Γιώργος Δημητριάδης: «Γρατζουνάω το σήμερα, το χτες και πιθανά το αύριο με τα τραγούδια μου» [βίντεο]

Ο Γιώργος Δημητριάδης επιστρέφει στη δισκογραφία με νέο cd και ένα ήδη αγαπημένο πρώτο single με τίτλο «Σκουριά».

«Μέσα σε μία συνέντευξη μάλλον είναι δύσκολο να περιγράψω τον δρόμο που περπάτησα για να φτάσω σήμερα στη «Σκουριά» και να ονομάσω τον νέο μου μεγάλο δίσκο «Τίποτα Κακό Δεν Θυμάμαι» τονίζει ο Γιώργος Δημητριάδης στο iefimerida.gr και σημειώνει.

«Ο τίτλος αυτός με βοηθά να ξεκινήσω λέγοντας πως όσες δυσκολίες κι εμπόδια να συνάντησα, όσα αναπάντεχα και να συνέβησαν, όσες δοκιμασίες και να πέρασα γράφοντας μουσική, τραγούδια, παίζοντας τη μουσική που αγαπώ σε αυτό το σημείο που ήρθα, γυρνώντας πίσω να κοιτάξω, η θέα είναι πανοραμική με ένα συμπέρασμα που σχηματίζεται στον χάρτη πως άξιζαν οι ώρες, οι μέρες, οι στιγμές και τα χρόνια».

«Δεν ήθελα να κάνω τίποτε άλλο στη ζωή μου από πολύ νωρίς, κάτι βέβαια που συνειδητοποίησα αργότερα όταν ήμουν φοιτητής στην Αγγλική Φιλολογία και για πρώτη φορά ανέβηκα στο πάλκο να τραγουδήσω το The Weight των Band» θυμάται.

«Ήμουν κι εγώ ένας από εκείνα τα παιδιά εκείνης της εποχής που είχαμε στέκι τα δισκάδικα με τα ευφάνταστα εξώφυλλα δίσκων ροκ μουσικής, ένα μέλος αυτής της παρέας αγνώστων μεταξύ τους που ψάχναμε τα βινύλια και κάναμε ένα σωρό ερωτήσεις στον υπάλληλο του δισκοπωλείου για το στυλ και το ύφος της κάθε μπάντας μιας και τότε ακόμα δεν είχαμε ούτε καν μουσικά περιοδικά με κριτικές.

Όσα άκουγα κι έβλεπα ήταν αυτά που με οδήγησαν να μπω στο ροκ».

Οι μπάντες της Θεσσαλονίκης, ο Σαββόπουλος και οι «Απροσάρμοστοι»

«Η μουσική με πήρε από το χέρι και μαζί μπήκαμε στην μεγάλη αίθουσα των ήχων, των συναυλιών, της έντασης, της έξαψης και της δημιουργίας.

Το χνάρι μου το πρώτο ήταν η φωνή μου όταν ήμουν τραγουδιστής στις πρώτες μπάντες στην Θεσσαλονίκη. Όταν όμως πήρα την πρώτη φτηνή κιθάρα στα χέρια μου με τα τρία ακόρντα που μόλις είχα μάθει αυτό που έβγαινε από μέσα μου ήταν μελωδίες και αργότερα και τα πρώτα άγαρμπα λόγια να τις τραγουδήσουν».

«Ήρθα στην Αθήνα και πήρα τους δρόμους της για να δω και να γνωρίσω.
Μέρες δύσκολες αλλά γοητευτικές, οι πρώτες μπάντες, Φίλοι Της Τζένης και Low Noise.
Μετά ο δίσκος «Φύσα Το Καλάμι Σου».

«Το ένα οδηγούσε στο άλλο και έπεσα πάνω στον Νιόνιο που του άρεσε η φωνή μου και με πήρε μαζί του.
Το 1990 ο Παύλος πεθαίνει νωρίς και έναν χρόνο μετά μπαίνω τραγουδιστής στους «Απροσάρμοστους» για να ξεκινήσω 2 χρόνια μετά αυτό που έπρεπε να είμαι. Τραγουδοποιός, ερμηνευτής με όχημά μου την μπάντα μου, τους «Μικρούς Ήρωες».

Ο Γιώργος Δημητριάδης δεν προδίδει ούτε τα θέλω του, ούτε το κοινό του και το αποδεικνύει με την νέα του δισκογραφική δουλειά. «Οι ρεμπέτες έφυγαν αλλά συνεχίζουν άλλοι, φαίνεται 'σαν να μην πέρασε μια μέρα' αλλά πέρασαν πολλές μέρες κι αλλάζουμε, πρέπει να αλλάζουμε γιατί έτσι πετάμε από πάνω μας τη 'Σκουριά' που μας πλακώνει» καταλήγει.

«Από τα 1993 μέχρι σήμερα γρατζουνάω το σήμερα, το χτες και πιθανά το αύριο με τα τραγούδια μου. Δεν θέλω να μιλήσω για αυτά γιατί δεν με χρειάζονται. Μιλάνε, αν έχουν να πουν κάτι, από μόνα τους. Ένα μόνο θα πω. Το πιο πολύτιμο απόκτημα σε αυτή την πορεία μέχρι τώρα είναι τα πρόσωπα σας που κοιτάζω όταν σας τραγουδώ».