O Tάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος ετοιμάζεται για έναν καινούργιο γύρο από απειλές οργισμένων φαν, μετά την άποψη του για το δέυτερο μέρος της επικής (;) τριλογίας.
ΧΟΜΠΙΤ: Η ΕΡΗΜΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΙΣΤΗ / ΤΗΕ ΗΟΒΒΙΤ: ΤΗΕ DESOLATION OF SMAUG
Βαθμολογία: 6 / 10
Δε νομίζω να έχω φάει περισσότερο διαδικτυακό κράξιμο από πέρσι, όταν έγραψα πως το πρώτο «Χόμπιτ» ήταν υπόδειγμα βαρεμάρας και σε καμία περίπτωση δε συγκρίνεται με το επικό ύφος του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Όσο και αν ο Πίτερ Τζάκσον και οι συνεργάτες του κάνουν εδώ ότι μπορούν για να σε πείσουν για το αντίθετο. Και ίσως αυτό είναι το μεγάλο τους σφάλμα. Το ότι δηλαδή προσπαθούν να μετατρέψουν ένα παιδικό βιβλίο 300 σελίδων και αφελούς χαριτωμένης διάθεσης, σε άμεσο πρίκουελ του «Άρχοντα». Θα μου πεις, μα δεν είναι ούτως ή άλλως πρίκουελ του «Άρχοντα» το «Χόμπιτ»;
Και ναι και όχι. Σαφέστατα αναφέρει γεγονότα και ήρωες που δίνουν εκκίνηση σε αυτά που συμβαίνουν στον «Άρχοντα», δεν έχει όμως καμία σχέση με το ύφος του τελευταίου και την επική του αφήγηση. Κάτι που αποτελεί εφεύρεση του Τζάκσον για τα «Χόμπιτ». Ο οποίος εν προκειμένω κοπιάρει την απειλητική ατμόσφαιρα της πρωτότυπης τριλογίας του, προσθέτει σκηνές σωρηδόν (κι από άλλες δουλειές του Τόλκιν κι από μόνος του) για να κάνει πιο εμφανή τη σύνδεση των δύο τριλογιών, και τραβάει από τα μαλλιά καταστάσεις που στο βιβλίο μπορεί να έπιαναν μόνο δύο προτάσεις.
Το έχω πει και θα το ξαναπώ, όσο και αν κοπανιέστε οι φανατικοί, τρεις τρίωρες ταινίες δεν δικαιολογούνται με καμία παναγία για το «Χόμπιτ». Είναι ξεκάθαρα μια προσπάθεια αρμέγματος του συγκεκριμένου σύμπαντος μέχρι να ψοφήσει από αφυδάτωση. Και η οποία απευθύνεται κατά κύριο λόγο στους «παλαβούς» με τη Μέση Γη και το σύμπαν του Τόλκιν (που εν προκειμένω κι αυτοί εξοργίζονται από τις αυθαιρεσίες) κι όχι στους ξέμπαρκους οι οποίοι θα βαρεθούν. Από κει και πέρα, ναι, ομολογουμένως ο Τζάκσον είναι ο ιδανικός εικονογράφος αυτού του κόσμου. Του δίνει απίστευτη οπτική διάσταση μέσα από την σκηνοθετική του τελειομανία και την ιδιαίτερη προσωπική του αισθητική. Βάθος (σε αυτή την τριλογία) δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι του δίνει όσον αφορά τους χαρακτήρες, όσο και αν το προσπαθεί με διαλόγους που θα μπορούσαν να στολίζουν το πάτωμα της μονταζιέρας ως εντελώς περιττοί.
Αναμφισβήτητα αυτό εδώ το «Χόμπιτ», μολονότι κουβαλάει την «κατάρα» του μεσαίου, μετέωρου μέρους μιας τριλογίας, είναι μια πολύ πιο διασκεδαστική, δουλεμένη και φαντασμαγορική υπόθεση από την προηγούμενη ταινία. Η οποία προηγούμενη ταινία, μέχρι να ξεκινήσει, δεν «δίστασε» να σπαταλήσει μιαν ολόκληρη ώρα σε νανάκια που τρώνε, τραγουδάνε και πετάνε φαγητά ο ένας στον άλλο. Σαν καλλιτεχνική διεύθυνση παραγωγής, δεν το συζητώ, ξεπερνάει οτιδήποτε μπορεί να κάνει αυτή τη στιγμή το Χόλιγουντ σε επίπεδο μαζικού υπερθεάματος. Πόλεις, φρούρια, τέρατα, ζωντανεύουν με απίστευτο τρόπο. Ακόμα περισσότερο στην κρυστάλλινη, σχεδόν φοβιστική όσον αφορά την οπτική της καθαρότητα, εκδοχή των 48 καρέ το δευτερόλεπτο (HFR 3D που θα τη βρείτε μόνο σε συγκεκριμένες αίθουσες των Village). Aν και αυτή η ιστορία της τεχνολογίας που εισήγαγε ο Πίτερ Τζάκσον, ακόμα προκαλεί και δικαιολογημένα, αντιπαραθέσεις, όσον αφορά στο αν προσθέτει ή αφαιρεί ατμόσφαιρα από τη μαγεία της κινηματογραφικής εμπειρίας. Και το 3D σαν 3D από μόνο του, δεν προσθέτει σχεδόν τίποτα (εκτός από λεφτά στις τσέπες των παραγωγών),
Υπάρχουν σκορπισμένες, συναρπαστικές αλλά επαναλαμβανόμενες σκηνές δράσης για να σε τσιτώσουν όταν γλαρώνεις, μια απίστευτα σκηνογραφημένη Λιμνούπολη, τεράστιες αράχνες, η καλοδεχούμενη εμφάνιση νέων χαρακτήρων όπως η Εβάντζελιν Λίλι στο ρόλο της ξωτικού - νίνζα Τόριελ και παλιών όπως ο Ορλάντο Μπλουμ ως Λέγκολας, μια απολαυστική βαρελάδα μέσα στο νερό και ένας εξαιρετικός δράκος σε ένα μάλλον anticlimax «τύπου» εντυπωσιακό φινάλε μη φινάλε, που τραβάει κι αυτό με τις ώρες. Υπάρχει όμως και μια υπερφόρτωση ψηφιακού εφέ που σε κάνει ώρες ώρες να αναρωτιέσαι αν βλέπεις ταινία η καρτούν.
Ο ρυθμός έχει βελτιωθεί από την προηγούμενη ταινία, όπως και η μαγεία (που στην προηγούμενη, σόρι, αλλά δεν υπήρχε, είχε αντικατασταθεί από μια βουκολική μέθεξη). Κι όμως παρ' όλα αυτά, μέσα στην πληθωρικότητα του πακέτου που θέλει να ενσωματώσει δεκάδες υποπλοκές και χαρακτήρες με ένα μαστόρικο ομολογουμένως παράλληλο μοντάζ, αν είσαι λίγο κουρασμένος, μπορείς πολύ εύκολα και δικαιολογημένα να τον πάρεις λίγο. Τον ύπνο. Εφ' όσον η σοβαροφάνεια της υπερπροσπάθειας των δημιουργών, καταλήγει στο να σε κάνει να πιστεύεις ότι προσπαθούν να αφηγηθούν μια ιστορία η οποία δεν υπάρχει, αλλά οι δημιουργοί της την εφευρίσκουν και την «σπρώχνουν» από σκηνή σε σκηνή και χωρίς ιδιαίτερη λογική.
Κι αυτό είναι κάτι που δεν νομίζω πως ήταν ποτέ στους στόχους του Τόλκιν όταν έγραφε ένα παιδικό βιβλίο με μια απλή χαριτωμένη, αλληγορική ιστορία παιδικής φαντασίας, το οποίο διαβάζεται πολύ πιο γρήγορα και πιο ευχάριστα από τον χρόνο που ο Τζάκσον του αφιερώνει και τον τρόπο που το ξεφυλλίζει, σαν να πρόκειται για την Πάπυρο Λαρούς.
*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκηση.