Ο Φρανσουά Ολάντ το δοκίμασε. Ο Αλέξης Τσίπρας ακολούθησε. Με διαφορές και κάποιες ομοιότητες, αμφότεροι, πριν αναλάβουν κυβερνητικούς θώκους υποσχέθηκαν ότι μπορούν να δανειστούν και να φορολογήσουν το δρόμο προς την ευημερία. Κατά τον πρόεδρο των Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών του Ευρωκοινοβουλίου, Σέιντ Κάμαλλ κανείς δεν τα κατάφερε.
Ο Ολάντ πολύ νωρίς είδε την ανεργία στη Γαλλία να ανεβαίνει και την ανάπτυξη να μειώνεται. Εξ αυτού του λόγου ανέκρουσε νωρίς πρύμναν και εισήγαγε περισσότερες μεταρρυθμίσεις με προσανατολισμό στην αγορά. Όχι επειδή το ήθελε ο ίδιος ή διότι το επιθυμούσε το κόμμα του, αλλά επειδή η Κομισιόν -ουσιαστικά- τον απείλησε πως αν δεν το κάνει από μόνος του θα υποστεί βαρύτατο πρόστιμο.
Κατά τον Κάμαλλ, άπαντες πρέπει να σέβονται το δημοκρατικό δικαίωμα των λαών (του ελληνικού και του γαλλικού, εν προκειμένω) να εκλέγουν τις κυβερνήσεις που θέλουν, αλλά από την άλλη δεν γίνεται να αναβάλλονται συνεχώς οι σημαντικές αποφάσεις και να προκρίνονται μεσοβέζικες λύσεις. Όπως γίνεται εδώ και καιρό με την Ελλάδα που φαντασιώνεται τη σοσιαλιστική λύση. Όπως έκανε προηγουμένως και η Γαλλία με τις γνωστές συνέπειες.