Δεκαέξι μήνες θα έχουν συμπληρωθεί από την υπογραφή και την εφαρμογή του πρώτου Μνημονίου, όταν ο πρωθυπουργός θα κάνει απολογισμό από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης και ο αντικειμενικός παρατηρητής δεν μπορεί παρά να επισημάνει ότι τα πράγματα είναι μάλλον χειρότερα από τότε.
Ο βασικός στόχος του Μνημονίου δεν ήταν άλλος από το να επιτρέψει στην Ελλάδα να επιστρέψει στις αγορές στα μέσα του 2012, να μπορεί δηλαδή να δανείζεται και πάλι με ανεκτά επιτόκια αφού θα είχε εφαρμόσει για περίπου δύο χρόνια ένα πρόγραμμα ασφυκτικής δημοσιονομικής πολιτικής. Σήμερα, η Ελλάδα όχι απλώς βρίσκεται μακριά από τις αγορές, αλλά η επιστροφή της έχει μεταφερθεί σε ένα απροσδιόριστο μακρινό μέλλον, καθώς πέρα από τα εσωτερικά προβλήματα που έχουν να κάνουν με τις αστοχίες στην εφαρμογή του Προγράμματος, το διεθνές οικονομικό περιβάλλον επιδεινώθηκε δραματικά, μια προοπτική την οποία, ωστόσο, πολλοί αναλυτές είχαν επισημάνει όταν η χώρα διαπραγματευόταν το Μνημόνιο ως τη μοναδική λύση. Τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων αποτελούν, πλέον, μια ξεχωριστή κατηγορία, αφού με... 46% είναι προφανές ότι δεν μπορεί να γίνει σοβαρή συζήτηση, ενώ τα ασφάλιστρα κινδύνου "φλερτάρουν" πιά με τις 3.000 μονάδες, δείχνοντας το δρόμο της χρεοκοπίας, εφόσον επιβεβαιωθούν οι Κασσάνδρες που "βλέπουν" ανατροπή των αποφάσεων της 21ης Ιουλίου.
Ο έτερος στόχος του Μνημονίου ήταν η δημοσιονομική εξυγίανση, δηλαδή η μείωση του Ελλείμματος και σε βάθος χρόνου ο περιορισμός του ογκώδους Χρέους σε βιώσιμα επίπεδα. Αν και η κυβέρνηση αρέσκεται να πιπιλάει τη καραμέλα του κατορθώματος της μείωσης του Ελλείμματος κατά 5 ποσοστιαίες μονάδες μέσα σε έναν χρόνο, θα έλεγε κανείς ότι το επίτευγμα αυτό μοιάζει με τις... διαίτες- αστραπή. Απώλεια πολλών κιλών στην αρχή και μετά τίποτα, γιατί στη πραγματικότητα αυτό που χάθηκε στην αρχή είναι τα υγρά του σώματος- εν προκειμένω περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, αυξήσεις φόρων- αλλά το λίπος παραμένει στη θέση του, εν προκειμένω η φοροδιαφυγή, η παραοικονομία, η σπατάλη του κρατικού χρήματος.
Ο τρίτος στόχος ήταν η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, που θα τη βοηθούσε να βγει από το τούνελ της ύφεσης και θα τη καταστούσε πόλο έλξης για επενδύσεις. Η σκληρή αλήθεια είναι, όμως, ότι η Ελλάδα βαδίζει στο τρίτο χρόνο ύφεσης, μιας ύφεσης που αντί να... ρηχαίνει όπως έλεγε συνέχεια ο πρώην υπουργός Οικονομικών, βαθαίνει, υποχρεώνοντας τον σημερινό υπουργό Οικονομικών να παραδεχθεί ότι δεν αποκλείεται το 2012 να μην έχουμε βγει από το τούνελ!!! Τι σημαίνει αυτό; Κλειστές κάνουλες στις τράπεζες, περισσότερα "λουκέτα" στην αγορά, μεγαλύτερες απώλειες θέσεων εργασίας, περισσότερη φτώχεια, διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και τελικά ανακύκλωση της ύφεσης. Αυτός είναι, άλλωστε, ο φόβος των συνεταίρων μας στην Ευρωζώνη, που ξαφνικά μετά από ενάμισι χρόνο διαπίστωσαν ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να χαθεί, πίνοντας το "φάρμακο" της, όπως αρέσκονταν να λένε κυρίως οι φίλοι Γερμανοί.
Κατόπιν τούτων, δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί εισηγούνται στον πρωθυπουργό να μην εκφωνήσει τη συνήθη ομιλία ενώπιον των παραγωγικών φορέων στη ΔΕΘ. Γιατί θα βρεθεί στη δύσκολη θέση να πρέπει να δώσει απαντήσεις στο πώς θα αντιμετωπιστεί ταχέως η ανεργία που καλπάζει προς το 20%, πώς θα προστατευθούν οι ασθενέστερες ομάδες όταν τα δημόσια ταμεία είναι άδεια, πώς θα στηριχθεί η μεσαία τάξη που λειτούργησε ως αιμοδότης τον τελευταίο ενάμισι χρόνο, πώς θα πληρώσουν εδώ και τώρα όσοι επί δεκαετίες φοροδιαφεύγουν, πώς θα πάρει μπροστά τάχιστα η μηχανή της οικονομίας. Το χειρότερο είναι, δε, ότι ο πρωθυπουργός δεν θα είναι σε θέση να δηλώσει, καν, ότι χώρα ξέφυγε άπαξ δια παντός από τον εφιάλτη της χρεοκοπίας, αν αναλογιστεί κανείς ότι πέρα από τη κατάληξη των διαβουλεύσεων για το θέμα των εγγυήσεων, οι συζητήσεις στα υπόλοιπα κοινοβούλια για την επικύρωση των αποφάσεων της 21ης Ιουλίου, δεν θα έχουν ξεκινήσει...