Η Amy Winehouse πέθανε την ίδια μέρα με τους αθώους της Νορβηγίας, έτσι για να σε δυσκολέψουν οι περιστάσεις και άλλο να τη λυπηθείς, όπως έκανε δύσκολο τον οίκτο σε όλη τη ζωή της/με όλη τη ζωή της. Βέβαια, αναγνώρισέ της αυτό, διευκόλυνε όσο μπορούσε την περιφρόνηση και τον χλευασμό – δεν είναι και εύκολο για έναν άνθρωπο αντικειμενικά ταλαντούχο – και ανάγκασε τους κτήτορες της πυξίδας του τόσο δυσεύρετου Σωστού Γούστου να κάνουν στενάζοντας από κούραση για άλλη μια φορά το χρέος τους, σαββατιάτικο, και να σου δείξουν με εκείνο το δάχτυλο που έχουν συνηθίσει να κουνούν, προς τα πού ακριβώς πρέπει να θρηνήσεις: προς τη Σκανδιναβία, την Αφρική, την Ομόνοια και τον μακαρίτη Kurt Cobain, μέσω ασφαλώς χρονομεταφορικής.
Εκείνη που ελαφρά τη καρδία εξίσωνες “με ένα οποιοδήποτε πρεζάκι που σέρνεται στις πλάκες του πεζοδρομίου/δε σε είδα να το λυπάσαι αυτό το πρεζάκι”, εμένα μου ήταν πιο κοντά από άλλους ίσως και πιο “άδικους” θανάτους, απλούστατα επειδή η ζωή της εκτυλισσόταν σαν γκροτέσκ αυτοβιογραφικό μιούζικαλ με πλάνα θολά από κάπνα τσιγάρου, βρόμικα νύχια με μασημένο μανικιούρ και ένα υπέροχο ηχητικό χαλί που καμιά φορά έκλεβε την παράσταση από την πρωταγωνίστρια – ξεχαρβαλωμένη ντίβα. Που με αυτά και με αυτά ήταν σαν γνωστή σου. Και του γνωστού ο θάνατος όσο να ‘ναι στενοχωρεί πιο πολύ.
αυτόαυτόΔεν θα πω πολλά περισσότερα γιατί κείμενα όπως και τα είπαν καλύτερα, (…και νωρίτερα, και το timing είναι που διασώζει τέτοιες περιστάσεις από το να γίνουν μπανάλ) από εμένα. Αλλά κοίτα αυτή τη μικρή δόση τραγικότητας στις αγαπημένες της πουέντ: η γυναίκα με τα 5 Grammy που τα έπινε στην τρύπα το Dublin Castle, πατώντας ξιπόλυτη στο πάτωμα που κολλούσε χυμένη μπίρα, μαζί με τον μέσο κοστουμαρισμένο Άγγλο που ξερνάει στο μετρό το πιεστικό του ωράριο γραφείου. Η σταρ που δεν έφυγε ποτέ από το Camden Town παρά τα 10 εκατομμύρια λίρες – τόσο την κοστολογούν - που της επέτρεπαν να έχει μια ντουλάπα γεμάτη κοκκινόσολα Louboutin. Η Amy όμως προτιμούσε τις ίδιες πάντα μπαλαρίνες, σκισμένες και φθαρμένες και ποτισμένες από τη μυρωδιά αμμωνίας και χόρτου στα σοκάκια όπου κατέρρεε, και με λεκέδες από βότκα, καμιά φορά και από αίμα καβγά. Μπορούσε να έχει το χαϊλίκι του ροκ σταρ, όμως εκείνη προτιμούσε το λούμπεν του δρόμου. Κρίμα – αλλά μπορεί έτσι να είναι τα τζάνκι.
Πηγή: fashionism