουίνσλετ, Τζον Σ. Ράιλι και Κριστόφ Βαλτζ στους ρόλους, και τον Πολάνσκι στη σκηνοθεσία. Από το φεστιβάλ Βενετίας σου είχα γράψει φίλε ότι δεν με έπεισε. Και δεν με έπεισε κυρίως εξ' αιτίας του πρωτογενούς υλικού, δηλαδή του θεατρικού της Γιασμίν Ρεζά πάνω στο οποίο βασίζεται που θεωρεί τον εαυτό του πιο έξυπνο από ότι όντως είναι.
Σαν σινεμά μοιάζει με φιλμαρισμένο θέατρο. Μιάμισι ώρα έργο με τέσσερις ανθρώπους να τσακώνονται (σε light έκδοση για τα δικά μου γούστα) μέσα σε ένα δωμάτιο, σόρι θεια, αλλά σινεμά δεν το λες. Πολανσκική ξεπέτα με σταρούμπες το λες, με τον Ρομάν να κάνει κορίνες και ενόργανη για να ξεσκουριάσει. Αν θες να δεις μικροαστικά ζευγάρια να βγάζουν επί σκηνής ή επί οθόνης τα εντόσθια τους, με πραγματικά δουλεμένο τρόπο, πήγαινε να δεις ξανά το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνα Γουλφ.»
Εδώ τα πάντα είναι τόσο ξαναζεσταμένα, εν μέρει αδικαιολόγητα και εντελώς light, που αν ήταν τυρί θα το διαφήμιζαν σαν ιδανικό για δίαιτα. Δύο ζευγάρια καλλιεργημένων και φτασμένων γονιών, συναντιούνται με αφορμή τον τσακωμό των παιδιών τους, λίγο μετά μεθάνε και βγάζουνε τα σωθικά τους σαν σώβρακα στο μπαλκόνι. Σιγά το άπλωμα των σωθικών δηλαδή. Σαν διαφήμιση απορρυπαντικού με μια δόση αλητείας, από αυτή τη δόση που χρειάζεται ο μέσος μικροαστός θεατής, ώστε ούτε να ενοχληθεί ιδιαίτερα, αλλά να μπορεί να πιστέψει ταυτόχρονα ότι είδε και κάτι σημαντικό σαν τέχνη.
Τελευταία επιλογή για την εβδομάδα, και πιο outsider ΤΟ THE CHRONICLE. Δεν το είδα, δεν ξέρω δεν απαντώ, αλλά μου φαίνεται ενδιαφέρον. «Τρεις φίλοι και συμμαθητές του γυμνασίου κάνουν μια απίστευτη ανακάλυψη που θα τους οδηγήσει να αναπτύξουν υπερφυσικές δυνάμεις. Καθώς όμως μαθαίνουν σταδιακά να ελέγχουν τις καινούργιες τους ικανότητες, οι ζωές τους αρχίσουν να ξεφεύγουν από τον έλεγχο και οι ίδιοι να κυριεύονται από τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού τους» λέει η υπόθεση.
Αν όλο αυτό σου θυμίζει κάτι σε «Heroes" και μένα το ίδιο μου θυμίζει οπότε συντονιζόμαστε. Κάτι σκόρπια σχόλια που διάβασα σε ξένα sites, τα βρήκα ιδιαίτερα συμπαθητικά ενώ από ότι κατάλαβα, το φιλμ χρησιμοποιεί το τρικ του «Cloverfield» και άλλων ταινιών που βλέπουμε τα γεγονότα μέσα από τις βιντεοσκοπήσεις των ηρώων, εφ' όσον κάτι τέτοιο συμβαίνει κι εδώ αλλά με την καλή έννοια (λένε οι ρουφιάνοι μου) εξ' ου και ο τίτλος «Χρονικό». Οπότε για ρεζουμέ κράτα το εξής: Όταν το «Cloverfield συνάντησε τους «Heroes». Κι ευχήσου να αποκτήσεις κι εσύ σούπερ δυνάμεις, και ανοσία στην κατάθλιψη γιατί με αυτά που γίνονται γύρω μας, αλλιώς δε μας βλέπω να τη βγάζουμε.