Οι πρόσφυγες που έχουν εγκλωβιστεί στην Ελλάδα, περιμένοντας ενώ ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον στη δυτική Ευρώπη, έχουν εξαντληθεί ψυχολογικά, γράφει το Associated Press.
Δημοσιογράφος του πρακτορείου ειδήσεων βρέθηκε στον προσφυγικό καταυλισμό του Καλοχωρίου, έξω από τη Θεσσαλονίκη. Οι πρόσφυγες που ζουν εκεί, σε σκηνές μέσα σε μία αποθήκη, αισθάνονται εξαντλημένοι και προσπαθούν να μείνουν απασχολημένοι, για να μην βυθιστούν στην κατάθλιψη, αναφέρει το δημοσίευμα.
Εκεί ζει και ο Κάγουα Μοχάμεντ, σε μία μικρή σκηνή, με την σύζυγό του και τα τρία τους παιδιά. «Είναι η κρεβατοκάμαρα, η κουζίνα, το σαλόνι και μερικές φορές το μπάνιο για τα παιδιά», λέει ο 34χρονος Σύριος πρόσφυγας, που περιμένει ελπίζοντας ότι θα καταφέρει να εγκατασταθεί στο Ανόβερο, με τους δύο αδελφούς του.
Εξαιτίας του σκληρού χειμώνα και του τσουχτερού κρύου, οι περισσότεροι από τους πρόσφυγες που ζουν σε αυτόν τον καταυλισμό σπάνια βγαίνουν έξω, ξεφεύγοντας από τη μονοτονία. Ετσι, προσπαθούν να βρουν τρόπους να μείνουν απασχολημένοι. Κάποιοι, καταφεύγουν στο επάγγελμα που εξασκούσαν στην πατρίδα τους και στήνουν αυτοσχέδια ραφεία ή κουρεία για παράδειγμα. Οι γυναίκες παρακολουθούν μαθήματα πλεξίματος και οι άνδρες ασκούνται σε αυτοσχέδια γυμναστήρια.
Ο Μοχάμεντ από την άλλη προσπαθεί να διακοσμήσει, όπως γίνεται, τη μικρή σκηνή του, για να νιώθουν τα παιδιά του σαν να βρίσκονται στο δωμάτιό τους, όπως λέει. «Με τη σύζυγό μου περνάμε τις ημέρες περπατώντας τριγύρω, μιλώντας με τους γείτονες και παίζοντας παιχνίδια στο κινητό τηλέφωνο. Αλλιώς θα πνιγόμασταν περιμένοντας εδώ. Είμαστε εξαντλημένοι ψυχολογικά», είπε στο Associated Press. «Το να έχεις ένα σπίτι και μία δουλειά είναι αυτό που σε βοηθά να κρατήσεις τα λογικά σου. Και μέχρι τώρα, από τη στιγμή που φτάσαμε στην Ελλάδα τον περασμένο Φεβρουάριο, δεν είχαμε τίποτα από τα δύο», πρόσθεσε.
Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις προσφέρουν ψυχολογική στήριξη στους πρόσφυγες. Μεταξύ άλλων, με ομαδικές δραστηριότητες, προκειμένου να καταφέρουν να ξεπερνούν τις συναισθηματικές δυσκολίες που βιώνουν και να νιώθουν ότι βρίσκονται σε μία κοινότητα, μέσα στους καταυλισμούς, όπως εξηγεί η Ζάρλαστ Χαλαϊμζάι, του Refugee Trauma Initiative.
Γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τι βιώνουν- ήταν πρόσφυγας και η ίδια, όταν το 1992 εγκατέλειψε το Αφγανιστάν- τονίζει ότι η ψυχολογική βοήθεια είναι από τις σημαντικότερες ανάγκες που έχουν. «Τα ψυχολογικά τραύματα που έχουν δεν θα γιατρευτούν από μόνα τους», καταλήγει.
Φωτογραφίες: AP