«Μέσα σε λίγα μέτρα βλέπεις τα σημάδια ενός παλιού λιμανιού και του υπόκοσμου του, μαγαζιά με ναυτικά είδη, παρατημένα παλιά ξενοδοχεία, άδεια γκαράζ και μετανάστες να περπατούν αθόρυβα, σαν φαντάσματα, μέσα στις κραυγές των γλάρων και τις κόρνες απ’ τα βαπόρια». Μια μεσημεριανή περιήγηση στη θρυλική γετονιά της Τρούμπας.
«Εχασα το μεσημεριανό δελφίνι για την Υδρα και αποφάσισα να περιμένω το επόμενο. Είχα περίπου τέσσερις ώρες να σκοτώσω στον Πειραιά, και πήγα προς την Ακτή Κονδύλη να περιπλανηθώ στην Τρούμπα. Ημουν ένα στενό από τη θάλασσα σε ένα δρόμο γεμάτο με κλειστά μπαρ και μαγαζιά γεμάτα σημαδούρες, σκάφανδρα και σκοινιά. Σε ένα σημείο του δρόμου, μια πλακέτα στον τοίχο θύμιζε τη δολοφονία του Περατικού απ’ τον Ξηρό το 1997. Και παραδίπλα στεκόταν ένα τσοντοσινεμά, το Ολύμπικ, μοναδικός επιζών από την εποχή των “Κόκκινων Φαναριών”, τότε που η περιοχή γέμιζε ναυτικούς απ’ όλο τον κόσμο που πλημμύριζαν το βράδια τους οίκους ανοχής και τα στριπτιζάδικα», γράφει ο Δημήτρης Καραΐσκος στο Popaganda.gr.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου « Τρούμπα–Υδρα μ’ ένα χαμένο δελφίνι -35 ναυτικά μίλια από τον Φούντα ως τον Μιαούλη» του Δημήτρη Καραΐσκου και δείτε μοναδικές φωτογραφίες από τη μεσημεριανή περιήγησή του στην Τρούμπα στο Popaganda.gr πατώντας ΕΔΩ.