Αντιμέτωπος με την πιθανότητα να μην έχει πλειοψηφία στη Βουλή, στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 2017, βρίσκεται ο Εμανουέλ Μακρόν, αν εκλεγεί πρόεδρος δημοκρατίας.
Το κίνημα του Μακρόν «Εμπρός!» θα έχει υποψηφίους και στις 577 εκλογικές περιφέρειες της Γαλλίας, αλλά υπάρχει ο κίνδυνος να μην έχει την πλειοψηφία στην επόμενη Βουλή. Ορισμένοι από τους συνεργάτες του διαρρέουν από τώρα ότι η επόμενη κυβέρνηση θα είναι μια συμμαχία βουλευτών του Σοσιαλιστικού κόμματος και του δεξιού κόμματος Οι Ρεπουμπλικανοί.
Ο ίδιος ο Εμανουέλ Μακρόν θα επιθυμούσε μια κυβερνητική συμμαχία κεντρώων στελεχών από όλα τα κόμματα, αφού το σύνθημά του είναι «ούτε Δεξιά, ούτε Αριστερά».
Οπως αναφέρει ο γαλλικός Τύπος η λέξη «κυβερνητική συμμαχία» δεν συζητείται ακόμη ανοιχτά, αφού η προεδρική εκλογή δεν έχει τελειώσει, αλλά βρίσκεται παρασκηνιακά στα στόματα όλων. Πολλά κορυφαία στελέχη του Σοσιαλιστικού κόμματος και του δεξιού κόμματος Οι Ρεπουμπλικανοί διαμορφώνουν ήδη επί χάρτου την «ιδεώδη» κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 2017, με τον Εμανουέλ Μακρόν πρόεδρο της δημοκρατίας.
Το ιδεώδες για τον Μακρόν θα ήταν να έχει το κίνημά του «Εμπρός!» την κυβερνητική πλειοψηφία ώστε να μην αναγκαστεί να στηριχθεί στα δύο παραδοσιακά κόμματα, τα οποία κατέρρευσαν στην προεδρική εκλογή.
Ωστόσο, ο Μακρόν κινδυνεύει να μην αποκτήσει αυτή την κυβερνητική πλειοψηφία και θα αναγκαστεί να ορίσει κυβέρνηση συνεργασίας με την φιλελεύθερη πτέρυγα του δεξιού κόμματος Οι Ρεπουμπλικανοί και την μεταρρυθμιστική πτέρυγα του Σοσιαλιστικού κόμματος. Στο κίνημα «Εμπρός!» εκτιμούν ότι αυτή η κυβέρνηση συνεργασίας θα έχει μια ιδεολογική συνοχή: θα είναι μεταρρυθμιστική και φιλοευρωπαϊκή και θα περιλαμβάνει κεντρώους όλων των κομμάτων.
Τα δύο παραδοσιακά κόμματα βλέπουν ωστόσο με κακό μάτι αυτό το σχέδιο Μακρόν. Πολλοί εκτιμούν ότι μια τέτοια κυβέρνηση συνεργασίας δεν θα αποδώσει στο οικονομικό πρόγραμμα και δεν θα έχει καλά εκλογικά αποτελέσματα.
Μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε από τον οικονομολόγο Eric Dor, καθηγητή στην σχολή Management IESEG αναλύει τι συνέβη με εννέα κυβερνήσεις συνεργασίας στην Ευρώπη, μεταξύ 2007 και 2014. Κατά μέσο όρο το ΑΕΠ υποχώρησε κατά 0,2% ετησίως, όταν στις άλλες χώρες της Ευρώπης αυξήθηκε κατά 0,2% την ίδια περίοδο. Οι «πολύχρωμες» κυβερνήσεις συνεργασίας απογοήτευσαν στην Φινλανδία (2011-2014) και στην Ολλανδία (από το 2012) στο πεδίο της ανάπτυξης και των θέσεων εργασίας. Μόνο η συνεργασία CDU-SPD στην Γερμανία πιστοποιήθηκε με καλά οικονομικά αποτελέσματα, χάρη σε μεταρρυθμίσεις που είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα.
Αυτές οι οικονομικές αποτυχίες μεταφράστηκαν συνήθως από εκλογικές ήττες. Το παράδοξο είναι ότι οι ήττες των κυβερνήσεων συνεργασίας ευνόησαν τα ακραία κόμματα, αριστερά και δεξιά. Ο Μπέπε Γκρίλο και το κίνημα Πέντε Αστέρων αναδύθηκαν την εποχή του Μάριο Μόντι, επικεφαλής «μιας κυβέρνησης συνεργασίας τεχνοκρατών».
Στην Ιρλανδία, το κόμμα της ευρωσκεπτικιστικής Αριστεράς Sinn Fein του Τζέρυ Ανταμς εκτοξεύτηκε μετά από τρία χρόνια συγκατοίκησης δεξιάς-αριστεράς. Επίσης, η εθνικιστική δεξιά του FPÖ στην Αυστρία ενισχύθηκε την εποχή της συγκατοίκησης δεξιά-αριστερά (Δεκέμβριος 2013 - Μάιος 2016) και βρίσκεται έκτοτε στις πόρτες της εξουσίας. Η ίδια ανάπτυξη της άκρας δεξιάς παρατηρήθηκε στην Ολλανδία και στην Φινλανδία, όταν στη βουλή συγκατοικούσαν η κεντροδεξιά και η μεταρρυθμιστική αριστερά.
«Κατά βάθος, δεν χρειάζεται να έχει κάποιος ένα ντοκτορά πολιτικών επιστημών για να καταλάβει κάποιος αυτή την πόλωση: όταν μια εθνική συμμαχία μετριοπαθών πολιτικών υλοποιεί μια πολιτική λιτότητας, υπό την καθοδήγηση των Βρυξελλών, τα περιφερειακά κόμματα της αριστεράς και της δεξιάς παίρνουν de facto το μονοπώλιο μιας εναλλακτικής πολιτικής, εναντίον της λιτότητας. Η συμμαχία δεν ηρεμεί πάντα τα πολιτικά πάθη, αντίθετα, μπορεί να τα φουντώσει», γράφει ενδεικτικά η Le Figaro.