Ο Τάσος Θεοδωρόπουλος (terra_gelida@hotmail.com ), τηλεμεταφέρεται για μια μέρα από το φεστιβάλ Βενετίας (που τελειώνει το Σάββατο) στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες, σχολιάζοντας τις νέες κυκλοφορίες, αλλά ζαλίζεται τόσο από τη χωροχρονική διαφορά, όσο και από το τραμπάλισμά του στις γόνδολες.
MELANCHOLIA: Ξεπερνώντας τα Πρόζακ. ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3 / 5
Συνεχίζοντας τον επαναπροσδιορισμό του κινηματογραφικού του στιλ (τουλάχιστον μέχρι το πορνό που έχει δηλώσει ότι θέλει να σκηνοθετήσει) στην μετά την μεγάλη του περιπέτεια με την βαριά κατάθλιψη, εποχή, ο Λαρς Φον Τρίερ αν μη τι άλλο αποδεικνύει πως γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον να επανεφευρίσκει τον εαυτό του και την τέχνη του. Ακόμα και όταν το τελικό προϊόν, δεν είναι αυτό που θα περίμενες από εκείνον. Με ένα απίστευτο cast ηθοποιών (Κίφερ Σάδερλαντ, Σαρλότ Γκένσμπουργκ, Σαρλότ Ράμπλινγκ, Τζον Χαρτ) του οποίου ηγείται η βραβευμένη στις φετινές Κάννες για την ερμηνεία της, Κίρστεν Ντανστ, ο Τρίερ καταπιάνεται με το τέλος του κόσμου, για να αναμετρηθεί μια και καλή τόσο με την προσωπική του, ιατρικής περίπτωσης όσο και με την συλλογική, μελαγχολία της ανθρώπινης φύσης. Χρησιμοποιώντας σαν πρόσχημα και μόνο, το είδος της ταινίας καταστροφής και φαντασίας, με τον τεράστιο πλανήτη Μελαγχολία που έρχεται να συγκρουστεί με τη γη. Χωρισμένη σε δύο μέρη, η ταινία που ξεκινάει με το πιο εντυπωσιακό εικαστικά δεκάλεπτο που θα δείτε μάλλον όλη τη χρονιά και το πιο όμορφο όλης της καριέρας του σκηνοθέτη, μας συστήνει τους νεόνυμφους Μάικλ και Τζάστιν καθ' οδόν για το πάρτι του γάμου τους. Το οποίο μετατρέπεται σε ένα είδος light «Οικογενειακής Γιορτής», με τους παρόντες να αλληλοτρώγονται, και τη μέλλουσα νύφη Κίρστεν Ντανστ, να εκδηλώνει ανησυχητικά συμπτώματα καταθλιπτικής συμπεριφοράς. Μέχρι το δεύτερο μέρος, όπου η Νταστ, περιμένοντας την εμφάνιση του πλανήτη, σε μια απομονωμένη βίλα, μαζί με την φαινομενικά ψύχραιμη και ορθολογίστρια αδερφή της και τον παρόμοιας ποιότητας κουνιάδο της, θα αποδειχτεί πολύ πιο δεκτική, ψύχραιμη και ψυχικά ευλύγιστη, ως προς το σκοτάδι που υπάρχει μέσα ή έξω μας. Χωρίς την προβοκατόρικη διάθεση του «Αντίχριστου» αλλά με πολύ συγγενικούς προβληματισμούς, ο Τρίαρ που λοιδωρήθηκε από τους κριτικούς για την κατ' εμέ αριστουργηματική προηγούμενη μαύρη κωμωδία του, περνάει ο ίδιος από την ανάγκη του σοκ και της κραυγής, σε αυτήν του ψιθυρίσματος, με τις ίδιες λέξεις αλλά διαφορετικό, και αναπάντεχα τρυφερό για το χαρακτήρα του, εφέ. Χωρίς αυτό όμως να σημαίνει, ότι παρ' όλες τις αρετές της, την ειλικρίνεια της και τις εξαιρετικά χωνεμένες σινεφίλ αναφορές, που την καθιστούν ενίοτε μία μίνι κιβωτό της ιστορίας της τέχνης, (ή την κιβωτό μέσα στην οποία ο ίδιος θα ήθελε να τοποθετήσει συγκεκριμένα πράγματα σε ένα επικείμενο τέλος του κόσμου) η «Μελαγχολία» του δεν πέφτει ενίοτε η ίδια θύμα του χαμηλού της τόνου, προκειμένου να μας συστήσει έναν Τρίερ light που σαστίζει ως προς την δραματουργική αξιοποίηση των κενών του χρόνων και φλερτάρει κάποιες στιγμές ακόμα και με την πλήξη.
Δείτε το trailer της ταινίας στο http://www.youtube.com/watch?v=x_xsm46s2Gg
ΣΤΙΣ ΠΑΡΥΦΕΣ (PERIFERIC
***O περσινός Χρυσός Αλέξανδρος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, βρέθηκε ΣΤΙΣ ΠΑΡΥΦΕΣ (PERIFERIC), ένα ρουμάνικο δράμα που το σενάριο του συνυπογράφει ο Κριστιάν Μουνγκίου του βραβευμένου «4 μήνες, 3 εβδομάδες, 2 μέρες» και τη σκηνοθεσία ο Μπογκνάν Τζόρτζε Απέτρι. Μια βλοσυρή κρατούμενη, η Ματίλντα, παίρνει 24ωρη άδεια από τη φυλακή για να παρευρεθεί στην κηδεία της μητέρας της. Με αφορμή αυτό το ταξίδι και σχεδιάζοντας κατ' ουσία να εκμεταλλευτεί την άδεια για να αποδράσει, θα αναμετρηθεί με τα λάθη και τις παραλείψεις του παρελθόντος της και θα προσπαθήσει να 'λυτρωθεί' επιδιώκοντας ένα καινούργιο ξεκίνημα. Σε μία ταινία που συνεχίζει με επιτυχία και σπαραχτικό, λιτό ρεαλισμό, το νέο κύμα της ρουμάνικης κινηματογραφίας.
Δείτε το trailer της ταινίας στο http://www.youtube.com/watch?v=nmeJXiBKYaI
ΜΙΑ ΜΕΡΑ (ONE DAY)
***Σε μια εντελώς διαφορετική, πραγματικότητα, η Αν Χαθαγουέι και ο Τζιμ Στάρτζες, που γνωρίστηκαν σε ένα ξέσαλλο πάρτι αποφοίτησης στα τέλη της δεκαετίας του 80 ΜΙΑ ΜΕΡΑ (ONE DAY) μας διηγούνται τα πάνω κάτω της ζωής τους και της σχέσης τους πώς περνάνε κάθε χρόνο αυτή τη μέρα. Μέχρι να φτάσουν προφανώς στο ζητούμενο που για μια δραματική ρομαντική κομεντί είναι να καταλάβουν πως ακόμα κι αν η ζωή τους χώρισε, ήταν πάντα φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο μολονότι υποτίθεται πως αυτή εδώ η δραμεντί, με έξτρα ατού τη στιλάτη σκηνοθεσία της Λόνε Σέρφινγκ και φυσικά την πάντα καλοδεχούμενη παρουσία της Αν, διαφέρει και σε ύφος και σε στιλ από ζαχαρωμένο μέσο όρο του είδους.
Δείτε το trailer της ταινίας στο http://www.youtube.com/watch?v=GU4qLmIXbOE
ΣΤΡΟΥΜΦΑΚΙΑ (THE SMURFS)
***Το παρθενικό στρουμφοταξίδι στην αμερικάνικη σόουμπιζ των θρυλικών μπλέ πλασμάτων, διαλέγει δυστυχώς σύμφωνα με ότι διαβάζω, να κινηματογραφήσει κυριολεκτικά ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη. Απομακρύνοντας όμως τα ΣΤΡΟΥΜΦΑΚΙΑ (THE SMURFS) από το χωριό τους, έστω και κυνηγημένα από τον Δρακουμέλ, απομακρύνεις και το μισό χαρακτήρα του μύθου τους. Τη χαμένη μαγεία προσπαθούν να αντικαταστήσουν τόσο η 3D τεχνολογία όσο και ο συνδυασμός εξελιγμένου computer animation με ζωντανούς ηθοποιούς (Χανκ Αζάρια, Νιλ Πάτρικ Χάρις). Και μπορεί τα 125 εκ. δολάρια εισπράξεις να είναι ένα αξιοσέβαστο ποσό, αν τα συγκρίνεις όμως με το 110 εκ. που υπολογίζεται ότι στοίχισε το στρουμφοπανηγύρι και προσθέσεις τα μέτρια εώς αρνητικά σχόλια της πλειοψηφίας κοινών και κριτικών, τότε μάλλον το πείραμα του σκηνοθέτη Ράζα Γκόσνελ κρίνεται ως ατυχές.
Δείτε το trailer της ταινίας στο http://www.youtube.com/watch?v=7emiua3X4p4
ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ 5 (FINAL DESTINATION 5)
***Από ένα στενό συνεργάτη του Τζέιμς Κάμερον στο «Άβαταρ», τον Στίβεν Κουέιλ που σε εκείνη την ταινία εκτελούσε χρέη second unit director, έρχεται το ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ 5 (FINAL DESTINATION 5) που αν μη τι άλλο, υπόσχεται εντυπωσιακό και φυσικά αιματοβαμμένο 3D. Επιβεβαιώνοντας τη θεωρία που θέλει τελικά την νέα τεχνολογία, να αφορά κυρίως σε περιπτώσεις λαϊκής απογευματινής και τερπνών απολαύσεων. Κάτι που προσωπικά ποσώς με χαλάει, εφ' όσον άλλη μια παρέα teenagers (Tόνι Τοντ, Νικόλας Ντ' Αγκόστο, Έμα Μπελ) θα σφαγιαστούν εντυπωσιακά προκειμένου να ξεφύγουν από το προδιαγεγραμμένο του θανάτου τους (όπως είναι το concept των ταινιών της σειράς) χαρίζοντας μας το θέαμα των τεμαχισμένων μελών τους να ίπτανται απειλητικά πάνω από τα ποπ κορν μας.
Δείτε το trailer της ταινίας στο http://www.youtube.com/watch?v=zLKR3GdIK80
ΝΥΜΦΕΣ ΤΟΥ HINDU KUSH
***Διανύοντας τον πρώτο μήνα της μετα διακοπών και ταξιδιών εποχής σε ένα όχι και πολλά υποσχόμενο φθινοπωρινό περίγυρο, η μοναδική λύση απόδρασης είναι το Πακιστάν. Και πιο συγκεκριμένα τα μέρη των Καλάσα, της παγανιστικής κοινότητας των 4000 ανθρώπων στα βορειοδυτικά μέρη της χώρας που προσπαθούν να διατηρήσουν την ιδιαιτερότητα τους ανάμεσα σε 165 εκατομμύρια μουσουλμάνους. Μαζί τους συναντήθηκε ταξιδεύοντας ως εκεί, η σκηνοθέτης Αννέτα Παπαθανασίου, για τις "ΝΥΜΦΕΣ ΤΟΥ HINDU KUSH"
Δείτε το trailer στο http://www.youtube.com/watch?v=HAvG7FhE7CE
ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ
POST MORTEM (ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 5 / 5)
***Μεγάλη υπόθεση το μαύρο χρώμα στο σινεμά, όταν ξέρεις γιατί σου προκύπτει, και γιατί το κατευθύνεις στις ψυχές των θεατών σου να τις μαυρίσεις κι αυτές. Γιατί αν δεν ξέρεις και μου κάνεις απλώς αυτοψυχανάλυση εκθέτοντας τα σκοτάδια σου μπας και με εντυπωσιάσεις, να πας μακριά από το δικό μου χωριουδάκι, έχω κι εγώ ψυχαναλυτή δε χρειάζεται να μοιραστούμε τις συζητήσεις σου με τον δικό σου. Όταν όμως χωρίς κραυγές και ουρλιαχτά, το συνδέεις με τέτοιο δυνατό τρόπο με τη σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας του, μετατρέποντας το σε σχόλιο φορτισμένο και διαπεραστικό, τότε φίλε ναι, ας μου σκίσεις τα σωθικά μου με την ξιφολόγχη σου κι άσε με να κυλιέμαι στα πατώματα. Γιατί πολύ απλά κάνεις μεγάλη τέχνη. Όπως κάνει ο Χιλιανός Πάμπλο Λαρέν, ο σκηνοθέτης του εξαιρετικού «Τόνι Μανέρο» και μιας από τις τελευταίες πραγματικά συγκλονιστικές κινηματογραφικές εμπειρίες που βίωσα σε αίθουσα με το POST MORTEM του (ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 5 / 5) Επίσημη συμμετοχή στο περσινό Φεστιβάλ Βενετίας και μεγάλος αδικημένος αφού αν θυμάμαι είχε φύγει χωρίς βραβεία. Λίγο πριν το πραξικόπημα ενάντια στον Σαλβατόρ Αλιέντε στο φλεγόμενο Σαντιάγκο του 1973, ο 50χρονος Μάριο, ζει τη ρουτίνα της θλιβερής μη ζωής του, δουλεύοντας ως γραμματέας σε ένα νεκροτομείο και παρακολουθώντας με εμμονή μια γειτόνισσά του που είναι χορεύτρια σε καμπαρέ. Όταν τα τανκς βγούνε στους δρόμους, μαζί τους θα βγει και χειρότερη συμπεριφορά των 'φιλήσυχων' ανθρώπων, ενώ ο Μάριο, που θα προστατεύσει την χορεύτρια, θα κληθεί να παραστεί σε μια ιδιαίτερη και κρυφή νεκροτομή.
O ΠΡΩΤΟΣ ΕΚΔΙΚΗΤΗΣ: CAPTAIN AMERICA (ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3 στα 5)
***Ο ήρωας σύμβολο των Marvel Comics, O ΠΡΩΤΟΣ ΕΚΔΙΚΗΤΗΣ: CAPTAIN AMERICA (ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3 στα 5), ολοκληρώνει μετά τον Χουλκ, τον Iron Man και τον Thor την παρουσίαση της ομάδας που θα πρωταγωνιστήσουν στους πολυαναμενόμενους «Εκδικητές», με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μολονότι σκηνοθετεί ο συνήθως ρουτινιάρης εντολοδόχος Τζο Τζόνστον. Περιπέτεια κομιξάδικης φαντασίας, τοποθετημένη στις αρχές του Β Παγκόσμιου Πολέμου, όταν δηλαδή ο Κάπτεν πρωτοεμφανίστηκε και στα κόμικ, με εξαιρετική αισθητική μίξη γκλαμορόσο ανασύστασης εποχής, κομικοφιλικής αυτοαναφορικής πλακίτσας και ρετρό φουτουρισμού. Συν μια χορταστική δουλειά στη δράση και ενέργεια στο σενάριο, που μας διηγείται το ξεκίνημα του ήρωα, με τις πρέπουσες ανάσες που οφείλει προκειμένου ο χάρτινος ήρωας να αποκτήσει κινηματογραφική υπόσταση και μυθολογία. Και ανεκτό (αλλά κατά βάση και πάλι αχρείαστο) 3D μετατροπής.
DOS. MIA IΣTOΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΟΔΗ (ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 1 / 5)
***Μώρε μάθε εσύ να την αφηγείσαι από την καλή και το συζητάμε για την ανάποδη. Ή διαφορετικά, πως η αδιαμφισβήτητη υψηλή αισθητική, οι όμορφες προθέσεις σου και η ονειρική ποιότητα του στησίματος σου, δεν μπορεί δυστυχώς να κατευνάσει το αθέλητο χάχανο του θεατή. Όταν οι τέσσερις σου ήρωες ονομάζονται Έκτορ, Νερέα, Φαίδρα, Ιππόλυτος και σουλατσάρουν στη Βαρκελώνη πετώντας ποιητικές αρλούμπες που άμα τολμήσεις και τις γράψεις σε ερωτικό γράμμα προς γκόμενο, θα σου ζητήσει ασφαλιστικά μέτρα. Και όταν η πλειοψηφία των ερωτευμένων πρωταγωνιστών σου, που για να λειτουργήσει το δράμα, πρέπει να πάθεις μια κάποια ταύτιση μαζί τους, παίζουν σαν κλινικά δείγματα νευρώσεων. Τι να τα κάνεις μετά τα μπαλόνια που πετάνε, και τα ονειρικά κουλά, με το λιντσικό (από τον Λιντς κι από το λιντσάρισμα) φανταστικό σημείο συνάντησης των δύο ιστοριών και τα ευρήματα της αφήγησης των τεκταινομένων από πίσω μπρος, δηλαδή από την παρακμή των σχέσεων στην αρχή τους και την πρώτη γνωριμία? Αρκεί μια σκηνή στην οποία ο Γιώργος Καραμίχος παθαίνει αφρίτα και τα σπάει βρίζοντας ακατάληπτα και χωρίς λόγο κι ένα καντάρι συμβολισμών που κάνουν τη θεωρία της σχετικότητας να μοιάζει διασκεδαστική, για να στα σπάσει κι εσένα κυριολεκτικά. Σκηνοθετεί ο Στάθης Αθανασίου κι εκτός από τον Καραμίχο παίζουν η Μαρίνα Καλογήρου και ο Σταύρος Γιαγκούλης.