Την έντονη αντίδραση του Ανδρέα Λοβέρδου, μέσω του iefimerida.gr, προκάλεσε η επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον του ο αρθρογράφος της Αυγής, Θαν. Καρτερός,
«Eίμαι συνηθισμένος στη βία του ΣΥΡΙΖΑ. Επί πέντε έτη (2010-2015) τα τάγματα bullying του κόμματος αυτού άσκησαν σωματική και λεκτική βία εναντίον μου. Και πολλοί απ' αυτούς συνεχίζουν απτόητοι. Αφού το ψέμα και η βία έπιασαν, το κάνανε επάγγελμα» γράφει ο Α. Λοβέρδος και εξηγεί: «Γράφω, ωστόσο, αυτές τις γραμμές, γιατί με τις ύβρεις του ο κ. Καρτερός μου δίνει την ευκαιρία να σχολιάσω έναν sui generis κουτοπόνηρο μονόλογο. Η δήθεν ενδεχόμενη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗ.ΣΥ., έτσι όπως ως λόγος αρθρώνεται απολύτως μονόπλευρα, αξίζει πράγματι ορισμένες γραμμές σχολίων».
Ο Θ. Καρτερός, σε άρθρο του με τίτλο «Πού είναι το ΠΑΣΟΚ;» αναφέρεται στα σενάρια σύμπραξης της Δημοκρατικής Συμπαράταξης με τον ΣΥΡΙΖΑ.
«Βλέποντας κανείς αυτό που προέκυψε από υπερφίαλους κηπουρούς όπως ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος, και διάφοροι άλλοι, ευλόγως αναρωτιέται: Πού είναι το ΠΑΣΟΚ, ρε παιδιά;» γράφει ο Θ. Καρτερός μεταξύ άλλων, προκαλώντας την απάντηση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Δημοκρατικής Συμπαράταξης μέσω του iefimerida.gr:
Το άρθρο του Α. Λοβέρδου:
«Σε σημερινό άρθρο του στην Αυγή ο κ. Καρτερός αναφέρεται υβριστικά σε μένα. Δεν θα έμπαινα στον κόπο να γράψω, αν ήταν μόνο αυτό. Άλλωστε, είμαι συνηθισμένος στη βία του ΣΥΡΙΖΑ. Επί πέντε έτη (2010-2015) τα τάγματα bullying του κόμματος αυτού άσκησαν σωματική και λεκτική βία εναντίον μου. Και πολλοί απ' αυτούς συνεχίζουν απτόητοι. Αφού το ψέμα και η βία έπιασαν, το κάνανε επάγγελμα.
Γράφω, ωστόσο, αυτές τις γραμμές, γιατί με τις ύβρεις του ο κ. Καρτερός μου δίνει την ευκαιρία να σχολιάσω έναν sui generis κουτοπόνηρο μονόλογο. Η δήθεν ενδεχόμενη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗ.ΣΥ., έτσι όπως ως λόγος αρθρώνεται απολύτως μονόπλευρα, αξίζει πράγματι ορισμένες γραμμές σχολίων.
Σε κάποια αδέσποτα πολιτικά σχόλια ορισμένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε κάποια γραπτά λίγων προξενητών δημοσιογράφων περί συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΣΥ απάντησαν με σαφή και απόλυτο τρόπο πως τέτοιο θέμα δεν τίθεται και δεν θα τεθεί από την πλευρά μας. Το θέμα, όμως, άρχισε να αποκτά αξιοπερίεργο και κωμικό ενδιαφέρον από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε μόνος του τη συζήτηση. Κι επειδή είναι Κυβέρνηση, δεν του είναι δύσκολο να μετατρέπει έναν μονόλογο σε δήθεν συζήτηση. Έτσι πολιτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συζητούν, ορισμένες φορές με την παρουσία και στελεχών μόνο της Ν.Δ., στα ΜΜΕ για τη συνεργασία με την ΔΗ.ΣΥ., που η ίδια σε όλα τα επίπεδα, και στο πιο υψηλό, έχει απορρίψει.
Οι άνθρωποι που μιλούν μόνοι τους είτε είναι ψυχικά ασθενείς, είτε είναι ταραγμένοι από κάτι πάρα πολύ σοβαρό . Επειδή, όμως, εξ όσων γνώριζα και από όσα πληροφορούμαι στον κ. Καρτερό δεν συμβαίνει κάτι παρόμοιο, είναι λογικό η εξήγηση γι' αυτά που γράφει να είναι ίδια με την αντίστοιχη για τα λεγόμενα των άλλων ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ και των προξενητών τους. Βλέπουν να πλησιάζει το πολιτικό τους τέλος και προσπαθούν απεγνωσμένα να κάνουν κάτι.
Με τις προξενιές για συνεργασία, οι του ΣΥΡΙΖΑ κατ' ουσίαν ψάχνουν ταίρι για να πέσουν μαζί στο γκρεμό. Στο γκρεμό όμως θα πέσουν μόνοι τους. Το δικαιούνται απολύτως. Χρόνια μετά από το ξέσπασμα της κρίσης, όταν τα πάντα ήταν πασίγνωστα και η άγνοια ασυγχώρητη, γέμισαν τον κόσμο με ψέμματα προκειμένου να αναρριχηθούν στην εξουσία. Κι όταν τα κατάφεραν, αποδείχθηκαν ανίκανοι κι αδέξιοι να χειριστούν τα θέματα της Ελλάδας και του λαού κι οδηγούν τα πράγματα από το κακό στο χειρότερο.
Από όλο το πολιτικό οπλοστάσιο του ΣΥΡΙΖΑ του απέμειναν σήμερα μόνο οι ύβρεις κι η διαβολή. Κι ενώ συνεχίζουν να εξυβρίζουν και να συκοφαντούν, ψιθυρίζουν και αντιφατικές, με της ύβρεις, προτάσεις συνεργασίας με την ΔΗ.ΣΥ.
Ο φιλοκατήγορος λόγος, όμως, ήταν και είναι χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ. Και ως τέτοιος θεμελιώνει, και αυτός, τη συνεργασία του με τους ΑΝΕΛ σε εθνικολαϊκιστική βάση. Τα Καστελόριζα, οι εθνικιστικές κορώνες, οι μονομερείς δήθεν διαγραφές του χρέους, η απόπειρα να ελέγξουν την ενημέρωση, η δήθεν διαπραγμάτευση που επιβαρύνει το λογαριασμό των πολιτών με σκοπό να κρατήσουν καμιά ψήφο και άλλα πολλά δικαιολογούν αυτό που τους λέμε στη Βουλή: πως είναι Αριατερά-Μαδούρο.
Αυτή η Αριστερά-Μαδούρο δεν έχει καμία σχέση ούτε με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, ούτε με το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη, που επικαλείται με τρόπο κάπως θετικό ο αρθρογράφος της Αυγής, αλλά ούτε και με το ΠΑΣΟΚ των θυσιών στα χρόνια της κρίσης 2010-2017. Η Αριστερά-Μαδούρο συγγενεύει με τα λαϊκιστικά κόμματα ορισμένων χωρών της λατινικής Αμερικής και με τους ΑΝΕΛ του κ. Καμμένου. Τα εθνικολαϊκιστικά της "πιστεύω" είναι άλλωστε τόσο ισχυρά, που δεν έχει ψελλίσει ακόμη ούτε μια λέξη συγγνώμης για τα ψέμματα που είπε και την παράταση της κρίσης που προκάλεσε.
Τέλος, οι του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ξέρουν, πως όσο πιό πονηρά είναι τα μέσα που χρησιμοποιούν, τόσο πιο πολύ μεγαλώνουν τον τοίχο που μας χωρίζει. Και να συνειδητοποιήσουν πως από το ΠΑΣΟΚ ό,τι πήραν-πήραν. Τώρα θα παρακολουθούν τη ΔΗ.ΣΥ. να ενώνει και να αυξάνει δυνάμεις, ενώ εκείνοι θα γυρίζουν εκεί που ήταν. Στους μονοψήφιους αριθμούς της λαϊκής εντολής. Με ταίρια όσους μας εγκατέλειψαν με οπορτουνισμό, που ξεχείλιζε από τα λόγια και τα έργα τους.
Το άρθρο του Θ. Καρτερού
«Ένα κόλλημα με τον κύριο Κώυνερ του Μπρεχτ, το έχω, όπως κι άλλοι του δικού μου φυράματος, φαντάζομαι. Αυτές τις μέρες, λοιπόν, που έχει ξεκινήσει –γιατί δεν κατάλαβα, αλλά έχει ξεκινήσει- μια συζήτηση για τις σχέσεις και την πιθανή συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, μου ήρθε στο νου η ιστορία με τη δάφνη, που ένας επίμονος κηπουρός πάσχιζε, ψαλιδίζοντας από δω κι από κει, να της δώσει σχήμα σφαίρας. Εν τέλει τα κατάφερε να τη στρογγυλέψει, αλλά την είχε ψαλιδίσει τόσο άπονα, που ο σαρκαστικός κ. Κώυνερ να σχολιάσει: Βλέπω τη σφαίρα, αλλά που είναι η δάφνη;
Εντάξει, είναι λίγο αυθαίρετη η μεταφορά, αλλά βλέποντας κανείς αυτό που προέκυψε από υπερφίαλους κηπουρούς όπως ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος, και διάφοροι άλλοι, ευλόγως αναρωτιέται: Πού είναι το ΠΑΣΟΚ, ρε παιδιά; Ψαλιδίστηκε από δω, ψαλιδίστηκε από κει, άλλαξε ονόματα και μορφές, έγινε Ελιά, Δημοκρατική Συμμαχία, Κεντροαριστερά, παράρτημα της ΝΔ, στήριγμα του Παπαδήμου, σπόνσορας μίσους για την Αριστερά. Καλώς. Αλλά αυτό που έχει απομείνει από το βάρβαρο ψαλίδι, είναι ΠΑΣΟΚ; Όχι ως δάφνη, αλλά ως κόμμα με τόσες δάφνες;
Ποσώς ενδιαφέρει τον οποιονδήποτε αν ονομάζουν τον εαυτό τους σοσιαλδημοκράτες, κεντροαριστερούς, ή αληθινούς αριστερούς, σε αντίθεση με τον ψεύτη ΣΥΡΙΖΑ –γιατί κι αυτό το λένε. Στο ερώτημα που εκατομμύρια ψηφοφόροι τους απάντησαν, οι ίδιοι δεν έχουν απάντηση. Διότι, αυτό που ονομάζεται σήμερα ΠΑΣΟΚ, είναι στον αντίποδα του ΠΑΣΟΚ που ίδρυσε ο Ανδρέας. Μικρή σχέση έχει ακόμα και με το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του Σημίτη. Του οποίου είναι βέβαια η λογική συνέχεια, αλλά χρειάστηκαν τα κολλάν του Γιώργου, τα σανσμάν του Βενιζέλου, και τα ρουλεμάν της διαπλοκής, για να κυλήσει εκεί που κύλησε. Σε απερίγραπτες σιμωνίες.
Να συναντηθούμε, λοιπόν, με το ΠΑΣΟΚ, ή όχι; Θέλει ερώτημα; Να συναντηθούμε, βεβαίως. Αλλά για να συναντηθούμε θα πρέπει πρώτα το ΠΑΣΟΚ συναντηθεί με τον εαυτό του. Λίγο, έστω. Με εκπτώσεις. Να θυμηθεί τους μη προνομιούχους, την κοινωνική δικαιοσύνη, τον λαό που δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά. Όχι να κυριαρχείται από ζόμπι, να λέει τόσα Ναι στη ΝΔ, αλλά Όχι ακόμα και στην απλή αναλογική, επειδή την πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ανίκανο να εννοήσει γιατί κατάντησε ΠΑΣΟΚ χωρίς πασόκους...»