Γενική κατακραυγή στα social media προκάλεσε το κείμενο του Δημήτρη Δανίκα σχετικά με τα «κουσούρια» του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
Στο φύλλο της Τετάρτης στην εφημερίδα τα «ΝΕΑ» ο δημοσιογράφος υπέγραφε άρθρο-αφιέρωμα στη ζωή και το έργο του διάσημου Έλληνα σκηνοθέτη. Ωστόσο μια μικρή παράγραφος στο κάτω μέρος της σελίδας αναφερόμενη στα αρνητικά του Θόδωρου Αγγελόπουλου αποτέλεσε «κόκκινο πανί» για χρήστες του facebook και του twitter, οι οποίοι κατηγορούν τον κ. Δανίκα ότι δε σεβάστηκε το νεκρό σκηνοθέτη.
Ωστόσο το κείμενο του γνωστού δημοσιογράφου, αναδεικνύει ένα ευρύτερο ηθικό ζήτημα που έχει να κάνει με το άν και πότε πρέπει να γράφονται κάποια πράγματα. Μπροστά στο δίλημμα «αγιογραφία ή αποδόμηση» φαίνεται ότι μεγάλο ρόλο παίζει και ο χρόνος γραφής, καθώς πολλοί χρήστες των κοινωνικών δικτύων επισημαίνουν ότι το πρόβλημα δεν είναι τα αρνητικά που περιγράφονται αλλά η χρονική στιγμή που το κείμενο γράφτηκε, πριν καν κηδευτεί ο διάσημος σκηνοθέτης.
Το γεγονός προκάλεσε την έντονη αντίδραση του γιου του Χάρρυ Κλιν και σκηνοθέτη, Ν. Τριανταφυλλίδη, ο οποίος χαρακτήρισε με σκληρά λόγια και εκφράσεις τον δημοσιογράφο στην προσωπική του σελίδα στο twitter.
«Σιχαμένο σκουλήκι, ποταπό ανθρωπάκι, τρισάθλιε καμποτίνε Δανίκα!», έγραψε συγκεκριμένα o σκηνοθέτης.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του Δημήτρη Δανίκα για τα «κουσούρια» του Θόδωρου Αγγελόπουλου:
Δεν θέλω να υπογράψω αγιογραφία, αλλά όλη την αλήθεια. Οπως την έζησα και την άκουσα από τους συνεργάτες του. Στα γυρίσματα για τον «Μεγαλέξαντρο» πάνω στα βουνά και τα χιόνια το συνεργείο τρέμει από το κρύο και από την πείνα. Η τροφοδοσία της παραγωγής, που την είχε αναλάβει η Φοίβη, μέλλουσα κυρία Αγγελοπούλου, γινόταν με το σταγονόμετρο. Ετσι κάποιοι από το συνεργείο έγραψαν στον τοίχο «Ο Θόδωροςκαι η καταραμένη Φοίβη». Τρία λοιπόν τα κουσούρια του: η παροιμιώδης τσιγκουνιά του.Η αθεράπευτη αλαζονεία του. Πράγμα που τον έκανε να μιλάει σχεδόν περιφρονητικά όχι μόνο για τους έλληνες συναδέλφους του, αλλά και για αρκετούς μεγάλους. Και το τρίτο η εμμονή του στο ίδιο αισθητικό μοτίβο. Με αποτέλεσμαοι τελευταίες του ταινίες, αποχυμωμένες από ζωντάνια και ουσία, να θυμίζουν, ως σχήμα, την προσωπική του αισθητική. Ομως ουδείς, ακόμα και ένας Τεό, αλάνθαστος!