Εργάζεται, κοιμάται, τρώει και ζει σε δημόσια τουαλέτα [εικόνες]

Ο Premraj Das προετοιμάζει τα γεύματά του, τρώει και κοιμάται στη δουλειά του. Είναι υπεύθυνος καθαρότητας σε δημόσιες τουαλέτες στο Νέο Δελχί.

Οπως διηγείται ο 40χρονος, η φύση της δουλειάς του δεν το πειράζει, το μόνο για το οποίο παραπλανιέται, όσο και αν φαίνεται περίεργο, είναι οι μοναχικές νύχτες που περνά, μια και η τουαλέτα κλείνει στις εννιά το βράδυ.

Ο Das, που είναι πατέρας τριών παιδιών, μετακόμισε στο Δελχί αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Κατάγεται από τα βορειοανατολικά της χώρας και εργαζόταν στο παρελθόν ως εργάτης στο Πούντζαμπ, σε μια τοπική αγορά στο Αλαχαμπάντ αλλά και σε φάρμα στο χωριό του.

Ως φύλακας ο Das περνά την ημέρα του μέσα στην τουαλέτα, όπου καθαρίζει, μαγειρεύει και τρώει. Η βάρδια του ξεκινά στις 6 και τελειώνει στις 9 το βράδυ. «Δεν νιώθω άβολα που ζω μέσα στην τουαλέτα, μου έγινε συνήθεια και είναι πλέον το σπίτι μου. Νιώθω θλίψη μόνο όταν κλείνω την πόρτα στις 9 το βράδυ και μένω μόνος μου όλη τη νύχτα, χωρίς να έχω κανέναν να μιλήσω», λέει στη Daily Mail.

«Οταν η τουαλέτα κλείνει το βράδυ, μαγειρεύω, τρώω, καθαρίζω και κοιμάμαι», περιγράφει ο ίδιος την καθημερινότητά του.

Παρά το ότι η δουλειά του θεωρείται στιγματισμένη, ο ίδιος δηλώνει πως δεν νιώθει καμία ντροπή με αυτό που κάνει και πως με τον μισθό του που είναι 100 ευρώ το μήνα καταφέρνει και στηρίζει την οικογένειά του.

«Είναι μια βρώμικη δουλειά αλλά είναι μόνιμη και εξασφαλίζω ένα μηνιαίο εισόδημα. Δεν θα είχα πουθενά αλλού μόνιμη δουλειά με τόσο μεγάλο μισθό», εξηγεί και προσθέτει: «Θα δουλέψω εδώ όσο περισσότερο μπορώ γιατί δεν έχω πολλές επιλογές. Ολοι ονειρεύονται μια πολυτελή ζωή αλλά πόσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να τη ζήσουν;»

«Οι άνθρωποι κοιμούνται παντού και οπουδήποτε σε αυτή τη χώρα. Εγώ κοιμάμαι εδώ στην τουαλέτα, πού αλλού θα μπορούσα να κοιμάμαι με τα λεφτά που βγάζω»; αναρωτιέται.

«Αυτή η δουλειά σημαίνει πως συναντώ ανθρώπους κάθε μέρα, συζητάμε, κι έτσι δεν νιώθω αηδία για τη δουλειά μου. Μου αρέσει γιατί γνωρίζω ως και 400 ανθρώπους τη μέρα. Ο κόσμος με αγαπά, από τους αστυνομικούς έως τους δικηγόρους. Και γι’ αυτό κατάφερα να επιβιώσω εδώ τα τελευταία τρία χρόνια», καταλήγει.