Το περιοδικό Elle ζήτησε από τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, με αφορμή τη συνέντευξη που του παραχώρησε, να γράψει ένα μικρό σενάριο για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση στη χώρα και την Ευρώπη.
Ο διάσημος δημιουργός συμφώνησε και έγραψε το τέλειο πολιτικό θρίλερ, με τον τίτλο «Politics» και σκηνικό ένα μεγάλο κεντρικό θέατρο.
Ιδού το σενάριο:
«POLITICS»
Φανταστείτε ένα τεράστιο, εντυπωσιακό, επιβλητικό αυτοκρατορικό θέατρο γεμάτο χιλιάδες θεατές. Οι θεατές είναι σίγουροι πως θα δουν μια υπέροχη παράσταση.
Είναι ντυμένοι όμορφα, περιποιημένοι, θετικοί, ρομαντικοί, αισιόδοξοι. Οι γυναίκες φρέσκες, επιβλητικές, ερωτικές, με ωραία ρούχα και αρώματα, ενώ οι άντρες φρεσκοξυρισμένοι, με ραμμένα κοστούμια.
Η παράσταση που τόσο καιρό περίμεναν αρχίζει. Αρχίζει, και παρακολουθούν με αγωνία. Δεν αργούν να ανακαλύψουν πως το έργο είναι άθλιο. Δεν το παραδέχονται όμως. Ξεροβήχουν και κάνουν πως τους αρέσει.
Στην ουσία, όμως, βλέπουν μια παράσταση για την οποία πλήρωσαν ένα πολύ ακριβό εισιτήριο, χωρίς κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα. Δεν το παραδέχονται. Θέλουν να πιστεύουν πως το έργο θα γίνει ωραίο. Ελπίζουν...
Ξαφνικά ο φωτισμός και η μουσική αλλάζουν. Γίνεται απόλυτο σκοτάδι. Με μία κίνηση, οι βασικοί πρωταγωνιστές κατεβαίνουν από τη σκηνή και αρχίζουν να σαπίζουν στο ξύλο τους θεατές, με τον πιο βίαιο και αρρωστημένο τρόπο. Οι θεατές αδυνατούν να αντιδράσουν, μην πιστεύοντας σε αυτό που γίνεται.
Το σκηνικό εξελίσσεται σε ένα λουτρό αίματος. Οι ηθοποιοί ξέρουν πολύ καλά πού κάθεται ποιος. Έχουν κάνει τις πρόβες τους. Οι θεατές όμως όχι. Πίστευαν ότι έχουν πάρει τις καλύτερες θέσεις.
Όσοι κάθονται στις πρώτες σειρές είναι αυτοί που δέχονται και την περισσότερη βία, με απώλειες και θρήνο, ενώ όσοι κάθονται στα θεωρεία παρακολουθούν έντρομοι και ελπίζουν πως το κακό δεν θα φτάσει σε αυτούς.
Όλο αυτό φυσικά με μια υπέροχη ζωντανή μουσική συμφωνικής ορχήστρας, που αρμόζει απόλυτα σε ένα τόσο ωραίο και ιστορικό θέατρο.
Απ' έξω, η μαρκίζα του θεάτρου, εντυπωσιακά φωτισμένη, αναγράφει τον τίτλο της παράστασης: Politics.
Και κανείς δεν είπε ποτέ στους θεατές πως την ώρα που άρχιζε η παράσταση ο διευθυντής του θεάτρου πήγε και κλείδωσε τις πόρτες για να μην μπορούν να φύγουν.
Η κάμερα σιγά σιγά απομακρύνεται, με το επιβλητικό θέατρο να χάνεται στο βάθος, ενώ ακούγονται από μέσα οι κραυγές της σφαγής, που αναμειγνύονται με την κλασική μουσική της ορχήστρας.
The End