Ορισμένες θηλυκές αράχνες έχουν την κακή φήμη ότι τρώνε τους ερωτικούς συντρόφους τους, μετά την ολοκλήρωση της σεξουαλικής πράξης. Ωστόσο, υπάρχουν και ορισμένες περιπτώσεις που προτιμούν το φαί από το ζευγάρωμα κι έτσι τρώνε τα αρσενικά πριν από τη συνεύρεση.
Πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι η «προσωπικότητα» μίας θηλυκής αράχνης θα μπορούσε να επηρεάσει το κατά πόσον η ίδια θα επιλέξει να φάει αμέσως το αρσενικό ή αφότου ζευγαρώσει μαζί του.
Οι επιστήμονες έχουν προτείνει μια σειρά από εξελικτικούς λόγους για τους οποίους πολλές αράχνες επιδίδονται στον λεγόμενο σεξουαλικό κανιβαλισμό.
Για τις θηλυκές, η κατανάλωση του συντρόφου θα μπορούσε να παρέχει ένα διατροφικό πλεονέκτημα, ή ακόμη και την απαλλαγή από τους ανεπιθύμητους πατέρες. Οσο για τους άνδρες, η θυσία τους θα μπορούσε να εξασφαλίσει ότι τα γονίδια τους θα περάσουν στις επόμενες γενιές. Σε μερικά είδη, τα αρσενικά πεθαίνοντας αφήνουν το αποσπώμενο όργανό τους μέσα στο σώμα του θηλυκού μετά το ζευγάρωμα, αποτρέποντας την να ζευγαρώσει με άλλα αρσενικά. Κάτι σαν «ζώνη αγνότητας».
Ωστόσο, τα οφέλη του σεξουαλικού κανιβαλισμού είναι λιγότερο εμφανή στην περίπτωση που τα παρθένα θηλυκά καταβροχθίζουν πιθανούς μνηστήρες όλων των μεγεθών αδιακρίτως, χωρίς ποτέ να συνευρεθούν ερωτικά.
Ερευνητές στο πειραματικό σταθμό στις άγονες ζώνες της Ισπανίας (EEZA) εξέτασαν κατά πόσο, ορισμένα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας - όπως η επιθετικότητα - επηρεάζουν το πώς οι θηλυκές αράχνες επιλέγουν να συμπεριφερθούν στα αρσενικά.
«Ενώ τα υπάκουα θηλυκά επιτίθενται σε κατώτερους άνδρες και προτιμούν να ζευγαρώνουν με τα ανώτερααρσενικά, τα επιθετικά θηλυκά σκοτώνουν τους άνδρες, ανεξάρτητα από την κατάστασή τους, γεγονός που αποδεικνύει την αδυναμία τους να διακρίνουν τους άνδρες ως πηγές σπέρματος ή τροφής και επιδίδονται σε αδιάκριτο κανιβαλισμό» εξηγεί ο συγγραφέας της μελέτης Ρουμπεν Ραμπανέδα Μπουένο, μιλώντας στο Ισπανικό πρακτορείο ειδήσεων SINC.
Για τη μελέτη τους, ο Ραμπανέδα Μπουένο και οι συνεργάτες του μελέτησαν 99 αρσενικά και 80 θηλυκά της Ιβηρικής ταραντούλας Lycosa hispanica. Οι ερευνητές εξέτασαν τις θηλυκές αράχνες και τις κατηγοριοποίησαν ως επιθετικές ή υπάκουες παρατηρώτνας τη συμπεριφορά τους απέναντι σε άλλα έντομα. Τα θηλυκά που είχαν χαρακτηριστεί επιθετικά, είχαν αδηφάγες ορέξεις και έτρωγαν πολύ περισσότερο από τα υπάκουα.
Στη συνέχεια, όλες οι θηλυκές αράχνες - όλες παρθένες – ρίχτηκαν σε ένα κουτί με αρσενικές. Οι υπάκουες συνήθως ζευγάρωναν πριν επιτεθούν στο σύντροφό τους, ωστόσο οι πιο επιθετικές τους έτρωγαν κατευθείαν, όπως παρατήρησαν οι ερευνητές.
«Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν γενετική επιθετικότητα, που διαφοροποιεί τη συμπεριφορά των θηλυκών αραχνών, από τη διατροφή μέχρι και το φλέρτ τους» εξηγεί ο επικεφαλής της μελέτης Ζόρντι Μόγια Λαράνο μιλώντας στο SINC. «Αλλες είναι επιθετικές και άλλες είναι ήρεμες και στη διατροφή και στη συνουσία τους, επιβεβαιώνοντας την ύπαρξη διαφορετικών προσωπικοτήτων».