Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος παρακολουθεί μετά από ένα από τα χειρότερα trailer της χρονιάς, μία από τις πιο όμορφες ελληνικές ταινίες της χρονιάς, η οποία όμως στοιχειώνεται από το trailer της.
ΜΙΚΡΑ ΑΓΓΛΙΑ
Βαθμολογία: 6 / 10
Προσωπικά βλέπω τον Βούλγαρη ως ένα επαρκέστατο τεχνικά, εξαιρετικά καλών προθέσεων και λήψης ανθρωπογεωγραφικού σήματος gps, πλην όμως περιορισμένου ή παγιδευμένου λεξιλογίου στην κινηματογραφική έκφραση της ευγένειας του. Πολύ καθώς πρέπει αν το προτιμάς, για τα γούστα μου. Η σύνδεση του με το σύμπαν της ιδιαίτερα αγαπητής στη λογοτεχνική κοινότητα, Ιωάννας Καρυστιάνη, θα μπορούσε να γεννήσει εκρήξεις. Μόνο αν αυτές δεν καπελωνόντουσαν από μια σχεδόν μαζοχιστική λογοτεχνική εμμονή με τον πόνο. Και την καλλιγραφία της εικονογράφησης του που μπορεί ακόμα και να φλερτάρει με το camp, όπως απέδειξαν οι πολυδιαφημισμένες αλλά αποτυχημένες στην επικοινωνία του συναισθήματος και της ιστορίας τους, «Νύφες» του.
Στη «Μικρά Αγγλία» ο Βούλγαρης δημιουργεί πραγματικά μερικές από τις ομορφότερες εικόνες του πρόσφατου ελληνικού σινεμά. Συνεργάζεται με ένα θαυμαστό επιτελείο ηθοποιών και αξιοποιεί στο έπακρο τα χρήματα που μπορούν να διατεθούν για μια ελληνική (ας πούμε) υπερπαραγωγή. Και πάνω από όλα αφηγείται μια μεστή ιστορία χαμένου έρωτα (και υπερβάλλοντος πόνου) με λειτουργικά και διακριτικά ταυτόχρονα σχόλια πάνω σε μια «εξωτική» πραγματικότητα. Αυτήν της κοινωνίας των γυναικών στην Άνδρο της δεκαετίας του 30, που παντρεμένες με ναυτικούς, έμαθαν να βλέπουν τους άντρες τους κυρίως μέσα από καρτ ποστάλ σταλμένες από το Μακάο (λέω τώρα). Οι δυναμικές αυτής της κοινωνίας, ο αγώνας επιβίωσης αυτών των γυναικών, η αναγκαστική σκληρότητα στα πλαίσια αυτού του αγώνα με αντίτιμο τη θυσία κάθε συναισθήματος, οι τσαλακωμένες ελπίδες της νιότης σε κόντρα με την πραγματικότητα της ενήλικης ζωής (που για πολλές από αυτές ξεκινούσε στα 15), όλα εδώ μέσα υπάρχουν πλουσιοπάροχα.
Δυστυχώς όμως, από το τραγικό (με την κωμική έννοια) trailer δηλώνεται ξεκάθαρα μια πρόθεση που ενέχει μέσα της στοιχεία ηδονισμού των δημιουργών πάνω στην καλλιτεχνική αποτύπωση του πόνου. Το οποίο trailer, «κλείνει» με την σπαραχτική κραυγή της Πηνελόπης Τσίλκα. Όσο κι αν αυτή η σκηνή είναι μια από τις πιο δυνατές που είδα φέτος σε ταινία, στο trailer, ξεκομμένη από το έργο, προκαλεί ατελείωτο γέλιο. Αδικεί και τον Βούλγαρη, και την Καρυστιάνη, και την ηθοποιό και το έργο το ίδιο. Μια αδικία που όσον αφορά στην ταινία αυτή καθ' εαυτή, παρά το συναισθηματικό σοκ της εξαιρετικά ερμηνευμένης σκηνής δεν αποκαθίσταται εντελώς για δύο λόγους: Αφ' ενός την τραβηγμένη από τα μαλλιά διάρκεια μέχρι να φτάσουμε στο προαναγγελθέν ζουμί της υπόθεσης, αφ' ετέρου από τη σχεδόν νεκροφιλική κινηματογραφικά εξέλιξη των πραγμάτων από κει και μετά, όσον αφορά την πορεία της ηρωίδας που ερμηνεύει η ηθοποιός.
Ναι, ο πόνος ο πόνος και πάλι ο πόνος μόνο που αν τον δίνεις χωρίς μεζούρα, ίσως να χρειάζεσαι απλά και μόνο ένα παυσίπονο. Το ξαναγράφω γιατί το εννοώ και δεν θέλω να περάσει φλου, ο Βούλγαρης στήνει σκηνές που όχι σκέτα, εικαστικά εννοώντας, είναι υπέροχες, αλλά μεταδίδουν ταυτόχρονα το συναίσθημα μέσα από αλλαγές στον φωτισμό, γωνίες λήψης, αντανακλάσεις, εστίαση σε λεπτομέρειες των ηρώων του, στα χέρια τους, τα παπούτσια τους. Οι διάλογοι τους όταν μιλάνε σαν κανονικοί άνθρωποι, για αδιάφορα θέματα, στο background, ξεχειλίζουν από φυσικότητα. Όταν αρχίζουν τη λογοτεχνική υπαρξιακή ρετρό παπαρολογία που σε ένα βιβλίο μπορεί να δείχνει φυσική, αλλά όχι σε μία ταινία, βάζουν αυτογκόλ σε ότι έστησαν μέχρι τότε.
Τεχνικά (σε δύσκολες σκηνές) και εικαστικά άψογη δουλειά. Υποκριτικά εξ' ίσου με την Πηνελόπη Τσιλίκα, την Σοφία Κόκαλη στο ρόλο των δύο αδελφών Μόσχα και Όρσα στην Άδρο του 30 και φυσικά την Ανέζα Παπαδοπούλου στο ρόλο της μητέρας τους που θες να τη μισήσεις, αρκούν όμως δυο σκηνές για να το βουλώσεις απέναντι και σε αυτά που πράττει ο χαρακτήρας της και στο υποκριτικό βάθος της ίδιας της ηθοποιού. Η κα Καρυστιάνη ίσως να ψάξει λίγο το προβληματάκι της όμως με τους αντρικούς χαρακτήρες, γιατί τόσο ο Μάξιμος Μουμούρης (ειδικά αυτός) όσο και ο Αντρέας Κωνσταντίνου, περνάνε σαν κομπάρσοι.
Όσο για ένα ψιλοκουλό λεσβιακό υπονοούμενο αδελφικής τρυφερότητας που προκύπτει κάποια στιγμή από το πουθενά, στο πουθενά δυστυχώς είναι και εκεί που μένει. Η υπόθεση; Τι να σας λέω εγώ τώρα, προσπαθεί να την περιγράψει κακομοίρικα το άθλια ροκοκό tag line που συνοδεύει την αφίσα και το trailer της ταινίας: «Ένα σπίτι, ένα μυστικό, ένας άντρας, δύο αδελφές». Ε, δεν θέλει και πολύ μυαλό μετά από αυτό, ειδικά όταν η μία αδελφή στο φινάλε του trailer ουρλιάζει το όνομα του άντρα της αδελφής της.
*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκηση.