Μεγάλα ερωτηματικά για τις πραγματικές του προθέσεις φαίνεται να δημιουργεί η στάση του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος τον τελευταίο καιρό έχει επιδοθεί σε μια περιοδεία ανά την Ευρώπη ενώ ταυτόχρονα πυκνώνει τις συνεντεύξεις στον ξένο Τύπο.
Πολλοί θεωρούν ότι ο πρώην πρωθυπουργός είναι αποφασισμένος όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν (δηλαδή μέσα στο Γενάρη) να ανοίξει τις διαδικασίες διαδοχής του και στην ηγεσία του κόμματος. Ο Παπανδρέου θεωρεί ότι η συγκυρία είναι εξαιρετικά δύσκολη για τη χώρα αφού δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί το PSI ούτε έχει εκταμιευτεί η 6η δόση και πιστεύει ότι μια εσωκομματική σύγκρουση για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θα είχε καταστροφικές συνέπειες.
Ο πρώην πρωθυπουργός εκτιμά ότι η διαδικασία της διαδοχής του θα πρέπει να είναι όσο πιο ανώδυνη για την πορεία του τόπου χωρίς να επιβαρύνει την εικόνα του κόμματος του στην ελληνική κοινωνία αλλά και στο εξωτερικό. Τα επιχειρήματα αυτά έχουν μια λογική αφού πράγματι το να ανταγωνίζονται κορυφαίοι υπουργοί της κυβέρνησης για την ηγεσία του κόμματος θα μπορούσε να έχει αρνητικές συνέπειες για την ίδια την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου. Τον κίνδυνο αυτό φαίνεται να τον συνειδητοποιούν οι ενδιαφερόμενοι δελφίνοι οι οποίοι είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στις δηλώσεις τους ή δεν μιλούν για το θέμα αυτό καθόλου. Οι βασικοί διεκδικητές της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ θεωρούν μάλιστα ότι το θέμα της αποχώρησης Παπανδρέου είναι αποφασισμένο από τον ίδιο και δεν θέλουν να πιστέψουν ότι η αμφίσημη στάση που κρατά την ώρα αυτή συνδέεται με ενδόμυχες σκέψεις και σχεδιασμούς για να παραμείνει στην ηγεσία του κόμματος. Θεωρούν ότι ο Παπανδρέου επιθυμεί να αποχωρήσει με έναν τρόπο αξιοπρεπή για τον ίδιο και ότι ταυτόχρονα θέλει να διατηρήσει ένα πολιτικό ρόλο πιστεύοντας ότι κάποια στιγμή η Ιστορία θα δικαιώσει τη διακυβέρνησή του και κάποιες από τις επιλογές του που πράγματι σε ορισμένες περιπτώσεις έμοιαζαν ακατανόητες.
Κορυφαίος δελφίνος εξομολογήθηκε προσφάτως σε συνομιλητές του ότι «η λογική συνηγορεί στο ότι ο Γιώργος δεν μπορεί να μείνει αφού αν το ΠΑΣΟΚ πήγαινε στις εκλογές με αυτόν, το ποσοστό του κόμματος ενδέχεται να είναι μονοψήφιο». Πρόσθετε μάλιστα με νόημα ότι μόνο ως αστείο θα μπορούσε να αντιμετωπίσει η ελληνική κοινωνία την πιθανότητα να δει τον Γιώργο εκ νέου υποψήφιο πρωθυπουργό του ΠΑΣΟΚ: «Θα ήταν η απόλυτη καταστροφή για όλους μας και πρωτίστως γι' αυτόν». Αυτή είναι η αισιόδοξη ερμηνεία της σιωπής που κρατάει για την ώρα ο Γιώργος.
Πιο καχύποπτα στελέχη, που γνωρίζουν τις εμμονές αλλά και το πολιτικό υπερεγώ του που προκύπτει από τη συμμετοχή του στην μεγαλύτερη πολιτική δυναστεία της χώρας, επιμένουν ότι το πρόβλημα της αποχώρησής του δεν έχει ξεκαθαριστεί. Αντιθέτως, πιστεύουν ότι ο Γιώργος θα διαπραγματευτεί και ενδεχομένως θα εκβιάσει την παραμονή του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ αφού δεν θέλει να φύγει ταπεινωμένος και κυρίως ψάχνει απεγνωσμένα για ένα είδος δικαίωσης που θα δικαιολογήσει την αντιφατική, αναποτελεσματική και εν πολλοίς καταστροφική διακυβέρνησή του. Όσα στελέχη αντιμετωπίζουν με καχυποψία τον Γιώργο και τις προθέσεις του επικαλούνται ενδεικτικά τη συνέντευξη του στο Spiegel και λένε χαρακτηριστικά: «Αυτός νομίζει , όπως είπε στο Spiegel- ότι κατήργησε τη γραφειοκρατία στην Ελλάδα, αναγνωρίζοντας ως δήθεν λάθη του κάποιες μόνο καθυστερήσεις στην εφαρμογή ενός ανύπαρκτου σχεδίου. Δεν θα θελήσει να παραμείνει για να δικαιωθεί;»
Η πικρή αλήθεια είναι ότι η πολιτική του Γιώργου τόσο στην κυβέρνηση όσο και στο κόμμα υπήρξε αντιδημοκρατική και αυταρχική, ανατρέποντας μια μακρά παράδοση στο ΠΑΣΟΚ όπου τουλάχιστον κρατιόντουσαν τα προσχήματα. Μετά την αμφισβήτηση του 2007, οι σκληροί μηχανισμοί του κόμματος που στήριξαν τον Παπανδρέου στη σύγκρουσή του με τον Βενιζέλο επιδόθηκαν σε ένα κυνήγι μαγισσών προσπαθώντας είτε να εξοντώσουν είτε να ακυρώσουν ηθικά και πολιτικά τους αντιπάλους τους. Πολλοί βουλευτές που στήριξαν το 2007 στην εσωκομματική σύγκρουση τον Βενιζέλο έδωσαν τη μάχη για την επανεκλογή τους στις βουλευτικές εκλογές του 2009 μέσα σε ένα κλίμα τρομοκρατίας που το καθοδηγούσε η Χαριλάου Τρικούπη και το εκτελούσε η κομματική γραφειοκρατία ανά τη χώρα.
Ο Γιώργος και το επιτελείο του είχαν απομονώσει όλα σχεδόν τα στελέχη και τους βουλευτές του ρεύματος Βενιζέλου τους οποίους και αρνήθηκαν να ενσωματώσουν στο εσωκομματικό τοπίο. Αν και ο Βενιζέλος πήρε το 40% περίπου στην αναμέτρηση του 2007, το ποσοστό αυτό ουδέποτε αποτυπώθηκε στα κομματικά και κοινοβουλευτικά όργανα. Μόνο οι πιστοί είχαν δικαίωμα στην εσωκομματική εξουσία. Απλώς για λόγους στοιχειώδους ισορροπίας ο Παπανδρέου, δέχτηκε να συμπεριλάβει στην κυβέρνηση τον Βενιζέλο και τον Λοβέρδο που ήταν μεν απέναντί του αλλά ήταν και ταυτοχρόνως οι πιο δημοφιλείς πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ. Και οι δύο στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές ήρθαν πρώτοι σε σταυρούς στις περιφέρειές τους μακράν μπροστά από τον δεύτερο. Την ίδια ανοχή έδειξαν και στην Άννα Διαμαντοπούλου που στην αναμέτρηση του 2007 κράτησε ουδέτερη στάση χωρίς να στηρίξει κανέναν από τους δύο.
Η μεγάλη πλειονότητα των υποστηρικτών του Βαγγέλη Βενιζέλου το '07 απομονώθηκε πλήρως και συχνά αντιμετωπίστηκε σαν ξένο σώμα από την ηγετική ομάδα της Ιπποκράτους και του Μαξίμου στη συνέχεια. 'Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι ο βουλευτής Μαγνησίας, Κώστας Καρτάλης, στέλεχος με εμπειρία και ικανότητες που δεν χώρεσε σε κανέναν ανασχηματισμό ούτε ως υφυπουργός, ενώ αντιθέτως οι «κηπουροί» του Γιώργου με νηπιακή πολιτική εμπειρία και σοβαρά ελλείμματα management και συχνά αντίληψης κατέλαβαν κορυφαία υπουργεία που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση δεν θα έβλεπαν ούτε στον ύπνο τους.
Εγκλωβισμένος σε μια ομάδα πιστών που αντιλαμβάνονταν την εσωκομματική εξουσία με όρους ΚΚΕ, ο Παπανδρέου συμπεριφερόταν στους υπουργούς του συχνά λες και ήταν υπάλληλοί του. Υπουργός όλων των κυβερνήσεων Παπανδρέου εκμυστηρεύθηκε πρόσφατα σε φίλους του ότι η συνεργασία του με τον Γιώργο για τα μείζονα θέματα του υπουργείου του ήταν δύο e-mail που αφορούσαν επί της ουσίας «ακαδημαϊκούς» προβληματισμούς του τότε πρωθυπουργού.
Το παράδοξο είναι ότι αυτή η τόσο αυταρχική και αντιδημοκρατική συμπεριφορά εξωραΐστηκε με διάφορα πυροτεχνήματα τύπου opengov, μια διαδικασία στην πραγματικότητα «μαϊμού» για να νομιμοποιηθεί η πρόσληψη στον δημόσιο τομέα φίλων του Παπανδρέου, των κηπουρών του και της κομματικής γραφειοκρατίας. Όπως για παράδειγμα η κυρία Τίνα Μπιρμπίλη η οποία αφού εκτοξεύτηκε από λογογράφος του ΓΑΠ στη θέση της υπουργού Περιβάλλοντος και απέτυχε παταγωδώς, στη συνέχεια τοποθετήθηκε πρέσβειρα της Ελλάδας στον ΟΟΣΑ με έδρα το Παρίσι, με απολαβές και προνόμια που θα ζήλευαν κορυφαίοι μάνατζερ του ιδιωτικού τομέα. Ή οι κ.κ. Δρούτσας και Λαμπρινίδης οι οποίοι ουδέποτε διεκδίκησαν την ψήφο του Ελληνικού λαού αλλά βρέθηκαν να διευθύνουν ελέω τη φιλίας τους με τον Γιώργο, την εξωτερική πολιτική της χώρας και να διαχειρίζονται τα μυστικά κονδύλια.
Το ερώτημα είναι τι θα γίνει στο ΠΑΣΟΚ αν «πειστεί» ο Γιώργος από την απεγνωσμένη ομάδα γραφειοκρατών που τον στηρίζει και η οποία αρνείται να παραδώσει τα όπλα. Φαίνεται ότι όλοι οι βασικοί διεκδικητές της ηγεσίας είναι αποφασισμένοι να μην συμμετάσχουν σε μια διαδικασία παρωδία με το Γιώργο πρωταγωνιστή που να διεκδικεί την επανεκλογή του. Όπως έλεγε κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, «θα ήταν υποτιμητικό να ξανασυγκρουστούμε με τον Γιώργο και τον αρρωστημένο μηχανισμό που τον στηρίζει και να συνυπογράψουμε τη συλλογική αυτοκτονία της Κεντροαριστεράς και της χώρας». Τι θα κάνουν; Πιθανότατα θα αποχωρήσουν όλοι μαζί, και με το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινοβουλευτικής ομάδας για να χτίσουν ένα καινούριο κόμμα. Αφήνοντας πίσω όλους αυτούς τους γραφικούς της Ιπποκράτους που σε κάθε εσωκομματική αναμέτρηση επινοούν την αποστασία και καταγγέλλουν τον δάκτυλο των διαπλεκομένων για να διασώσουν τις θέσεις τους και τα προνόμιά τους.