Ο ΤΑΖ σε κρίση μανιοκαταθλιπτικού μαζοχισμού παρακολούθησε ένα σόου – επίδειξη ειδών μπάνιου σε παροπλισμένο θωρηκτό με επώνυμους να παίζουν το Your Face Sounds Familiar.
Πόσο σοβαρός μπορείς να είσαι όταν γράφεις για τη Eurovision; Τόσο γενικότερα όσο και πιο ειδικά όσον αφορά τον ελληνικό τελικό της επιλογής του τραγουδιού. Βασικά εκεί βρίσκεται και όλο το ζήτημα. Πως το τελευταίο που πρέπει να κάνεις όταν γράφεις, συζητάς, παρουσιάζεις τη Eurovision είναι το να είσαι σοβαρός. Διαφορετικά κινδυνεύεις να γελοιοποιηθείς. Δεν ξέρω πως το κάνουν στις άλλες χώρες, αλλά στην Ελλάδα, η γελοιότητα όσον αφορά στην Eurovision ήταν πάντα ο κανόνας. Σαν να πρόκειται για ένα θέμα ύψιστης εθνικής σημασίας. Από τα ρεπορτάζ μέχρι τις δηλώσεις συμμετεχόντων και παρουσιαστών. Που προσπαθούν με το ζόρι να σε πείσουν πως το αντικείμενο του διαγωνισμού είναι η μουσική. Όχι δεν είναι. Τουλάχιστον για οποιονδήποτε έχει έστω και μια στοιχειώδη αίσθηση καλού γούστου. Μπορεί να υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά ο κανόνας ανήκει στον πλανήτη της παγέτας, του μεταλλαγμένου μπουζουκιού και του ξεπνοημένου τουρκομπαρόκ ποπ.
Όπως αυτό χωρίς προσχήματα, προωθείται και παράγεται πλέον από δύο μόνο δισκογραφικές εταιρείες, την Platinum και την Panik Records που ανέλαβαν την προμήθεια της ταβέρνας μαζί με το Mad, με μια τετράδα ανομολόγητων ηχητικών εκτρωμάτων. Όπως αυτό εκπροσωπείται από τη συμπαθέστατη κατά τα άλλα Δέσποινα Βανδη, που μετά την κατάρρευση της μπουζουκοπίστας αποφάσισε να επανεφεύρει τον εαυτό της ως μούσα Ευτέρπη στην εξοχική ντίσκο Μπαρμπαρέλα. Είτε κρίνοντας και μανατζάροντας φωνάρες στο ριάλιτι του Ant1 είτε παρουσιάζοντας τον ελληνικό τελικό της Eurovision με το δέος αγώνων αρχαιοελληνικού δράματος. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες κι εκείνης και του Γιώργου Καπουτζίδη (και της μεταξύ τους χημείας) να σπάσουν τον γενικότερο ζόφο. Προσπάθειες που για να αποδώσουν χρειάζονταν κάτι παραπάνω από ανώδυνα αστειάκια, μια έξτρα δόση αυτοσαρκασμού την οποία ενώ ο Καπουτζίδης διαθέτει σε φορτηγά όταν πρόκειται να γράψει, την ξεχνάει όταν αντιμετωπίζει ιερά τέρατα της τέχνης.
Σαν τον Πασχάλη με κορακί βαμμένο μαλλί δίπλα στον συνομήλικο του Ρόμπερτ Ουίλιαμς σε κόντρα ρόλο, γκριζαρισμένης και αραιής κώμης στον άνεμο. Την Καλομοίρα σε ηχητικό ντουμπλάζ της Μάγιας της Μέλισσας. Την Μπέσυ Αργυράκη σε χωροχρονική παραίσθηση αναθυμιάσεων της ντεκαπάς. Την τραγουδίστρια των Vegas με επίκαιρο γιουροβιζιονικό μαλλί, Τζέγκις Χαν σε πορτοκαλαιώνα.Την Ελπίδα ντυμένη δόκιμη μοναχή.Τους ύμνους για το ανεκδιήγητο φόρεμα που είχε φορέσει η Καίτη Γαρμπή τραγουδώντας το αξέχαστο "τη μια μας παίζουν ροκ την άλλη τσιφτετέλι. Ελλάς του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη".
Στιχουργικά αυτή τη φορά, το κενό του προαναφερθέντος τραγουδιού ανέλαβε να καλύψει δυστυχώς, ένας από τους πιο ευαίσθητους Έλληνες στιχουργούς, ο Άρης Δαβαράκης, γράφοντας για την Κρυσταλλία το ανεκδιήγητο: "Μια βουτιά στη θάλασσα, Παντάνασα". Αν φόραγε και μια μπαντάνα θα έβαζε και το "μπαντάνασα" σαν λέξη να κάνει καλύτερη ρίμα. Παραδίδοντας τη σκυτάλη των ελληνοπρεπών αναφορών στον μοναδικό καλλιτέχνη που πρέπει να έχει σπουδάσει την τέχνη του να μένει ανέκφραστος και την κινησιολογία της αγκύλωσης. Τον Κώστα Μαρτάκη με τον στίχο (δεν θυμάμαι ποιος τον έγραψε) "Βάζω στη σκέψη μου φωτιά καίω τα όνειρά μου, με το κεφάλι μου ψηλά, Χριστέ και Παναγιά". Όλα μέσα, αρχαία Ελλάδα, Παντάνασα, θρησκεία. Εθνικό φρόνιμα και "εγέρθητι" κανονικά. Όπως οι νικητές της βραδιάς Freaky Fortune (ή λέγονταν Frisky – "ποιότητα, ευεξία, λαμπερό τρίχωμα για τον σκύλο σας") και τον RiskyKidd (έτσι με δύο d για περισσότερη εντύπωση) με το τραγούδι "Rise Up". Που σημαίνει "εγέρθητ"ι αν και με την γενικότερη κακοφωνία του τραγουδιού, θα μπορούσε να ακούγεται και ως "εγέρθουτου". Με έναν στιλιστικό παροξυσμό συνοικιακού boy band σε πόζα "υπάρχω επειδή μιμούμαι" σαν παίκτης του Your Face Sounds Familiar.
Πλάκα πλάκα, όλοι σαν παίχτες του Your Face Sounds Familiar έμοιαζαν χτες. Αυτού του σόου με τους επώνυμους που μιμούνται άλλους επώνυμους. Πρώτη και καλύτερη η ίδια η Δημόσια Τηλεόραση να προσπαθεί να μιμηθεί το Mad. Που ουσιαστικά αυτός ήταν και διοργανωτής αλλά ο βλάχος είναι πάντα πονηρός και σκέφτηκε "σιγά μην κάνω το καναλάκι μου ρεζίλι με τέτοια θλίψη", ας πετάξω το μπαλάκι αλλού να γλιτώσω και το κράξιμο. Οι επίτιμοι καλεσμένοι, κι αυτοί Your Face Sounds Familiar. Δηλαδή, κάτι μου θυμίζει το πρόσωπό σου. Οι διαγωνιζόμενοι το ίδιο. Ό,τι αφίσα είχαν κρεμασμένοι στο δωμάτιο τους, αυτήν ξεπατίκωσαν. Μερικές φορές ξεχνώντας να κουβαλήσουν στο πλατό τη φωνή τους που την άφησαν κι αυτή στο δωμάτιο. Όπως η διαγωνιζόμενη Josephine που αν μη τι άλλο υπήρξε συνεπής αφού τραγούδησε όπως ντύθηκε: Σαν τσίτι κουρτίνας.Σε μια αξέχαστη βραδιά που θα μπορούσε να είναι και επεισόδιο από το στην "Yγειά Μας". Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει ούτως ή άλλως όσον αφορά τις δισκογραφικές, ξεσηκώνουμε και μια ντουζίνα καλλιτέχνες που όλο το χρόνο περιμένουν πως και πως αυτή τη μέρα για να τους θυμηθούν τα κανάλια και στήνουμε εορταστικό μπουφέ με φτηνή ρετσίνα και κοντοσούβλι.
***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στοwww.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana . Kάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του facebook www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.