«Τα γεγονότα έχουν πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα» , σχολιάζει σε άρθρο του σχετικά με την δολοφονία της Τζο Κοξ στον Spectator ο Alex Massie, ο Σκωτζέζος δημοσιογράφος.
Στο μακροσκελές κείμενό του προσπαθεί να αναλύσει το αν και πως επέδρασε η εκστρατεία υπέρ της εξόδου της Βρετανίας από την Ε.Ε., ώστε να συμβεί αυτό το τραγικό συμβάν. Αναφερόμενος αρχικά στη σημασία που έχει ένα δημοψήφισμα και στο πως αυτό διαφέρει από τις γενικές εκλογές γράφει:
«Οι “λάθος” άνθρωποι συχνά κερδίζουν στις εκλογές αλλά η νίκη τους είναι μόνο -και πάντα- προσωρινή. Θα υπάρξει μία άλλη μέρα, μία άλλη φορά. Οι εκλογές είναι μία διαπραγμάτευση; ένα δημοψήφισμα είναι μία δικαστική απόφαση χωρίς δευτεροβάθμιο δικαστήριο. Έτσι ένας χαρακτήρας αποκαλύπτει τον εαυτό του. Η αφίσα που παρουσιάστηκε το πρωί (σ.σ.χθες) από τον Νάιτζελ Φάρατζ σηματοδότησε ένα νεο χαμηλό, ακόμα και για εκείνον».
Συνεχίζοντας την ανάλυσή του ο Massie σχολιάζει περαιτέρω την αφίσα του Φάρατζ με την τεράστια ουρά προσφύγων που προκάλεσε σάλο στην Βρετανία λόγω του ύφους της.
«Το μήνυμα δεν ήταν πολύ ευφυές», σχολιάζει.
«Ψηφίστε Να Φύγουμε, Βρετανία ή κατακλύσου από καφέ ανθρώπους. Πάρε τον έλεγχο. Πάρε πίσω τη χώρα μας. Ξέρεις τι εννοώ, δεν ξέρεις: Αν θες έναν Τούρκο -ή έναν Σύρο – για γείτονα, ψήφισε Να Μείνουμε. Απλό. Κοινή λογική. Έτσι δεν είναι;», αναφέρει το άρθρο σχολιάζοντας ότι η δολοφονία της Τζο Κοξ που μαχόταν να προσφερθεί βοήθεια στους Σύρους πρόσφυγες μπορεί να είναι περισσότερο από μία απλή σύμπτωση.
«Θα μπορούσε να αποδειχτεί ότι οι μαρτυρίες ότι (ο δράστης) φώναξε “Πρώτα η Βρετανία” ενώ επιτίθετο στην Τζο Κοξ είναι αβάσιμες, όπως άλλες μαρτυρίες αποδεικνύουν. Θα μπορούσε να μην υπάρχει πολιτικό κίνητρο για αυτό τον παράλογο φόνο», αναφέρει η ανάλυση που φιλοξενεί και τις δηλώσεις του αδερφού του δράστη σύμφωνα με τις οποίες δεν ήταν βίαιος και δεν τον απασχολούσε η πολιτική.
«Δεν θα χρειαζόταν να κάνουμε τόσες πολλές αμήχανες ερωτήσεις αν αποδειχθεί ότι είναι απλά -ένας σχετικός όρος- μία ακόμα διαταραγμένη πράξη που έγινε από έναν ύποπτο με μακρά ιστορία της ψυχικής ασθένειας», αναφέρει ο Massie. Όπως σημειώνει όμως «ακόμα και οι μοναχικοί τρελοί δεν ζουν σε μία φούσκα» και«επηρεάζονται από τα εξωτερικά γεγονότα».
«Γι 'αυτό, όταν υπάρχει μια πράξη της ισλαμικής τρομοκρατίας, δικαίως θέλουμε να μάθουμε, αν έμμεσα ή άμεσα, ενθαρρύνθηκε από άλλους φορείς. Δεν πιστεύουμε -τουλάχιστον δεν θα έπρεπε- σε συλλογική ενοχή ή τιμωρία, αλλά θέλουμε να γνωρίζουμε, με αιτιολόγηση, εάν ένας δολοφόνος εμπνεύστηκε από μία ιδεολογία ή θρησκεία ή ομιλία μίσους ή οποιοδήποτε άλλο από τους εκατοντάδες πιθανούς παράγοντες-κίνητρα. Δεν θεωρούμε ότι όλοι οι μουσουλμάνοι είναι υπόλογοι για τη βία στο όνομα του προφήτη τους, αλλά ούτε μπορούμε να αποφύγουμε την άσχημη, δυσάρεστη αλήθεια, ότι όσον αφορά στον δράστη, ενεργεί με βάση την άποψή του για τη θρησκεία του. Έχει μία αιτία, άσχετα πόσο στρεβλή είναι. Και έτσι ρωτάμε ποιος τον επηρέασε; Ρωτάμε πως έφτασε σε αυτό», γράφει ο Massie θέλοντας να εξηγήσει ότι το ούτε ο Νάιτζελ Φάρατζ ούτε η καμπάνια για την έξοδο από την ΕΕ ευθύνονται για τον θάνατο της Κοξ, όμως «ευθύνονται για τον τρόπο που παρουσίασαν το επιχείρημά τους».
«Δεν γνώριζαν ότι κάτι σαν αυτό θα συνέβαινε, φυσικά, και θα είναι τόσο σοκαρισμένοι και τρομοκρατημένοι όσο οποιοσδήποτε άλλος. Αλλά και πάλι. Κοιτάξτε. Όταν προωθείς την οργή, δεν μπορείς στη συνέχεια να το παίζεις έκπληκτος που οι άνθρωποι οργίζονται. Δεν μπορείς να γυρίσεις και να πεις: “Φίλε δεν έπρεπε να το πάρεις τόσο σοβαρά. Είναι απλά ένα παιχνίδι, απλά ένα τέχνασμα, μια στρατηγική για να κερδίσει ψήφους”. Όταν φωνάζεις ΟΡΙΑΚΟ ΣΗΜΕΙΟ ξανά και ξανά δεν εκπλήσσεσαι όταν κάποιος ξεσπά. Όταν παρουσιάζεις την πολιτική ως ζήτημα ζωής ή θανάτου, ως ερώτημα εθνικής επιβίωσης, μην εκπλαγείς αν κάποιος το πάρει στην κυριολεξία. Δεν τους έβαλες να το κάνουν, αλλά δεν έκανες και πολλά για να το σταματήσεις ούτε», εξηγεί ο Massie τονίζοντας ότι η ρητορική έχει επιπτώσεις και ότι ειδικά στην περίπτωση που περνάς τον καιρό σου λέγοντας στους ανθρώπους ότι απειλούνται και ότι η χώρα τους έχει κλαπεί, «κάτι απαίσιο πρόκειται να συμβεί».
«Αυτή είναι μία ημέρα ντροπής, μία ημέρα που όλοι πρέπει να νιώθουμε θυμωμένοι και ντροπιασμένοι. Επειδή αν δεν νιώθεις λίγο ντροπιασμένος -αν δεν αισθάνεσαι άρρωστος, τώρα, όπου κι αν το διαβάζεις αυτό -τότε κάτι πάει στραβά μαζί σου», γράφει ο Massie που καταλήγει λέγοντας ότι δεν μπορεί να θυμηθεί πότε ένιωσε χειρότερα για την χώρα και την πολιτική της.