20 Ιουλίου 1948, σαν σήμερα γεννήθηκε ένας πρίγκιπας. Ένας πρίγκιπας που δεν κατοικούσε μέσα σε χρυσά παλάτια και δεν είχε υπηρέτες. Ο ίδιος υπηρετούσε αυτό που αγαπούσε. Σαν σήμερα γεννήθηκε ο «πρίγκιπας τον Εξαρχείων», ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Ο Θεός του χάρισε ένα μοναδικό ταλέντο, αλλά του φόρτωσε και μια βαριά κατάρα. «Αυτή την σκόνη την λευκή», που έλεγαν και οι Κατσιμιχαίοι στο τραγούδι τους.
Γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου στο κέντρο της Αθήνας. Στο κέντρο που τόσο αγάπησε και τόσο αγαπήθηκε. Σε ηλικία 22 ετών ξεκινάει την καριέρα του στην Θεσσαλονίκη. Μαζί με τον Παντελή Δεληγιαννίδη δημιουργούν το συγκρότημα – ντουέτο «Δάμων και Φιντίας» και κυκλοφορούν τον πρώτο τους δίσκο με το όνομα: «Το ξέσπασμα/Ο κόσμος τους», ενώ συμμετέχουν και με δύο κομμάτια στο δίσκο «Ζωντανοί στο Κύτταρο».
Στο Κύτταρο γνωρίζονται με τα «Μπουρμπούλια», που έπαιζαν μαζί με τον Διονύση Σαββόπουλο. Μαζί κυκλοφορούν τον δίσκο «Ο Ντάμης ο ληστής» το οποίο λογοκρίθηκε και άλλαξε όνομα σε «Ο Ντάμης ο σκληρός». Το 1974 το συγκρότημα βάζει επίλογο και ο Σιδηρόπουλος ξεκινάει μια συνεργασία με τον Γιάννη Μαρκόπουλο.
Το 1976, ενώνεται μαζί με τους αδερφούς Σπυρόπουλους και φτιάχνουν το συγκρότημα «Σπυριδούλα». Μαζί δημιουργούν τον μοναδικό «Φλού», ενώ τρία χρόνια αργότερα, μαζί με τους μουσικούς Παπαντίνα, Νέστορα και Τζιμόπουλο φτιάχνει το σχήμα «Εταιρία Καλλιτεχνών» το οποίο και τραγουδάει αγγλικό στίχο, κάτι το οποίο ήταν πρωτοπορία για την εποχή εκείνη.
Κάνει και δύο εμφανίσεις στον κινηματογράφο. Στην πρώτη του απόπειρα, πρωταγωνιστούσε στην ταινία «Ο Ασυμβίμβαστος» και συμμετέχει και στην ταινία «Αλδεβαράν», μαζί με τον Δημήτρη Πουλικάκο.
Το 1980, με κάποιες προσθαφαιρέσεις, δημιουργούνται οι «Απροσάρμοστοι». Το 1982 κυκλοφορούν τον δίσκο «Εν Λευκώ». Ο Παύλος πάντα προκαλούσε. Προκαλούσε συναισθήματα, σκέψεις και αυτό φαινόταν και στα τραγούδια του. Τα τραγούδια «Η» και «Αντεργκράουντ με στράς» λογοκρίνονται, όπως και το «Ύστατη στιγμή» για "προσβολή της δημοσίας αιδούς".
Το 1987 πραγματοποιεί μια μοναδική εμφάνιση στο Ηρώδειο στη συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου «Τολμηρή επικοινωνία», ερμηνεύοντας τραγούδια σε στίχους του Δημήτρη Βάρου. Το 1988 συμμετέχει στο δίσκο του Γιάννη Μαρκόπουλου, «Ηλεκτρικός Θησέας» και το 1989 κυκλοφορεί τον δίσκο «Χωρίς μακιγιάζ».
Το 1990, χάνει την μητέρα του. Ο Παύλος δεν είναι πλέον ο ίδιος. Φαίνεται ότι είναι ράκος ψυχολογικά. Η καταραμένη λευκή σκόνη δεν τον αφήνει. Τον ταξιδεύει όλο και συχνότερα σε «ταξίδια» μακρινά, σε ταξίδια θανάτου. «Από ένα κακό σουτάρισμα», όπως έλεγαν οι δικοί του, παραλύει το αριστερό του χέρι. Στις συναυλίες του εμφανίζεται με το χέρι του δεμένο.
Μέχρι εκείνη την ημέρα. Στις 6 Δεκεμβρίου του 1990, ο «πρίγκιπας» έκλεισε τα μάτια του. Όχι από τα μάγια κάποιας κακής μάγισσας, αλλά από την μαγεία των ναρκωτικών. Έσβησε άδοξα στον καναπέ μιας φίλης του στον Νέο Κόσμο από υπερβολική δόση. Από την θνητή ζωή περνούσε πλέον στην σφαίρα του μύθου.
Μπορεί να χάθηκε νωρίς. Ας όψεται η κατάρα που τον ακολουθούσε. Τα τραγούδια του είναι εδώ όμως. Να μας θυμίζουν ότι μπορούμε να αμφιβάλλουμε, ότι μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που δεν μας αρέσει. Ότι μπορούμε να αγαπήσουμε, μοναδικά, και ανιδιοτελώς. Είναι λίγα τα λόγια για να περιγράψουν όλα όσα μπορεί να σκεφτεί κάποιος όταν αναφέρεται στον «πρίγκιπα». Μεγαλώσαμε μαζί του, αγαπήσαμε μαζί του, και θυμώσαμε μαζί του.
Σε ευχαριστούμε Παύλο. Για όλες τις στιγμές που μας χάρισες. Γιατί κατάφερες και έβαλες μουσική στις σκέψεις μας. Γιατί αυτά που δεν μπορούσαμε ποτέ να πούμε, τα είπες εσύ για εμάς με τα τραγούδια σου. Ξέρω ότι εκεί πάνω σίγουρα θα έχεις κάνει και τον Παράδεισο άνω κάτω. Ίσως γι αυτό να σε ήθελαν τόσο νωρίς κοντά τους. Για να τους ντύσεις την αιωνιότητα με μουσική...