Μετά από μια πορεία δεκαετιών σε πόλεις έχει γίνει πραγματικότητα ένα όνειρό μου και όνειρο πολλών: Αποσύρθηκα ήσυχα σ' ένα νησί, σ' ένα σπίτι κοντά στη θάλασσα ενόσω “άνθιζε” η κρίση κι' άρχιζε να βαραίνει τη ζωή των περισσοτέρων. Και τη δική μου.
Σήμερα, στην Τήνο, στην πιο μικρή κοινωνία που έχω ζήσει, βλέπω τους ανθρώπους από πιο κοντά. Βιώνω τις σχέσεις περισσότερο απ' όσο όταν συμβίωνα με “πλήθη κόσμου”. Ζω την καλoσύνη λίγων και καλών ανθρώπων που μου άνοιξαν την καρδιά και την πόρτα τους.
Διαπιστώνω ότι στο νησί υπάρχει έντονη κοινωνική αλληλεγγύη και ότι πολλοί παρέχουν ανιδιοτελώς και με διακριτικότητα ουσιαστική στήριξη σε αδύναμους και ταλαιπωρημένους. Στη “σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού” όμως έχει και λίγη υποκρισία και ψευδο-ηθική, έχει και απληστία και αλισβερίσια. Και μια δουλικότητα απέναντι σε ασύδοτα μικρο-κυκλώματα εξουσίας που δεν λογοδοτούν πουθενά.