Τυχαία εκ προμελέτης στρώματα υφασμάτων ριγμένα το ένα πάνω στο άλλο με τρόπο που αφήνει, όπως πάντα στα ρούχα της Λουκίας, έναν μικρό αέρα να περνά ανάμεσά τους και φόρμες για ανθρώπους που αισθάνονται χαρούμενοι με έναν τρόπο γοτθικό. Το αδιαπραγμάτευτο μάξι, η διαφάνεια που δεν ακύρωσε τη δαντέλα, το μπροκάρ αγκαζέ με το φαινομενικά άκαμπτο φθινοπωρινό καμπαρντινέ (καμπαρντινέ που φάνηκε από εκεί που καθόμουν), τα γκοφρέ λουλούδια και η χρυσαφί πούλια, όλα φωτισμένα ελάχιστα αλλά παραδόξως όπως έπρεπε, σε έναν χώρο που άρμοζε, την κατάμαυρη σκηνή ενός θεάτρου, σε ένα σκυθρωπό, βαρύ σόου που είχε ολότητα, αισθητικό στίγμα και συνέπεια. Με Billie Holiday (η οποία έδωσε και όνομα στη συλλογή φθινιπώρου-χειμώνα 2011: Billie) να υποφέρει στα ηχεία και στάιλινγκ νοσηρό, η επίδειξη δεν ήταν αφορμή να αποθεώσεις το κέφι που αναβλύζει από την ελαφρότητα της μόδας: έμοιαζε περισσότερο με μια ωδή στην αισθητική του σκεπτόμενου γκροτέσκ, πράγμα που υπογράμμιζαν τα μαλλιά χελιδονοφωλιές και το ρομποτικό περπάτημα των μοντέλων που τα αγόρια, τα οποία κατ’ ανάγκην έχουν συνδέσει την πασαρέλα με τη Victoria’s Secret, δεν θα εκτιμούσαν καθόλου.
Δεν θα σταθώ στη μίνι παράσταση και τους λαρυγγισμούς που μπήκαν εμβόλιμοι ως μια αυτόνομη, ανεξάρτητη πασαρέλα. Αυτού του είδους το avant garde ανέκαθεν δεν μου έλεγε και πολλά και με έφερνε σε αμηχανία. Άσε που το θεωρώ αχρείαστο στη μόδα, πες επειδή δεν μπορώ να το συλλάβω, πες γιατί η μόδα είναι για μένα πρωτίστως ρούχα που απαιτώ να μπορώ να φορέσω, και, αν είναι να τα πληρώσω αδρά, απαιτώ να μου φωνάζουν μες στη μούρη ότι για να ολοκληρωθούν έχει πέσει πολλή δουλειά. Και τα ρούχα της Λουκίας φώναζαν “κόπος” και “ατέλειωτες εργατοώρες”. Το μάξι λευκό βελονάκι που θα δεις στις φωτογραφίες αξίζει όλη την αγάπη του κόσμου, όπως και το επιτελείο του Atelier Loukia, γιατί ανεξάρτητα με το προσωπικό γούστο δεν μπορείς να μην υποκλιθείς στους λίγους δημιουργούς με όραμα. Αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι και πολλοί.
Πηγή: fashionism