Συγκλονίζουν τα στοιχεία του ΣΕΒ για την ανεργία στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα οποία διαμορφώνεται σήμερα σε επίπεδα υψηλότερα απ’ ό,τι στην Αμερική την περίοδο της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης, που ξεκίνησε με το Χρηματιστηριακό Κραχ του 1929.
Κάνοντας τη σύγκριση μεταξύ των δύο περιόδων ο Σύνδεσμος επισημαίνει ότι η ανεργία στην Αμερική από 4,8% το 1929 ανήλθε σε 23,6% το 1932 και το 1933 και επανήλθε στα προ κρίσης επίπεδα προς τα μέσα της περιόδου του Β' παγκοσμίου Πολέμου (1940-1945), με τη μαζική αύξηση της δημόσιας κατανάλωσης και των δημοσίων επενδύσεων που απαιτούσε η πολεμική προσπάθεια.
Στην Ελλάδα, η ανεργία από 7,8% το 2008 ανήλθε στο υψηλότερο σημείο (27,5%) το 2013 και έκτοτε διατηρείται σε σχετικά υψηλό επίπεδο (26,4% το 2015). Όμως η χώρα μας βρίσκεται εκτός αγορών, δεν ασκεί νομισματική πολιτική και δεν έχει δημοσιονομικό περιθώριο να αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες της. Γι αυτό απαιτείται η μαζική αύξηση των ιδιωτικών επενδύσεων.
«Σήμερα, στην Ελλάδα, καλούμεθα να αναλάβουμε μία τεράστια προσπάθεια οικονομικής αναδιάρθρωσης και ανάκαμψης που δεν έχει προηγούμενο. Και αυτό πρέπει να γίνει εν μέσω ειρηνικής περιόδου και με ιδιωτικές επενδύσεις. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η ολιγωρία στην ανάληψη αυτής της μεγάλης εθνικής επενδυτικής προσπάθειας (με ό,τι αυτό συνεπάγεται στο πεδίο της οικονομικής πολιτικής), μας φέρνει όλο και κοντύτερα στα πρόθυρα μιας εθνικής οικονομικής καταστροφής», τονίζει ο Σύνδεσμος.
Η χώρα πέφτει σε βαθιά ανυποληψία
Απαιτείται η εφαρμογή ενός αναπτυξιακού σχεδίου διευκόλυνσης της εγκατάστασης ιδιωτικών επενδύσεων στην Ελλάδα. Δεν υπάρχουν «εάν» και «αλλά», δεν υπάρχει «δεν γίνεται», υπάρχει μόνο «θέλω» και «μπορώ». Η κοινωνία και η οικονομία βρίσκεται σε οριακό σημείο. Όπως τον Ιούλιο του 2015, η κυβέρνηση βρήκε τη δύναμη να μην εξοβελιστεί η χώρα στο χάος της δραχμής, έτσι και σήμερα πρέπει να βρει τη δύναμη να κάνει το σωστό. Δεν ωφελεί σε τίποτα η καθυστέρηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, η άμυνα έναντι των ξένων που, δήθεν, μας επιβουλεύονται ενώ το μόνο που επιδιώκουν είναι η σταθεροποίηση της οικονομίας. Δεν ωφελεί σε τίποτα η μιζέριατης περιθωριοποίησης. Δεν μπορεί η κυβέρνηση να βρει τα χρήματα για ανάπτυξη. Απαιτούνται ιδιωτικά κεφάλαια για να μειωθεί η ανεργία.
Όλα αυτά που επιχειρούνται σήμερα για την ανάπτυξη (αναπτυξιακός νόμος, προκηρύξεις ΕΣΠΑ, κ.λ.π) είναι σταγόνα στον ωκεανό και άλλοθι για να μην γίνονται ιδιωτικές επενδύσεις σε εύρος και βάθος που απαιτεί η σημερινή συγκυρία.
Η χώρα πέφτει όλο και πιο βαθιά στην ανυποληψία και στην απραξία. Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις για την ανάπτυξη, ούτε υπάρχουν τα μέσα για να κάνει επενδύσεις το κράτος. Ας βοηθήσει, τουλάχιστον, τον ιδιωτικό τομέα να κάνει επενδύσεις. Η χώρα διαφορετικά θα καταρρεύσει.
Η κυβέρνηση επείγει να αλλάξει το μίγμα πολιτικής της ώστε η διαχείριση του προϋπολογισμού να μην οδηγεί σε νέες φορολογικές επιβαρύνσεις τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου. Η λύση είναι στη διεύρυνση της φορολογικής βάσης και στην περικοπή δαπανών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Όσο παραμένει ζητούμενο η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος, η αναπτυξιακή διάσταση του φορολογικού συστήματος, η μείωσητου μη μισθολογικού κόστους, η μείωση του κόστους ενέργειας και
η προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων με τη διαμόρφωση ενός ισχυρού πλαισίου ανταγωνιστικής λειτουργίας της αγοράς στην παγκόσμια οικονομία, η συζήτηση περί ανάπτυξης θα κινείται σε θεωρητικό επίπεδο.