Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Οζάν Κοσέ αντίκριζε σκληρές εικόνες. Ως φωτογράφος του Γαλλικού Πρακτορείου, έχει καλύψει και τη φρίκη του πολέμου. Αυτή τη φορά όμως, ήταν αλλιώς.
Δίπλα του, είχε νεκρά παιδιά. Ο Κοσέ ήταν στα τουρκικά παράλια στο τελευταίο ναυάγιο, που κόστισε τη ζωή περισσότερων από 30 προσφύγων. Ο ίδιος έγραψε ένα blog, διηγούμενος με συγκλονιστικό τρόπο τις σκηνές που έζησε.
«Το μωρό είναι το πρώτο άψυχο σώμα που είδα μόλις έφτασα στην παραλία. Φαίνεται 9-10 μηνών. Είναι ντυμένο ζεστά και φορά καπέλο. Μία πορτοκαλί πιπίλα είναι δεμένη στα ρούχα του. Κοντά του επιπλέει ένα παιδί 8-9 ετών. Δίπλα τους είναι μία γυναίκα. Η μητέρα τους ίσως.
Βγάζω μερικές φωτογραφίες. Περπατάω κατά μήκος της παραλίας. Βλέπω το κορμί ενός ακόμη παιδιού, σε ένα βράχο. Αργότερα θα έχω εφιάλτες, θα περάσουν ώρες δίχως να μπορώ να μιλήσω. Αλλά εκείνη τη στιγμή, για να είμαι ειλικρινής, δεν νιώθω κάτι. Η τουρκική αστυνομία μαζεύει τα κορμιά. Πνίγηκαν το προηγούμενο βράδυ στα ανοιχτά. Είναι τόσα πολλά σώματα. Δεν μπορώ να τα μετρήσω όλα.
Προς στιγμήν, κανένας δεν φροντίζει το νεκρό μωρό. Επιστρέφω σε αυτό και μένω εκεί, για περίπου μία ώρα, σιωπηλός. Εχω ένα αγοράκι πέντε μηνών και μία κόρη 8 ετών. Ρωτάω τον εαυτό μου τι θα έκανα αν αυτό ήταν το παιδί μου. Ρωτάω τον εαυτό μου τι συμβαίνει στην ανθρωπότητα.
Είμαι στην περιοχή του Τσανάκαλε αρκετές ημέρες. Χιλιάδες πρόσφυγες από τη Συρία, το Ιράκ και αλλού μαζεύονται ελπίζοντας να μπουν σε μία βάρκα για τη Λέσβο. Η κατάσταση εδώ είναι τεταμένη.
Την προηγούμενη ημέρα ήμουν στο δάσος, με δεκάδες πρόσφυγες οι οποίοι εξαπατήθηκαν από τους λαθρεμπόρους. Πλήρωσαν μία μικρή περιουσία για να μπουν σε μία βάρκα για την Ελλάδα, αλλά αυτή που θα τους μετέφερε ήταν μικρότερη από ό,τι τους είχαν υποσχεθεί. Φοβούμενοι ότι θα πνιγούν, οι πρόσφυγες αρνήθηκαν να επιβιβαστούν. Οι λαθρέμποροι τους απείλησαν με όπλα.
Ο κόσμος ανάβει φωτιές για να ζεσταθεί, καθώς περιμένει να βρει άλλη βάρκα για να τους πάει στη γη της επαγγελίας, την Ευρώπη. Χαίρονται που με βλέπουν, που μοιράζονται τα προβλήματά τους μαζί μου.
Τα παιδιά ρωτάνε συνέχεια τους γονείς τους «Πότε θα μπούμε σε μία βάρκα;». Ηταν στην βάρκια που βυθίστηκε κάποιοι από αυτούς με τους οποίους μίλησα στο δάσος; Σίγουρα. Ισως. Δύσκολο να πω.
Εκείνο το πρωί του Σαββάτου με ξύπνησαν γύρω στις 7 π.μ. οι σειρήνες πολλών ασθενοφόρων. Το ξενοδοχείο μου είναι δίπλα στην ακτοφυλακή. Συνειδητοποιώ ότι κάτι σοβαρό πρέπει να έχει γίνει.
Μόλις βγαίνω, ένα σκάφος φτάνει. Βγάζουν κορμιά σε πλαστικές σακούλες. Μετράω δέκα. Υπάρχουν πολλοί επιζώντες, ανάμεσά τους γυναίκες και παιδιά. Πλησιάζω. Είναι όλοι τους σε κατάσταση σοκ.
Μου λένε ότι ο καιρός ήταν καλός, η θάλασσα ήρεμη, αλλά βρίσκονταν πολλοί μέσα στη βάρκα. Επαιρνε 20-30 και όταν ναυάγησαν βρίσκονταν σε αυτή πάνω από 100, με καθέναν τους να έχουν πληρώσει 1.200 ευρώ για να επιβιβαστούν.
Πηγαίνω στο σημείο του ναυαγίου. Οταν φτάνω, η βάρκα είναι μισοβυθισμένη, περίπου 50 μ. από την ακτή. Η παραλία είναι γεμάτη σωσίβια, προσωπικά αντικείμενα και κορμιά. Ανάμεσά τους, το μωρό δίπλα στο οποίο κάθομαι τώρα.
Σαν φωτογράφος, έχω καλύψει εξεγέρσεις και επιθέσεις. Εχω δει άψυχα σώματα. Αλλά αυτό είναι το χειρότερο από όλα.
Κοιτάζω το μικροσκοπικό σώμα του και αναρωτιέμαι γιατί. Γιατί αυτός ο ατελείωτος πόλεμος στη Συρία. Η οργή μου ξεχειλίζει. Οργή ενάντια σε όλους τους πολιτικούς που το προκάλεσαν, ενάντια σε όλους τους λαθρέμπορους που στέλνουν τον κόσμο στον θάνατό του.
Τελικά, ένας αστυνομικός έρχεται, σηκώνει το μωρό και το βάζει σε μία πλαστική σακούλα. Κλαίει και εκείνος».