Για χιλιετίες το προσδόκιμο ζωής ήταν πολύ χαμηλό και οι άνθρωποι που είχαν καταφέρει να ζήσουν έως και 40 χρόνια θεωρούνταν τυχεροί. Από τον 19ο αιώνα και μετά όμως αυτό άλλαξε και σιγά σιγά ο μέσος όρος ζωής ενός ανθρώπου άγγιξε τα 79 χρόνια. Βάσει των στοιχείων από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας που παρουσιάστηκαν σε μία έκθεση το 2014, το προσδόκιμο της ζωής συνεχίζει να αυξάνεται σε όλο τον κόσμο.
Με βάση τον παγκόσμιο μέσο όρο, ένα κορίτσι που γεννήθηκε το 2012 αναμένεται να ζήσει περίπου 73 χρόνια και ένα αγόρι 68, δηλαδή έξι χρόνια περισσότερα από το προσδόκιμο ζωής που ίσχυε για ένα παιδί γεννημένο το 1990.
Οι πρώτες έξι χώρες στις οποίες το προσδόκιμο ζωής σημείωσε την μεγαλύτερη άνοδο είναι η Λιβερία με αύξηση 20 ετών--από τα 42 που ήταν το προσδόκιμο το 1990 στα 62 το 2012, ακολουθεί η Αιθιοπία (από 45 στα 64), οι Μαλδίβες (από 58 στα 77), η Καμπότζη (από 54 στα 72), το Ανατολικό Τιμόρ (από 50 στα 66) και η Ρουάντα (από 48 στα 65).
Τι θα συνέβαινε όμως εάν όλοι οι άνθρωποι συμπλήρωναν 100 χρόνια ζωής;
Την απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα έρχεται να δώσει ο Gregg Easterbrook με ένα άρθρο του στο The Atlantic, βασισμένο σε επιστημονικές έρευνες και μελέτες που γίνονται εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Οπως αναφέρει στο άρθρο του ο Easterbrook, το γράφημα του παγκόσμιου προσδόκιμου ζωής με την πάροδο του χρόνου μοιάζει σαν μία κυλιόμενη σκάλα που αυξάνεται ομαλά.
Το Πανεπιστήμιο του Michigan, το Πανεπιστήμιο του Τέξας, και το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο μελετούν τρόπους για να επιβραδυνθεί η γήρανση. Σε περίπτωση που η έρευνα βρει μια σημαντική ανακάλυψη για τη διάρκεια ζωής, το ποσοστό του πληθυσμού των ΗΠΑ -που ούτως ή άλλως είναι αρκετά ηλικιωμένοι λόγω της υπογεννητικότητας- τότε μπορεί να ανέβει ακόμη περισσότερο.
«Ωστόσο, η μεγαλύτερη διάρκεια ζωής μπορεί να μοιάζει κάτι ωραίο σε πολλούς, όμως ενέχει και κινδύνους για την κοινωνία, όπως για παράδειγμα να παραμένουν για πάρα πολλά χρόνια τα ίδια πρόσωπα στην πολιτική» γράφει ο Easterbrook.
Αναφέρει επίσης ότι από την αύξηση του μέσου όρου ζωής θα μπορούσαν να δημιουργηθούν προβλήματα στην κοινωνική ασφάλιση και στις συντάξεις, που θα είχαν άμεσο αντίκτυπο στην οικονομία μίας χώρας.
Υπάρχει όμως και η θετική έκβαση αυτής της ιστορίας. Σε περίπτωση που οι ερευνητές καταφέρουν να βρουν τον τρόπο να επιβραδύνουν τη γήρανση, τότε η ζωή των ανθρώπων θα ήταν καλύτερη, μια και θα είχαν περισσότερα χρόνια να χαρούν τα απλά καθημερινά πράγματα, να απολαύσουν την εργασία τους, να κάνουν γυμναστική, βόλτες, ψώνια. Θα μπορούσαν να τρώνε και να καπνίζουν. Αλλωστε οι απόψεις των ειδικών επί του θέματος είναι διαφορετικές.
Ο αρθρογράφος αναφέρει μάλιστα ότι πολλές από τις παθήσεις που «χτυπούν» τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν καταφέρουν οι επιστήμονες να βρουν τη φόρμουλα για να σταματήσουν τη γήρανση.
Ο Easterbrook καταλήγει λέγοντας πως όπου και αν μας οδηγήσει η εξέλιξη της ιατρικής και ότι και αν συμβεί, ο άνθρωπος πάντοτε θα θέλει να ζήσει περισσότερο, παρόλο που κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει από τη φύση μας, τουλάχιστον προς το παρόν.