Madeleine: Το συγκινητικό στόρι που συγκλόνισε το "ίντερνετ"

Ο Matt Logelin διατηρεί το blog του από το 2004, όταν η μόδα του να γράφεις για τη ζωή σου είχε αρχίσει να εξαπλώνεται μαζί με τις καλοπροαίρετες διαφωνίες, την ανταλλαγή απόψεων ή και την απλή ανάγκη να γίνεις θεατής του διπλανού σου, των στιγμών του εκείνων που σου φαίνονταν λιγάκι διαφορετικές από τη δικές σου. Ξεκίνησε αναρτώντας φωτογραφίες από τα ταξίδια του, σκέψεις από αυτές τις μπανάλ, που κάνουμε όλοι, και σκηνές από την καθημερινότητα με την αγαπημένη του Liz, με την οποία ζούσαν έναν έρωτα εξ’ αποστάσεως μέχρι να μείνουν μαζί στο Λος Άντζελες. H Liz ήταν άνθρωπος πολύ αλλιώτικος από τον πράο και ντροπαλό Matt, δυναμικό στέλεχος της Disney, φιλόδοξη, δραστήρια επαγγελματίας και ψυχή της παρέας. Τα ετερώνυμα που πάντα έλκονταν ήταν μάλλον και η κορωνίδα της σχέσης τους, που κατέληξε σε γάμο.Οι μέρες του Μαρτίου 2008, ήταν όλες υποψήφιες για να εορτάζονται ως γενέθλια του πρώτου παιδιού τους, της κόρης που θα αποκτούσαν μετά από 12 χρόνια (ο Matt και η Liz ήταν highschool sweethearts, που λέμε), λίγο νωρίτερα από το κανονικό: κανονικά η άφιξη ήταν να γίνει τον Μάιο. Ο Matt δεν παρέλειπε να ενημερώνει τακτικά το blog για την πορεία της πρόωρης εγκυμοσύνης˙ οι βαρετές ώρες που περνούσε η Liz στο κρεβάτι, τα ψώνια, τα βιβλία που διάβαζαν μήπως και προετοιμαστούν για τη νέα πραγματικότητα, οι επισκέψεις των γιατρών και η ανησυχία της οικογένειας γίνονταν όλα αναρτήσεις, μια αντίστροφη μέτρηση μέχρι το μεγάλο γεγονός. Τελικά, στις 24 του μήνα, η μικρή Madeline το αποφάσισε επιτέλους, μετά από μια επείγουσα καισαρική. …….Το επόμενο post είχε ημερομηνία 28 Μαρτίου και ανακοίνωνε στους αναγνώστες, γνωστούς και αγνώστους, φίλους αληθινούς και φίλους virtual, που είχαν παρακολουθήσει τις επιπλοκές της κύησης και είχαν γράψει ευχετήρια comments για τη γέννηση, ότι η Liz, στα 30 της, είχε πεθάνει λόγω πνευμονικής εμβολής, 27 μόλις ώρες μετά τον τοκετό. Η Liz πήγαινε να κρατήσει για πρώτη φορά αγκαλιά το κοριτσάκι που βρισκόταν στη θερμοκοιτίδα ως πρόωρο, όταν ένιωσε μια ζαλάδα στα πρώτα της, δοκιμαστικά, βήματα. «Καθώς κρατούσα τη λιπόθυμη γυναίκα μου και οι νοσοκόμες αντιλαμβάνονταν ότι δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη αδυναμία αλλά για κάτι σοβαρότερο, και σήμαιναν συναγερμό, το κατάλαβα: θα πέθαινε, εκεί, μέσα στο μαιευτήριο, χωρίς να έχει καν αγκαλιάσει το μωρό».Ο Matt, απολύτως ξαφνικά; είχε χάσει τη γυναίκα του και είχε απομείνει μόνος του με ένα μωρό, ανέτοιμος να αντιμετωπίσει ξενύχτια, ταΐσματα, αλλαγές πάνας και κλάματα. Εκεί που έλπιζε πως θα ήταν το στήριγμα της Liz, ένας καλός γονιός σε δεύτερο ρόλο, τώρα κρατούσε στα χέρια το κοριτσάκι που, αν δεν ήταν δικό του, θα αποτελούσε για αυτόν μια θλιβερή, άτυχη ιστορία. Ήξερε πως μπορούσε να υπολογίζει στη βοήθεια των γονιών του και των πεθερικών, της βουτηγμένης στον θρήνο οικογένειας,. Δεν ήξερε πως μια άλλη οικογένεια, μεγαλύτερη και ανοίκεια, θα τον τύλιγε στην άγνωστη αγκαλιά της.Οι πρώτες εβδομάδες ήταν εφιαλτικές. Κάθε Τρίτη στις 3.11, ώρα θανάτου της Liz, ο χρόνος πάγωνε και την κατάσταση δεν διευκόλυναν τα πράγματά της που ήταν σπαρμένα σε όλο το σπίτι: τα λαστιχάκια για τα μαλλιά της, που άφηνε παντού, ήταν ακόμα τυλιγμένα στα πόμολα, στις πόρτες όλων των δωματίων. Επιπλέον, οι βόλτες με το μωρό πάντα έφερναν πάντα αναπόδραστες ερωτήσεις τύπου «… και πού είναι η μαμά της;». Μετά από λίγο ο Matt αποφάσισε να τις απαντά με ειλικρίνεια και είδε με έκπληξη ότι δεν εισέπραττε πάντα τον –αναπόφευκτο- οίκτο, αλλά και απροσποίητο ενδιαφέρον. Ταυτόχρονα αποφάσισε να γράψει στο forum των γονέων της Minnesota Star Tribune, εφημερίδας της γενέτειράς του, ζητώντας συμβουλές και πολεμώντας τη μοναξιά του. Οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες: άμεσες απαντήσεις από τους χρήστες, αυξανόμενο ενδιαφέρον για την τραγική ιστορία του συμπολίτη, εξώφυλλα στην εφημερίδα, άπειρες επισκέψεις στο blog του και μια απρόσμενη, τρυφερή αναγνωρισιμότητα. Ο Matt είχε μείνει χωρίς Liz, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο δεν είχε μείνει μόνος.Οι επισκέπτες του blog προσέφεραν συμπόνοια, διαδικτυακή αγάπη και συμβουλές – και ένας θεός ήξερε πόσο τις χρειαζόταν ο νέος μπαμπάς. Όταν η Madeline δεν κοιμόταν καλά, δεν έτρωγε ή γκρίνιαζε, νέες μαμάδες (η πλειοψηφία των αναγνωστών) ήταν εκεί, μέσω του «ψυχρού και απρόσωπου» ίντερνετ για να πουν στον Matt τι να κάνει. Λίγο αργότερα οι συμβουλές δεν ήταν το μόνο που λάμβανε: γάλατα σε σκόνη, μικροσκοπικά ψαλιδάκια για τα νύχια, kit αλλαγής πάνας και άλλα μικροσκοπικά γκάτζετ που δεν φανταζόταν ότι θα του ήταν χρήσιμα έβρισκαν τον δρόμο προς το σπίτι του, ανάλογα με το «πρόβλημα» που περιέγραφε στο blog του. Όταν μια μέρα έγραψε πόσο φοβόταν ότι η κορούλα του δεν ήταν αρκετά στιλάτη για τη φιλάρεσκη μαμά της, hip μωρουδιακά αξεσουάρ και κοκαλάκια άρχισαν να καταφθάνουν σωρηδόν. Η Rachel Engebretson πήγε το πράγμα ακόμα παραπέρα: έστησε ένα νέο blog για να συντονίζει όλη αυτή την επίθεση αγάπης και να ασχολείται με οτιδήποτε πρακτικό, ώστε να μπορεί ο Matt να επικεντρωθεί στην ανατροφή της μικρής και να έχει τον αναγκαίο χρόνο να θρηνήσει τη γυναίκα του, πράγμα που ανέβαλε λόγω των πιεστικών αναγκών του μωρού.Ο καιρός περνούσε και το blog του Matt, με 50.000 επισκέπτες καθημερινά, δεν ήταν μόνο κάτι απαραίτητο για τη δική του επιβίωση, όπως παραδεχόταν, αλλά ένας ιστότοπος όπου χιλιάδες νέοι γονείς συζητούσαν τα προβλήματά τους, αντάλλασσαν tips και έβρισκαν παρηγοριά: κάποιοι ήταν ομοιοπαθούντες ή «αρχηγοί» μονογονεϊκών οικογενειών, στους οποίους ο ευγνώμων blogger αποφάσισε να ανταποδώσει τη βοήθεια: Τα χρήματα που είχαν στο μεταξύ στείλει για τη Madeleine χιλιάδες άνθρωποι από όλον τον κόσμο, δόθηκαν σε χήρους και χήρες μέσω του Liz Logelin Foundation, το οποίο έστησαν και διαχειρίζονται εθελοντικά μητέρες που, φυσικά, γνωρίστηκαν μέσω του blog, Καθώς η Maddy μεγάλωνε και ο πόνος ησύχαζε, το mattlogelin.com δεν είχε την ίδια επισκεψιμότητα. Οι 15.000 αναγνώστες που συγκεντρώνει καθημερινά είναι φυσικά πολλοί, αλλά δεν θυμίζουν σε τίποτα την ακμή του – ο νεαρός μπαμπάς δεν υπέφερε το ίδιο, και κάποιοι είχαν χάσει το ενδιαφέρον τους: υπήρχαν ακόμα και comments που έψεγαν τον Matt ότι, μετά τον ένα χρόνο από τη γέννηση της μικρούλας, «τα posts του είχαν γίνει λίγο βαρετά». Ήταν λογικό: το συγκινησιακό φορτίο ελάφραινε με τον καιρό, η καθημερινότητα έπαιρνε αδυσώπητη τα ηνία και τα posts ήταν λιγότερο θλιμμένα. Κάποιοι τον κατηγόρησαν ακόμα και ότι ξέχασε τη Liz, όταν έγραψε για τη νέα του σχέση με την Brooke, μια blogger που είχε γνωρίσει μέσω διαδικτύου. Όταν η Brooke μετακόμισε από τη Minnesota στο Λος Άντζελες για να μείνει με τον Matt και τη Madeline, εκείνος ένιωσε ακόμα και την ανάγκη να δώσει εξηγήσεις που συνέχιζε τη ζωή του, την ίδια στιγμή που ενθάρρυνε όσους είχαν χάσει τον σύντροφό τους ότι η ζωή θα συνεχιστεί θέλεις δεν θέλεις, και καμιά φορά ίσως σε οδηγήσει και σε έναν δεύτερο γύρο ευτυχίας.Το site του Matt υπάρχει ακόμα˙ τώρα που μιλάμε δέχεται χιλιάδες κλικ από ανθρώπους που μπαίνουν για να διαβάσουν τις ιστορίες μπαμπά και κόρης. Ο ίδιος δεν ξέρει για πόσο ακόμα θα γράφει. «Αν η Maddie θεωρήσει κάποια στιγμή πως όλο αυτό παραείναι έκθεση των προσωπικών της στιγμών, το site θα κλείσει πάραυτα». Θα μείνει όμως ένα βιβλίο που καταγράφει την αγάπη, την απώλεια και τις, μόνο γλυκές πλέον, αναμνήσεις. Το Two Kisses For Maddy κυκλοφορεί στις 14 Απριλίου και είναι η εξιστόρηση της απλής καθημερινότητας ενός ανθρώπου που δεν είναι συγγραφέας, ενός ανθρώπου που κάποιοι θεωρούν ότι «χτυπήθηκε από τη μοίρα» και πάνω από όλα ενός ανθρώπου που, στην πραγματικότητα, ήρθε στα χέρια με τη ζωή σε μια στιγμή μέσα στον χρόνο, αλλά στο τέλος κατάφερε να συμφιλιωθεί μαζί της.Το Two Kisses For Maddy μπορείς να αγοράσεις εδώ: http://www.amazon.com/Two-Kisses-Maddy-Memoir-Loss/dp/0446564303Μπες και στο www.mattlogelin.com Χρύσα Οικονομοπούλου