Για να μπορέσει να επανεκλεγεί Πρόεδρος της Γαλλίας το 2017, ο Φρανσουά Ολάντ έχει μόνο μια πιθανότητα: να είναι στον δεύτερο γύρο με την ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν.
Το έγκυρο σάιτ Slate αναλύει τη στρατηγική του Ολάντ για να επενεκλεγεί Πρόεδρος:
Ο Φρανσουά Ολάντ θα είναι εκ νέου υποψήφιος για την Προεδρία της Γαλλίας το 2017. Ολοι οι αναλυτές θεωρούν ότι ο Ολάντ έχει ήδη ξεκινήσει την προεκλογική του εκστρατεία και αναφέρουν ότι και το φλερτ του με τον Αλέξη Τσίπρα σε αυτή την προοπτική εντάσσεται.
Για να κερδίσει αυτή τη δύσκολη επανεκλογή, ο Ολάντ δεν έχει παρά μονάχα μία επιλογή, την οποία φαίνεται ότι ακολουθεί ήδη: να βρεθεί στον δεύτερο γύρο της εκλογής, αντιμέτωπος με την ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν. Μόνο τότε οι Γάλλοι θα αναγκαστούν να καταψηφίσουν την ακροδεξιά υποψήφια και να ψηφίσουν τον Ολάντ, τον οποίο δεν δείχνουν να συμπαθούν ιδιαίτερα στις δημοσκοπήσεις.
Κάτι που είχε ξανασυμβεί στη Γαλλία, όταν οι Γάλλοι αναγκάστηκαν να ψηφίσουν μαζικά τον Ζακ Σιράκ για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, προκειμένου να μην εκλεγεί στον δεύτερο γύρο ο Ζαν Μαρί Λεπέν, πατέρας της Μαρίν. Τα ισχνά αποτελέσματα της πολιτικής Ολάντ στην οικονομία, τα πολύ χαμηλά ποσοστά δημοφιλίας και η απουσία ενός οράματος για τη Γαλλία κάνουν το στοίχημα της επανεκλογής του πολύ δύσκολο.
Για τον λόγο αυτό ο Ολάντ έχει ήδη ξεκινήσει από τώρα τον πόλεμο εναντίον της Μαρίν Λεπέν. Εχει αποφασίσει να εμφανίζεται ως ο αντίπαλος πόλος, ελπίζοντας ότι θα κατορθώσει έτσι να επιβάλει τον εαυτό του ως μοναδικό υποψήφιο του δεύτερου γύρου απέναντι στην ακροδεξιά αντίπαλο.
Δίνει κύρος στην ακροδεξιά
Αυτή η στρατηγική παρουσιάζει, ωστόσο, πολλά μειονεκτήματα, συνεχίζει το Slate στην ανάλυσή του. Η ζαριά που ρίχνει μπορεί κάλλιστα να γυρίσει εναντίον του γρήγορα - όσο γρήγορα και κυνικά την υιοθέτησε.
Το βασικό μειονέκτημα αυτής της στρατηγικής Ολάντ είναι ότι τοποθετεί την ακροδεξιά υποψήφια για τη γαλλική Προεδρία στην καρδιά του πολιτικού παιχνιδιού. Ενισχύει, αναμφίβολα, και την ίδια της την υποψηφιότητα για την Προεδρία. Επιλέγοντας τον αντίπαλό σου, ειδικά αν είσαι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, του δίνεις πόντους και κύρος.
Σε κάθε περίπτωση, η στρατηγική Ολάντ δίνει στη Μαρίν Λεπέν τη δυνατότητα να κριθεί από τώρα ως αδιαμφισβήτητη νικήτρια των εκλογών, για να εισέλθει στον δεύτερο γύρο που θα κρίνει και τον επόμενο Πρόεδρο της Γαλλίας.
Θα είναι ο μοναδικός υποψήφιος της Αριστεράς;
Ο δεύτερος κίνδυνος της στρατηγικής του Ολάντ είναι ότι έχει ξεκινήσει από τώρα την εκστρατεία του δεύτερου γύρου, ενώ ο πρώτος γύρος δεν έγινε φυσικά ακόμη και κανείς δεν γνωρίζει ποια θα είναι τα χαρακτηριστικά του και ποιος θα είναι ο αντίπαλος από το στρατόπεδο της Δεξιάς, αλλά και της Αριστεράς. Και λέμε Αριστεράς γιατί πιθανόν ο Ολάντ να μην είναι ο μόνος υποψήφιος, παρότι πιστεύει ότι θα κατορθώσει να κυριαρχήσει στα συντρίμμια όλης της Αριστεράς της Γαλλίας.
Αυτό που κάνει τώρα ο Ολάντ στην Αριστερά είναι η σαλαμοποίηση. Παίρνει με το μέρος του κάποιες προσωπικότητες από τα κινήματα και τα κόμματα του αριστερού χώρου. Ετσι, πήρε τον Vincent Placé και τον François de Rugy από τους Οικολόγους, πήρε τον Jean-Luc Benhamias από το κόμμα των Κεντρώων, πήρε τον Robert Hue από τους κομμουνιστές, ελπίζοντας έτσι να είναι μοναδικός υποψήφιος όλης της Αριστεράς.
Ωστόσο, και αυτή η τακτική έχει προβλήματα. Πρώτον, γιατί οι προσωπικότητες που προσέλκυσε έχουν χαμηλή αντιπροσωπευτικότητα και δεν τραβάνε τους ψηφοφόρους. Δεύτερον, γιατί οι πολίτες παρακολουθούν με θυμό τις τακτικιστικές μανούβρες κορυφής που κάνουν οι πολιτικοί. Και τρίτον, γιατί πίσω από τον σχεδιασμό δεν υπάρχει πολιτικό σχέδιο στον Φρανσουά Ολάντ.
Κι αυτό γιατί ακόμη κι αν δεχθεί κάποιος την υπόθεση ότι ο Ολάντ επανεκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δύο ερωτήματα τίθενται: Γιατί και πώς. Είναι ολοφάνερο ότι από την πρώτη πενταετία του Ολάντ δεν προκύπτει κανένα πολιτικό σχέδιο για να του δοθεί δεύτερη θητεία. Το στοίχημα να κερδίσει κάποιος τη Μαρίν Λεπέν είναι θετικό, αλλά κανείς δεν μπορεί να φανταστεί σήμερα τι θα κάνει ο Ολάντ στη δεύτερη πενταετία του στο Μέγαρο των Ηλυσίων.
Κανείς δεν γνωρίζει σήμερα ποιοι θα είναι οι άξονες στους οποίους θα κατευθυνθεί ο Ολάντ αν κερδίσει. Ακόμη δυσκολότερα φαντάζεται κανείς με ποιο σοσιαλιστικό κόμμα θα το πετύχει.
