Τρόικα και Τρωικός Πόλεμος. Πολλές φορές οι λέξεις παίζουν το δικό τους παιχνίδι με τις σημασίες. Το Money Beat της WS Journal, πάλι, παίζει με τα μυθολογικά χαρακτηριστικά για να δείξει πόσο σοβαρή είναι η αψιμαχία ανάμεσα στην Ελλάδα και τους πιστωτές της.
Ο αρθρογράφος του έγκυρου οικονομικού ιστότοπου, Άλεν Μάτιτς, εκκινεί από την Τροία για να φτάσει στη σημερινή Αθήνα. «Φαίνεται πως η αψιμαχία ανάμεσα στις δύο πλευρές απειλεί να κρατήσει περισσότερο από μια δεκαετία που κράτησε ο Τρωικός Πόλεμος. Μόνο που αυτή τη φορά είναι οι Έλληνες στη θέση του πολιορκημένου και βρίσκονται μπροστά στο φάσμα της ήττας», αναφέρει εισαγωγικά.
Λίγος χρόνος
Κατά τον Μάτιτς, η Ελλάδα χρησιμοποίησε έναν ανορθόδοξο τρόπο απέναντι στο ΔΝΤ, που μπορεί να της εξασφάλισε λίγο χρόνο, αλλά δεν της έλυσε το πρόβλημα. Με τη μεταφορά όλων των δόσεων του Ιουνίου για το τέλος του μήνα, στα χνάρια της Ζάμπια, ο Αλέξης Τσίπρας να έχει μπροστά του ένα μικρό χρονικό περιθώριο για να έρθει σε συμφωνία με τους πιστωτές, έτσι ώστε να βρει στη συνέχεια τα απαραίτητα χρήματα και να προχωρήσει στην αποπληρωμή των δανείων.
Από την άλλη, όμως, υφίσταται και την πίεση του χρέους που φτάνει πλέον στο 180% του ΑΕΠ και δεν είναι βιώσιμο. Οι περισσότεροι οικονομολόγοι αναγνωρίζουν ότι δεν είναι ρεαλιστικό το αίτημα των δανειστών για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, αναφέρει το άρθρο,
Αυτοκαταστροφή
Σε αντίθετη περίπτωση, ο φαύλος κύκλος της ύφεσης και της αυτοκαταστροφής θα επιτεινόταν στην Ελλάδας, παρά το γεγονός ότι η βασική πολιτική μυθοπλασία των δανειστών εξακολουθεί να λέει πως η Ελλάδα -κάποια στιγμή- θα ξεπληρώσει το σύνολο του χρέους της.
Αμφότερα τα δύο μέρη, αναφέρει ο Μάτιτς, είναι πιθανό να μεταφέρουν την κουβέντα για το χρέος σε μελλοντικές διαπραγματεύσεις και να ασχοληθούν με άλλα ζητήματα ψάχνοντας να βρουν μια κοινή λύση. Αυτή, αναφέρει, είναι μια κλασική τακτική του να μεταθέτεις τα προβλήματα, πολύ οικεία σε όλους από την αρχή της κρίσης.
Όχι όπως στον Όμηρο
Η Ελλάδα θα μπορούσε να προσφέρει μεγαλύτερα πρωτογενή πλεονάσματα και ως αντάλλαγμα οι δανειστές να αφήσουν για λίγο απέξω τις απαιτήσεις τους για το συνταξιοδοτικό και τα εργασιακά. Κάτι τέτοιο δούλεψε στην Ισπανία η οποία ξεπέρασε μια σειρά στόχων για το έλλειμμα, με την ευεργετική επίδραση που είχε αυτό στη συνολικότερη εικόνα της οικονομίας.
Για να καταλήξει το άρθρο: «Σε γενικές γραμμές, οι προβλέψεις κλείνουν υπέρ μιας συμφωνίας. Αν και ο Τσίπρας μπορεί να κατηγορηθεί ότι ξεπούλησε τις πολιτικές υποσχέσεις του, η μεγάλη μερίδα των Ελλήνων θέλουν να μείνουν στο ευρώ. Μια ελληνική χρεοκοπία θα έθετε σοβαρούς κινδύνους για την οικονομία και το μέλλον του κοινού νομίσματος. Μόνο που είναι καλό να μην περιμένουμε ότι η λύση θα είναι τόσο ξεκάθαρη όσο ήταν στο έπος του Ομήρου».