Τη μουσική του Γιάννη Κοτσώνη -που «κρύβεται» πίσω από το ψευδώνυμο Sister Overdrive- την γνώρισα μέσα από τα Manichope Sessions του 2005, όταν ακόμα ήταν φοιτητής στο Λονδίνο. Από τότε έχουν μεσολαβήσει πολλά, επιστροφή στην Ελλάδα, στρατός, τρεις ακόμα προσωπικές κυκλοφορίες, μουσική για το θέατρο, το στήσιμο και η λειτουργία της Knot Gallery, τα περιβόητα live στο σπίτι του στα Εξάρχεια. Η ζωή στην Ελλάδα μπορεί να μην είναι εύκολη για κάποιον καλλιτέχνη που το έργο του συνειδητά απέχει πολύ από αυτό που θεωρείται «εμπορικό», όλοι αυτοί οι «τρελοί» όμως που παλεύουν μόνοι τους και παράγουν έργο που θεωρείται «δύσκολο» για το κοινό που έχει αποβλακώσει η τηλεόραση, προχωρούσαν πάντα ένα βήμα παραπέρα τα καλλιτεχνικά πράγματα. Κι ακόμα το κάνουν. Με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία της κασέτας του «Honey» o Sister Overdrive απαντάει στις ερωτήσεις της iefimerida.
Τι ήθελες να γίνεις μικρός; Ποιο ήταν το όνειρό σου;
Μικρός ήθελα να γίνω σκουπιδιάρης. Μου άρεσε ο θόρυβος που έκαναν τα σκουπιδιάρικα το βράδυ και ο τρόπος που τρέχανε και πηδούσανε πάνω στο φορτηγό οι άνθρωποι.
Πες μου μερικά πράγματα που θα ήθελες να ξέρει κάποιος για σένα.
Παίζω μουσική χρησιμοποιώντας ως βασικό μου εργαλείο τον ηλεκτρονικό υπολογιστή όπου συγκεντρώνω κάθε είδους ηχητικά υλικά και τα επεξεργάζομαι. Γράφω μουσική για θέατρο και συνήθως προσπαθώ να βάζω όσο γίνεται περισσότερα στοιχεία “ζωντανής” διάδρασης με τους ηθοποιούς. Έχω συνεργαστεί πολλές φορές με τον Θέμελη Γλυνάτση (με τον οποίο είμαστε και χρόνια φίλοι) και η πιο πρόσφατη θεατρική δουλειά μου ήταν ο «Δαίμονας» με τη Ρούλα Πατεράκη στο Φεστιβάλ Αθηνών.
Έχω κυκλοφορήσει 4 σόλο δουλειές ως Sister Overdrive από το 2005 μέχρι τώρα.
Manichope sessions (2005 - Post Digital)
Annick/Philomela (2009 - Low Impedance)
Retroversion (2010 - Memoryformat)
Honey (2011 - Organized Music From Thessaloniki)
Είμαι μέλος του αυτοσχεδιαστικού ντούο Acte Vide μαζί με τη Δανάη Στεφάνου. Παίζουμε και ηχογραφούμε μαζί από το 2006 και οι περισσότερες κυκλοφορίες μας είναι διαθέσιμες δωρεάν στο http://acte-vide.blogspot.com. Έχουμε κάνει αρκετές αυτοσχεδιαστικές συναυλίες σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και της Αγγλίας. Διοργανώνουμε εδώ και 3 χρόνια ένα ανοιχτό εργαστήρι ελεύθερου αυτοσχεδιασμού κάθε Κυριακή στη Knot Gallery.
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;
Από πολύ μικρός άκουγα πάρα πολλή μουσική. Αλλά μέχρι αρκετά μεγάλος δεν μπορούσα να φανταστώ πραγματικά τον εαυτό μου ως κάτι πέρα από ακροατή. Κάποια στιγμή, γύρω στο 2001 ο φίλος μου ο Νίκος (Big Fat Lips) μου έδωσε μια πειρατική κόπια από ένα μουσικό πρόγραμμα και ξεκίνησα να παίζω με το τι μπορούσα να κάνω, ήταν η περίοδος λίγο πριν πάω στρατό και έτσι έψαχνα κάποιο τρόπο να γεμίσω το χρόνο μου. Εκείνο τον καιρό προσπαθούσα να μιμηθώ (αποτυχημένα φυσικά) τον Aphex Twin, τους Boards of Canada, τους Autechre, τον Four Tet και τα post-rock ακούσματα που είχα τότε. Κάπως έτσι βρέθηκα σιγά-σιγά να ασχολούμαι όλο και περισσότερο με τον ήχο σαν αντικείμενο που μπορείς να το δομήσεις, να του δώσεις σχήμα, χρώμα κλπ. Ποτέ δεν σπούδασα μουσική ή κάποιο όργανο, οι σπουδές είναι στους τομείς της κλασσικής φιλολογίας, του αρχαίου δράματος και του κινηματογράφου. Υποθέτω πως όλα αυτά επηρεάζουν το τι κάνω μουσικά αλλά με τρόπους που σίγουρα δεν είναι εμφανείς σε μένα.
Υπάρχει κάποιο βιβλίο / δίσκος / ταινία που σε έκανε να δεις διαφορετικά τη ζωή;
Pink Floyd - Saucerful of Secrets, Sonic Youth – Evol, Εν Πλω – Εν Πλω, Aphex Twin – Richard D James Album, Chemical Brothers – Dig Your Own Hole, AMM – AMMusic, Bonnie ‘Prince’ Billie – I See A Darkness, Fennesz – Venice, Pita – Get Out, GYBE – Lift Your Skinny Fists…, Supersilent – 6, Can – Tago Mago, Keith Rowe & John Tillbury – Duos For Doris, Velvet Underground – White Light/White Heat, Philip Jeck – 7, Autechre – LP5, Boards Of Canada – Geogaddi, Jesus Lizard – Head, John Coltrane – A Love Supreme, Fugazi – Repeater, Beatles - Revolver Όλοι τους είναι δίσκοι που έτυχε ν ’ακούσω σε διαφορετικές φάσεις και με έκαναν να σκέφτομαι «αυτό θέλω να κάνω» άσχετα με το αν μπορούσα ή όχι. Δύο ταινίες που σίγουρα άλλαξαν τη ζωή μου, με πολύ περίπλοκους τρόπους, είναι το «Dogville» του von Trier και η «Δασκάλα πιάνου» του Haneke.
Πόσο σημαντικό ρόλο έχουν παίξει οι φίλοι στη ζωή σου;
Οι φίλοι έχουν παίξει πάρα πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Ένας από τους λόγους που επέστρεψα από την Αγγλία μετά από κοντά 10 χρόνια εκεί ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι μέσα σε τόσο χρόνο δεν κατάφερα να κάνω ούτε μία ουσιαστική φιλία. Πιστεύω ότι μόνο μέσα από την φιλία και την συνεπή επαφή, με όλα τα θετικά αλλά και αρνητικά που αυτό συνεπάγεται, μπορείς να κάνεις συνεργασίες που να έχουν νόημα..
Υπάρχει κάτι που έχεις κάνει και είσαι περήφανος γι’ αυτό.
Η σχέση μου με τη Δανάη. Το μουσικό πρόγραμμα της Knot Gallery. Το εργαστήρι αυτοσχεδιασμού. Η μουσική που φτιάχνω (συνήθως).
Τι σου δίνει δύναμη;
Οι ουτοπίες.
Τι σημαίνει για σένα η λέξη Θεός;
Κάτι που έχει πολύ ενδιαφέρον.
Τι σε κουράζει πιο πολύ πάνω σου;
Η αναβλητικότητα, η τεμπελιά, η αδυναμία συγκέντρωσης, η έλλειψη πειθαρχίας, η μπάκα μου.
Ποια είναι η χειρότερη είδηση που άκουσες τελευταία;
Όλες οι ειδήσεις είναι κακές. Παρ’ όλα αυτά, η καλύτερη είδηση που άκουσα τελευταία είναι το τέλος των Νews of the World.
Ποια είναι η γνώμη σου για τον τρόμο της οικονομικής κρίσης;
Ο τρόμος είναι ό,τι χειρότερο, πόσο μάλλον έτσι όπως χρησιμοποιείται πλέον, σχεδόν αποκλειστικά σαν μέσο χειραγώγησης . Πιστεύω πως είναι καιρός όλοι μας να μπούμε σε μια διαδικασία αναστοχασμού και αυτοκριτικής και να διεκδικήσουμε τόσο μαζικά αλλά και κυρίως μέσα από την καθημερινή μας ζωή, στο άμεσο μας περιβάλλον δηλαδή, τους όρους που θέλουμε για τη ζωή μας
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχει να αντιμετωπίσει ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 2011;
Η τέχνη, δυστυχώς ή ευτυχώς, αντιμετωπίζεται ως είδος πολυτελείας. Κάθε καλλιτεχνική δράση κινείται αποκλειστικά μέσα στα πλαίσια της αγοράς και καλείται να ακολουθήσει τους κανόνες που την διέπουν. Τα μόνα πράγματα που δείχνουν να έχουν ενδιαφέρον σήμερα είναι δράσεις και έργα που λειτουργούν αδιαφορώντας για την υπόσταση τους ως προϊόντα. Κάτι τέτοιο μπορεί να προξενήσει σημαντικά προβλήματα διαβίωσης σε κάποιον που θέλει να ασχολείται αποκλειστικά με την τέχνη, αλλά θέτει και σημαντικά ερωτήματα, ως προς το κατά πόσον θέλει κανείς να ενταχθεί σε ένα σύστημα όπου η αξία του χρόνου που αφιερώνει σε μία ενασχόληση μετριέται μόνο με όρους οικονομικής αποδοτικότητας. Είναι σημαντικό το ότι βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή σ’ ένα σημείο που αυτού του είδους οι επιλογές εκτίθενται ανοιχτά, και ο καθένας μπορεί να τοποθετηθεί αναλόγως.
Πες μου για την Knot Gallery.
Η Knot Gallery ξεκίνησε να λειτουργεί το Δεκέμβρή του 2009 και είναι ο χώρος που φτιάξαμε μαζί με το Θέμελη και το Βαγγέλη. Έκτοτε είμαι υπεύθυνος για το μουσικό πρόγραμμα της Knot (υπάρχουν και άλλες δραστηριότητες, κυρίως θεατρικές). Γενικά η Κnot ως συναυλιακός χώρος έχει κάποιες πολύ σημαντικές, για μένα, ιδιαιτερότητες : έχει ένα σαφή προσανατολισμό του μουσικού προγράμματος προς τον πειραματισμό, και δεν είναι ένας χώρος που η μουσική προσφέρεται “συνοδευτικά”, σαν κάτι έξτρα μαζί με το ποτό, τον καφέ ή το φαγητό. Έτσι, απ’ όταν ξεκινήσαμε, συγκροτήθηκε σιγά-σιγά μια αίσθηση κοινότητας, ανθρώπων που έρχονται γιατί ξέρουν ότι θα ακούσουν κάτι καινούριο, και θα ακούσουν προσεκτικά, με “ανοιχτά” αυτιά. Ταυτόχρονα, δημιουργείται σιγά-σιγά και μια ευρύτερη, διεθνής πλατφόρμα για καλλιτέχνες που ενδιαφέρονται να εξερευνήσουν δημιουργικά τα όρια της πρακτικής τους. Έχει τύχει αρκετές φορές να δεχτούμε μηνύματα από μουσικούς εκτός Ελλάδας που θαυμάζουμε πάρα πολύ, για να κλείσουμε συναυλίες στη Κnot, κι αυτό είναι μια πολύ σημαντική κινητήριος δύναμη για να συνεχίσουμε.
Να πούμε για την κασέτα που μόλις έβγαλες; Γιατί κασέτα;
Έχει φτιαχτεί από αρκετά ποικιλόμορφα υλικά: επεξεργασμένα field recordings, feedback, καθαρά ηλεκτρονικούς ήχους, ήχους από αντικείμενα και σχεδόν όλα τα κομμάτια είναι μικρά η μεγαλύτερα μέρη από αυτοσχεδιασμούς που τα επεξεργάστηκα ξανά εκ των υστέρων και τα συνδύασα με άλλους ήχους, σε σημείο που μου είναι πλέον δύσκολο να θυμηθώ την αρχική προέλευση τους.. Η κασέτα σαν επιλογή προέκυψε σε μια κουβέντα με τον Κωστή από την Organised music from Thessaloniki, όπου λέγαμε ό,τι είναι πολύ απελευθερωτικό να νιώθεις ότι μπορείς να κυκλοφορήσεις κάτι γρήγορα και χωρίς να το πολυσκεφτείς και κάπως η κασέτα (ένα μέσο που θεωρείται πιο ευτελές σε σχέση με το βινύλιο και το cd) φάνηκε και στους δυο μας το ιδανικό μέσο για κάτι τέτοιο. Επίσης, με ενδιαφέρουν πολύ οι ιδιαιτερότητες του συγκεκριμένου format. Το γεγονός για παράδειγμα ότι ο ακροατής δεν μπορεί με ακρίβεια να κινηθεί ανάμεσα στα tracks και πρέπει να ακολουθήσει τη σειρά της ηχογράφησης έχει μεγάλο ενδιαφέρον, ειδικά σήμερα που η πλειοψηφία της μουσικής που ακούμε είναι στον υπολογιστή, σε κινητά και σε mp3-players που μπορείς πολύ εύκολα να κάνεις skip και fast-forward. Στην digital εκδοχή του honey που είναι διαθέσιμη και για download στο site της Organised Music From Thessaloniki έχουμε κρατήσει αυτό το διαχωρισμό side a και side b χωρίς επιμέρους tracks. Δεν κρύβω βέβαια ότι υπάρχει και κάτι νοσταλγικό στην επιλογή της κασέτας. Πιτσιρικάς τα περισσότερα πράγματα τα άκουγα σε κασετόφωνο.
Η κασέτα Honey κυκλοφορεί από την Organised music from Thessaloniki
http://thesorg.noise-belowOrganised music from Thessaloniki.org/2/
Η Knot Gallery βρίσκεται στην Μιχαλακοπούλου 206 & Πύρρου [εισ. από Πύρρου], Αμπελόκηποι (χάρτης).
http://acte-vide.blogspot.com.