Σε πλήρη προγραμματική κρίση και βυθισμένο σε προσωπικές διαμάχες, το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα διοργανώνει στις 22 Ιανουαρίου 2017 προκριματικές εκλογές για νέο ηγέτη. Αλλά κανείς δεν δείχνει να ενδιαφέρεται στην κοινή γνώμη.
Το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα μοιάζει μακριά από την εποχή που οι οπαδοί και ψηφοφόροι του έτρεχαν να ψηφίσουν για τις προκριματικές εκλογές προκειμένου να εκλέξουν τον νέο ηγέτη τους. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει δραματικά και αποδεικνύουν ότι υπάρχει κενό σε ένα κόμμα που μοιάζει σχεδόν με νεκρό αστέρι.
Ολοι γνωρίζουν ότι η εκλογή νέου ηγέτη στις προκριματικές εκλογές, ο οποίος θα είναι και υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας στις εκλογές του Μαΐου 2017, θα είναι αποτέλεσμα μιας επικοινωνιακής μάχης και όχι ιδεολογικής. Οι προκριματικές εκλογές θα γίνουν σε δύο γύρους, στις 22 και στις 29 Ιανουαρίου 2017, αλλά δεν ξεσηκώνουν τα πλήθη και δείχνουν να μην ενδιαφέρουν κανέναν, όπως αναφέρει το σάιτ Slate. Απόδειξη είναι ότι μόνο 8.000 εκλογικά κέντρα έχουν προβλεφθεί για την εκλογή, ενώ για τις προκριματικές της Δεξιάς είχαν στηθεί πάνω από 10.000 κέντρα και δεν ήταν αρκετά.
Οσο κυνικό κι αν ακούγεται, στην πολιτική όλοι ενδιαφέρονται για τον νικητή. Και γι' αυτόν που μπορεί να κερδίσει. Ομως, μετά από πέντε χρόνια σοσιαλιστικής διακυβέρνησης, ελάχιστοι εκτιμούν ότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα μπορεί να ξανακερδίσει τις εκλογές του 2017 (προεδρικές τον Μάιο και βουλευτικές αμέσως μετά). Δεκάδες χιλιάδες ψηφοφόροι της Δεξιάς μετακινήθηκαν στις δικές τους προκριματικές προκειμένου να εκλέξουν τον Φρανσουά Φιγιόν. Κι αυτό γιατί πίστευαν ότι ο Φιγιόν μπορεί να είναι άλογο κούρσας για τις προεδρικές του 2017. Και ότι μπορεί να κερδίσει την ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν. Οι δεξιοί υποψήφιοι των προκριματικών αναγκάστηκαν να καταθέσουν προγράμματα, να αναρωτηθούν σε ποιον απευθύνονται και να βάλουν τα δυνατά τους για να πείσουν ότι μπορούν να έχουν τις λύσεις για τη Γαλλία.
Οι επτά υποψήφιοι
Αντίθετα, οι υποψήφιοι του Σοσιαλιστικού Κόμματος δεν ξέρουν ακόμη σε ποιον απευθύνονται. Παρόλο που είναι επτά που διεκδικούν τη νίκη στις προκριματικές και είναι σχεδόν όλοι τους πρώην υπουργοί του Ολάντ. Βέβαια, αυτός είναι και ένας από τους λόγους που η καμπάνια τους δεν προκαλεί ενδιαφέρον: όλοι έχουν σχεδόν το ίδιο πρόγραμμα, με μερικές αποχρώσες διαφορές, άνευ σημασίας.
Και κανείς δεν τολμάει να αγγίξει τα καυτά θέματα: θα μπει φρένο στο προσφυγικό κύμα; Πρέπει ή όχι η Γαλλία να μείνει στο ευρώ ή τέλος πάντων να γίνει δημοψήφισμα; Πρέπει να γίνει προτεραιότητα η πράσινη ανάπτυξη και να μειωθούν οι ώρες εργασίας; Ποιος θα ξεπεράσει το σοσιαλδημοκρατικό όραμα, το οποίο έχει φθαρεί ως το κόκαλο και ποιος θα αναλάβει να καταπολεμήσει τον λαϊκισμό που σαρώνει στην Ευρώπη;
Το λάθος είναι του Φρανσουά Ολάντ, για μια ακόμη φορά. Εγκατέλειψε τη μάχη, δεν θα είναι υποψήφιος, αλλά παραμένει απών και υπερβολικά παρών ταυτόχρονα στις προκριματικές. Το παράδοξο είναι ότι οι επτά υποψήφιοι διεκδικούν την κληρονομιά του αλλά ταυτόχρονα δεν την θέλουν, γιατί απέτυχε. Τρεις από τους υποψήφιους υπήρξαν αντάρτες του Ολάντ (είχαν μάλιστα ιδρύσει κίνημα με την ονομασία Νέο Σοσιαλιστικό Κόμμα), αλλά τώρα είναι και οι τρεις υποψήφιοι στις προκριματικές -ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Ολοι τους πάντως δείχνουν ανίκανοι να φανταστούν την αναγέννηση ενός κόμματος που ζει ακόμη στην εποχή της μυθολογίας του Φρανσουά Μιτεράν, ενώ όλα έχουν αλλάξει: ο Εμμανουέλ Μακρόν, που ήταν πρώην υπουργός του Ολάντ, επίσης, θα είναι σόλο υποψήφιος πρόεδρος το 2017, ενσαρκώνοντας το σοσιαλ-φιλελεύθερο όραμα, ενώ οι εργάτες και οι χαμηλόμισθοι στη Γαλλία δεν ψηφίζουν πλέον σοσιαλιστές αλλά τη Μαρίν Λεπέν, όπως δείχνουν όλες οι μετρήσεις.
Κενός προγραμματικός λόγος
Ηρθε η ώρα για τους Γάλλους Σοσιαλιστές να μιλήσουν εκ βαθέων; Ή θα είναι μια ανακύκλωση πρώην υπουργών που αναμασούν τα λόγια τους;
Προς το παρόν, οι προκριματικές δεν προοιωνίζονται ενδιαφέρουσες. Εξάλλου, οι ίδιοι οι υποψήφιοι δεν ξεσηκώνουν τα πλήθη. Ο ένας είναι ένας καθηγητής εξόριστος στην Ελβετία και μιλάει για την αριστερά της αριστεράς, ενώ υπερασπίζεται το κοσμικό κράτος τη στιγμή που οι θρησκείες είναι πιο ισχυρές από ποτέ (Vincent Peillon).
Ενας άλλος προσπαθεί να παίξει τον ρόλο του Γάλλου Μπέρνι Σάντερς, με αριστερό προφίλ (Arnaud Montebourg). Αλλοι δυο-τρεις προέρχονται από τα μικρο-κινήματα του σοσιαλισμού και θεωρούνται «μικροί υποψήφιοι» (Jean-Luc Bennahmias, François de Rugy, Sylvia Pinel...). Ο Μπενουά Αμόν, πρώην «αντάρτης» υπουργός του Ολάντ που καταδίκαζε την πολιτική λιτότητας, τώρα κάνει προεκλογική εκστρατεία απευθυνόμενος σε ένα κοινό νέων και πτυχιούχων, στους οποίους μιλάει για την επανάσταση του ίντερνετ και για το παγκόσμιο εγγυημένο εισόδημα.
Μένει ο Μανουέλ Βαλς, πρώην πρωθυπουργός του Ολάντ, ο οποίος εκφράζει τη «δεξιά απόκλιση» του Σοσιαλιστικού Κόμματος αλλά δεν έχει ακόμη ανακαλύψει σε ποιους απευθύνεται. «Φοβάμαι ότι θα είναι προκριματική εκλογή για τα καλάθια, γιατί βλέπω ότι το προεδρικό μέγαρο και τα κεντρικά του κόμματος κάνουν ό,τι μπορούν για να πνίξουν τους υποψήφιους», δήλωσε δημόσια η επίσης πρώην υπουργός και «αντάρτισσα» του Ολάντ, Ορελί Φιλιπετί.
Πρόκειται σίγουρα για προκριματικές στις οποίες κανείς δεν τολμάει να επικρίνει την πενταετία Ολάντ, αφού ο κάθε υποψήφιος ελπίζει στη στήριξή του. Μένουν ακόμη τα debates μεταξύ των υποψήφιων για να δώσουν κάποια νοστιμιά σε μια εκστρατεία που έχασε τη γεύση της. Αλλά τα γαλλικά ΜΜΕ αναρωτιούνται: και αν το μοναδικό ενδιαφέρον των προκριματικών εκλογών του Σοσιαλιστικού Κόμματος είναι να αποκαλυφθεί δημόσια το ιδεολογικό κενό και η κρίση ηγεσίας που το μαστίζει;