Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος παρασύρεται στο αμείλικτα στιλάτο σύμπαν της ταινίας με τις καλύτερες – συνολικά – ερμηνείες της χρονιάς και απολαμβάνει σινεμά.
ΟΔΗΓΟΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ / AMERICAN HUSTLE
Βαθμολογία: 10 / 10
Έχω καιρό να δω κάμερα σαν αυτή σαν του Ντέιβιντ Ο' Ράσελ (δύο φορές υποψήφιου για Όσκαρ σκηνοθεσίας με τα «The Fighter» και «Οδηγός Αισιοδοξίας») στον «Οδηγό Διαπλοκής». Τέτοια ρευστότητα, καδράρισμα, τέτοια χάρη στην κίνηση της, σαν να επέστρεψε η καλύτερη εκδοχή των 70's μέσα από τις τεχνολογικές ανέσεις του σήμερα. Όχι τυχαία, στα 70'ς εξελίσσεται αυτή εδώ η ταινία του και ο Ράσελ τα αγκαλιάζει χωρίς ούτε να στα τρίβει στη μούρη, ούτε να στα εκβιάζει μολονότι από στιλ και ατμόσφαιρα και αισθητική και πουτανιάρικη, «φτιαχτή» ιδεολογική αποστασιοποίηση, είναι άπαιχτος. Και στο στιλ και στην ουσία. Γιατί ενώ η βασισμένη σε αληθινά γεγονότα ιστορία που αφηγείται θα μπορούσε εύκολα να οδηγήσει κάποιον άλλον σε βαρύγδουπο δράμα, αυτός την ξετυλίγει ανάλαφρα και σαρκαστικά. Φυσικά και έχει πάρει το μάθημα του από τον Μάρτιν Σκορσέζε, αλλά είναι πολύ τσαμπουκάς από μόνος του για να τον μιμηθεί. Τον έχει μελετήσει και κάνει το δικό του σινεμά.
Όχι σαν κωμωδία γκροτέσκου, αλλά σαν σάτιρα με δραματικό βάθος και παρατηρητικότητα εντομολόγου. Σε καταστάσεις, συμπεριφορές, χαρακτήρες. Αποσπώντας την καλύτερη ερμηνεία συνόλου ηθοποιών που έχω δει φέτος. Και οι 4 είναι υπέροχοι υπεράνω περιγραφής: Ο Κρίστιαν Μπέιλ με το περουκίνι και την μπάκα του. Η σχεδόν φοβιστική στον περφεξιονισμό της Έιμι Άνταμς. Ο όλο και πιο ώριμος ερμηνευτικά Μπράντλεϊ Κούπερ που για μένα είναι μια από τις μεγάλες εκπλήξεις της γενιάς του. Η Τζένιφερ Λόρενς που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι πρόκειται για την πρωταγωνίστρια των «Hunger Games». Ο Τζέρεμι Ρενέρ, αγνώριστος. Α κι ένας πέμπτος, σε μια μικρή, cameo εμφάνιση μαφιόζου στην καλύτερη παράδοση της μανιέρας του. Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο.
Οι φήμες λένε, ότι ο Ράσελ είναι ιδιαίτερα επιθετικός και αγενής στις σχέσεις του με το συνεργείο του και τους πρωταγωνιστές του. Οι καυγάδες του από το «Τhree Kings» με τον Τζορτζ Κλούνεϊ έχουν μείνει στην ιστορία. Προσωπικά, σαν παρατηρητής, δεν έχω δει πρόσφατα σκηνοθέτη τόσο ερωτευμένο με τους πρωταγωνιστές του που όχι τυχαία είναι όλοι υποψήφιοι για Χρυσή Σφαίρα (σε σύνολο εφτά υποψηφιοτήτων της ταινίας) και πάει ντουγρού για τα Όσκαρ. Ένας έρωτας που ξεκινά από το σεβασμό του (και εκεί φαίνεται ο τεχνίτης) απέναντι στο σενάριο του και την ιστορία του. Γιατί ο «Οδηγός Διαπλοκής» δεν έχει αυτό που θα λέγαμε «πιασάρικες» σκηνές οπτικού εντυπωσιασμού και δράσης. Έχει πλήθος διαλεκτικών σκηνών, αντιπαράθεσης και ξεφλουδίσματος χαρακτήρων, που ο Ράσελ τις μετατρέπει σε «πιασάρικες» σκηνές λες και βλέπεις μονομαχίες δίχως όπλα. Ο τύπος είναι απόλυτος ελεγκτής του παιχνιδιού από την αρχή μέχρι το τέλος. Γιατί ξέρει τι θέλει να κάνει. Απόλυτα ψυχαγωγικό σινεμά, με ουσία και περιουσία που πυροβολεί και πυροβολείται χωρίς αιματοχυσίες και υπερβολές. Το ρόλο των όπλων που πυροβολούν, εδώ έχουν αναλάβει οι διάλογοι. Σε στακάτο ρυθμό εναλλαγής ρόλων, μοδάτου στιλ από περιοδικό μόδας και ανάλογης μουσικής υπόκρουσης, διαπλοκών, εξαπατήσεων και ιχνογραφήσεως χαρακτήρων στις αρχές και το τέλος του αμερικάνικου ονείρου. Το οποίο ανέκαθεν ήταν ένα παιχνίδι εξαπάτησης, όπως και η ταινία του.
Ένα ερωτευμένο (;) ζευγάρι απατεώνων, πιάνεται στη φάκα του FBI και ειδικότερα στα χέρια ενός υπερφιλόδοξου νευρωτικού πράκτορα με ρόλεϊ στα μαλλιά του για να τα σγουραίνει, ο οποίος θα τους χρησιμοποιήσει για να παγιδεύσει χρηματιζόμενους πολιτικούς και μαφιόζους. Με αφορμή, ένα καζίνο που θέλει να χρηματοδοτήσει ένας δήθεν σείχης στο Ατλάντικ Σίτυ. Και «κλειδοκράτορες» σε όλο αυτό, το δήμαρχο του Νιου Τζέρσι κι από σπόντα την βαρεμένη εν διαστάσει σύζυγο του απατεώνα. Από κει και πέρα, ο χαμός. Πίστεψε με όμως, σπάνια θα δεις τόσο χαμό, τόσο άψογα οργανωμένο κινηματογραφικά. Σαν να ακούς το χρονόμετρο να τρέχει απειλητικά, ενώ στο background παίζει ντίσκο. Νομίζω πως μόνο ο Ράσελ μπορεί να «μεταμορφώσει» μια σκηνή φιλιού σε ένα καθαριστήριο ενώ τα ρούχα στις αυτόματες κρεμάστρες, εγκλωβισμένα μέσα σε σελοφάν, τρέχουν κυκλικά γύρω τους, σαν να μοιάζουν παραισθησιογόνα ντισκομπάλα.
Αυτός είναι ο στόχος του και τον πετυχαίνει άψογα. Το ότι «τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται αν εσύ έχεις πειστεί πως είναι κάτι άλλο». Σαν αλληγορία χωρίς τον μπούσουλα ηθικού διδάγματος. Αλλά με την έξυπνα αποπροσανατολιστική χρήση του μοντάζ. Την μετρημένη χρήση πνευματώδους χιούμορ για όσους δεν γουστάρουν να κακαρίζουν με ηλίθια αστεία. Κι έναν απίστευτο σεβασμό ακόμα και για τους πιο τιποτένιους από τους χαρακτήρες του. Γιατί δεν παύουν να είναι τσαλακωμένοι, νευρωτικοί άνθρωποι. Αλλά άνθρωποι με όνειρα που τους τα έχουν επιβάλλει. Μιλάμε για πινελιές μαέστρου σε καμβά. Εγκληματικά ακριβείς πινελιές, όπως οφείλει να είναι κάθε καλοφτιαγμένο ψέμα. Οπότε συναρπαστικές. Και με πλήρη επίγνωση της ψυχαγωγικής λειτουργικότητας τους και του ότι απευθύνονται σε ένα ευρύ κι όχι αυτιστικό κοινό. Έξυπνο απολαυστικό, υπόγεια ευαίσθητο, υπέροχα φτιαγμένο και συναρπαστικό σινεμά για ανάλογους ανθρώπους.
***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana . Kάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης