Η δεκαετία του 90 είχε ανάμεσα στα άλλα: γαριδάκια με τάπες τις οποίες κρατούσες γιατί έκανες συλλογή, power rangers, μπλούζες millennium και Titanic (έλα που δεν φόραγες), τους misheared στίχους του Macarena και τα Σαββατοκύριακα, πρωινό ξύπνημα για να δεις την Καρολίνα και τον Λυκούργο στο Disney Club. Έλεος με την ρετρομανία, θα μου πεις. Γιατί δεν βρίσκεις κάτι καινούριο να ασχολείσαι; Αυτό περίπου άκουσα να μου λέει και η Καρολίνα όταν της μίλησα στο τηλέφωνο. Δεν διαφωνώ. Αλλά τοκέρατόμου ρε Καρολίνα, έχω κάτσει και έχω φάει αμέτρητα απογεύματα αγκαλιά με μαρκαδόρους, συρραπτικά και Α4 να σου φτιάχνω χάρτινες βλακείες που έπειτα στρίμωξα, μαζί με το γράμμα που σου έστειλα, μέσα σε έναν φάκελο. Καφέ, απ' τους μεγάλους! Και δεν το διάβασες και ποτέ. Ο Λυκούργος από την άλλη έδειξε μεγαλύτερη κατανόηση και δέχτηκε να μου μιλήσει για την εκπομπή, τον Βαγγέλη τον cameraman και την νέα του δουλειά ως διευθυντής προγράμματος στον σταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίας.
[Το Disney club υπήρξε η πιο πετυχημένη παιδική σειρά της ιδιωτικής τηλεόρασης. Προβλήθηκε από τη συχνότητα του MEGA και ήταν μια παραγωγή της Οικογένειας Σοφιανού. Η προβολή της ξεκίνησε το Νοέμβριο του 1993 και συνεχίστηκε για 9 χρόνια μέχρι τον Ιούλιο του 2002. Τα επτά πρώτα χρόνια παρουσιαστές ήταν ο Λυκούργος Μαρκούδης και η Καρολίνα Παναγοπούλου.]
Μικρός τι θέλατε να γίνετε όταν μεγαλώσετε;
Μου άρεσε πολύ η Χημεία και τα πειράματα. Ήθελα να γίνω χημικός και να κάνω πειράματα και μελέτες μέσα σε κάποιο εργαστήριο, αλλά όταν κατάλαβα ότι έπρεπε να είμαι καλός στα μαθηματικά (τα οποία ποτέ δεν μου άρεσαν) αποφάσισα ότι θα ήθελα να ασχοληθώ με την δημοσιογραφία, που ήταν άλλο παιδικό μεράκι.
Πηγαίνοντας στη σχολή δημοσιογραφίας ποια ήταν η δουλειά των ονείρων σας;
Επιθυμία μου ήταν πάντα η έντυπη δημοσιογραφία και η μελέτη της επικοινωνίας ως φοιτητής μου έδινε νέα ενδιαφέροντα και τουλάχιστον στη φαντασία μου άνοιγε νέες προοπτικές. Άρα το ιδανικό θα ήταν ανταποκριτής…
Πως προέκυψε το Disney Club;
Από αγγελία σε εφημερίδα. Ήμουν πρωτοετής στη σχολή και εργαζόμουν λίγες ώρες σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών (είχα άδεια διδασκαλίας της Αγγλικής γλώσσας). Αναζητούσα και κάποια άλλη απασχόληση για να συμπληρώνω τα έξοδά μου. Μία μέρα είδα την αγγελία που έλεγε πως «ζητούνται νέες και νέοι 18 -21 ετών με κέφι και ενθουσιασμό για καινούρια τηλεοπτική εκπομπή» και είχε και ένα τηλέφωνο. Την πρώτη μέρα δεν έδωσα σημασία. Όταν όμως την είδα ξανά την αγγελία και την επόμενη εβδομάδα, είπα «δεν τηλεφωνείς μήπως κάποτε το μετανιώσεις». Τηλεφώνησα, συμπλήρωσα την αίτηση, έδωσα συνέντευξη, έκανα δοκιμαστικά και τελικώς με επέλεξαν. Μέχρι το τελευταίο στάδιο της επιλογής δεν είχαμε ιδέα για ποια εκπομπή μας δοκίμαζαν και σε ποιο κανάλι θα έπαιζε.
Ποιο ήταν το καλύτερο και ποιο το χειρότερο κομμάτι του να κάνεις μια τέτοια εκπομπή;
Από την πρώτη στιγμή ήταν ένας νέος υπέροχος κόσμος που ανοιγόταν μπροστά σου. Από μικρό παιδί πήγαινα και παρακολουθούσα ώρες γυρισμάτων στο στούντιο ΑΤΑ που ήταν στην περιοχή που μεγάλωσα. Πριν ακόμα ξεκινήσει η ιδιωτική τηλεόραση. Μου άρεσε να παρακολουθώ από μία γωνιά και χαιρόμουν που με άφηναν. Δεν μου πέρναγε καν από το μυαλό ότι κάποτε θα βρισκόμουν μπροστά από τις κάμερες. Έτσι όταν ξεκίνησε η εκπομπή ένιωθα από την πρώτη στιγμή ότι ήμουν σε ένα χώρο οικείο (το στούντιο). Το καλύτερο ήταν τα ταξίδια στην Ελλάδα και φυσικά στο εξωτερικό αλλά και η πρωτόγνωρη εμπειρία να συνεργάζεσαι καθημερινά με ανθρώπους που τους γνώριζα από παιδί, χωρίς ποτέ να τους έχω συναντήσει. Αναφέρομαι στην οικογένεια Σοφιανού, στην οποία προσωπικά οφείλω τα πάντα. Ήταν το καλύτερο πανεπιστήμιο η συνεργασία μου μαζί τους. Ούτε όσο ήμουν στην εκπομπή, ούτε και τώρα 11 χρόνια μετά μπορώ να βρω κάτι που θα χαρακτήριζα «χειρότερο».
Τι θυμάστε πιο έντονα από την εποχή του Disney Club;
Θυμάμαι τα πάντα. Οι πιο έντονες στιγμές που δεν ξεθωριάζουν καθόλου ήταν: το πρώτο γύρισμα στο στούντιο, η πρώτη μέρα που μπήκαμε στη Disneyland στο Παρίσι και η πρώτη μετάδοση στον αέρα στο Mega. Θυμάμαι ακόμα τις συζητήσεις και τα σχέδια για την εκπομπή, τα αμέτρητα ρεπορτάζ στην Ελλάδα και τον κόσμο, τα παιχνίδια που παίζαμε με τα παιδιά, τις πλάκες που κάναμε ανάμεσα στα γυρίσματα με τους συνεργάτες μας, τις αντιδράσεις του κόσμου, τις ατέλειωτες ώρες που περνούσα στο μοντάζ της εκπομπής και τα λάθη που γίνονταν εν ώρα γυρίσματος. Συχνά μου έρχονται στο νου διάφορα περιστατικά και γελάω ακόμα μόνος μου… Ίσως από τα πιο απίστευτα ήταν όταν κάποια μέρα ήμουν στο σούπερ μάρκετ για ψώνια και ήρθε ένα αγοράκι, με άγγιξε στο χέρι και φώναξε: «είναι αληθινός!»
Ο Βαγγέλης ο cameraman τι κάνει; Έχετε κρατήσει επαφές με κανέναν από τους τότε συνεργάτες;
Είναι παντρεμένος και έχει και ένα παιδάκι. Μιλήσαμε πριν λίγο καιρό. Ήταν ένας εξαιρετικός συνεργάτης και φίλος και ίσως ο καλύτερος cameraman που θα μπορούσε να συνεργαστεί κάποιος μαζί του. Λυπάμαι ειλικρινά που έχω χάσει την επαφή με όλους αυτούς τους εξαιρετικούς επαγγελματίες και συνεργάτες με τους οποίους είχαμε τότε μία καθημερινή φιλική σχέση. Άλλαξαν οι διαδρομές μας και χαθήκαμε.
Οι φίλοι σας σας πείραζαν που τη εποχή του clubbing και τoυ rave εσείς κάνατε θραύση σε μια clean cut παιδική εκπομπή;
Ήταν περίεργο, αλλά την εκπομπή αυτή την έβλεπαν σχεδόν όλες οι ηλικίες. Εγώ δεν έκανα τίποτα διαφορετικό και τίποτα περισσότερο στην εκπομπή από αυτά που έκανα και εκτός εκπομπής και δεν έβλεπα διαφορά. Δεν είδα ποτέ άλλη συμπεριφορά από κάποιο φίλο και ήταν για όλους μας δεδομένο: τελείωνε η δουλειά και συνεχίζαμε τη ζωή μας. Άρα δεν υπήρξαν πειράγματα.
Σας σταματούσαν τότε στον δρόμο; Είχατε συναίσθηση του πόσο αγαπητός ήσασταν;
Μας σταματούσαν συχνά και στο δρόμο και παντού. Δεν ξέρω αν ήμουν αγαπητός, αλλά σίγουρα η εκπομπή μας είχε κάνει αναγνωρίσιμους. Ούτε στο δρόμο, ούτε για ένα καφεδάκι όταν καθόμασταν, ούτε σε ένα κατάστημα μέσα δεν μπορούσες να περάσεις απαρατήρητος και να μη σου μιλήσουν. Οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν πάντα θετικές και με ευχάριστα σχόλια που συχνά με έφερναν σε δύσκολη θέση γιατί δεν θεωρούσα πως ήμουν κάποιο σπουδαίο πρόσωπο για να μου φέρονται έτσι. Το παράδοξο είναι ότι ακόμα και σήμερα με σταματάνε και μου μιλάνε για την εκπομπή και μου λένε πως την παρακολουθούσαν. Μου κάνει εντύπωση πόσοι άνθρωποι με θυμούνται ακόμα ύστερα από 11 χρόνια.
Σας είχα στείλει γράμμα. Γιατί δεν το διαβάσατε;
Καθημερινά λαμβάναμε χωρίς υπερβολή περισσότερα από 500 γράμματα και μέσα σε μία εβδομάδα γέμιζαν σακούλες ολόκληρες. Εγώ διάβαζα κάποια που άνοιγα στην τύχη. Οι συνεργάτες μας άνοιγαν και αυτοί αρκετά γράμματα, αλλά υπήρξαν αμέτρητα που δεν προλάβαμε ποτέ ούτε να τα ανοίξουμε. Μάλλον σε αυτή την κατηγορία πρέπει είχε βρεθεί και το δικό σου γράμμα. Άρα φαντάζομαι πως με συγχωρείς που δεν το διάβασα, ε;
Με την Καρολίνα τα είχατε ποτέ;
Την Καρολίνα τη γνώρισα στο τελευταίο δοκιμαστικό πριν την επιλογή μας. Παρά την φαντασία των μικρών παιδιών που πίστευαν ότι ήμασταν παντρεμένοι, με την Καρολίνα υπήρξαμε φίλοι και συνεργάτες και λίγο καιρό μετά τη λήξη της συμμετοχής μας στην εκπομπή χαθήκαμε τελείως.
Γιατί σταματήσατε από την εκπομπή;
Ήταν επιλογή του καναλιού και όχι προσωπική μου. Από την πρώτη στιγμή ήξερα ότι θα έφτανε και η τελευταία μέρα της συμμετοχής μου στην εκπομπή. Ήμουν 19 χρονών όταν ξεκίνησα και έμεινα εκεί επτά ολόκληρα χρόνια. Προφανώς είχε έρθει η ημερομηνία λήξεως.
Ξέρετε ότι υπάρχει σελίδα στο facebook με τίτλο «Ψάχνοντας τη Καρολίνα και τον Λυκούργο» με 541 μέλη;
Δεν έχω facebook και δεν ξέρω τη συγκεκριμένη σελίδα. Μου έχουν πει φίλοι μου ότι υπάρχουν διάφορες σελίδες για τον Λυκούργο και την Καρολίνα και πραγματικά με εντυπωσιάζει αυτό το γεγονός. Ειλικρινά δεν περίμενα ύστερα από τόσα χρόνια να μας θυμούνται τόσοι άνθρωποι. Πολύ θα ήθελα κάποτε να στείλω σε όλους αυτούς που είναι γραμμένοι σε τέτοιες σελίδες τις ευχές και τις ευχαριστίες μου.
Ήταν πιο εύκολο ή πιο δύσκολο στη συνέχεια να κάνετε άλλες δουλειές; Με τι ασχοληθήκατε;
Μετά το Disney Club έμεινε ένας χρόνος χωρίς καθόλου τηλεόραση. Δεν μας αναζήτησε κάποιος. Εγώ πριν τελειώσει η συνεργασία μου με την εκπομπή είχα ξεκινήσει να κάνω κάποιες μεταγλωττίσεις. Υπήρξαν λοιπόν κάποιες συνεργασίες σε σήριαλ, σειρές και ταινίες κινουμένων σχεδίων (ο μακροβιότερος και λατρεμένος ρόλος υπήρξε ο Γάιδαρος στις 4 ταινίες του Σρεκ). Ο φίλος και συνεργάτης μου Νίκος Κροντηράς που θα σκηνοθετούσε την εκπομπή της Ρούλας Κορομηλά όταν θα επέστρεφε στην πρωινή ζώνη στην τηλεόραση του ALPHA ύστερα από μία σημαντική απουσία με πρότεινε στη Ρούλα και εκείνη με δέχτηκε στην ομάδα της, δίνοντας μου τη δυνατότητα να συμμετέχω σε μία καθημερινή ζωντανή πρωινή εκπομπή. Ήταν το δεύτερο μεγάλο μου σχολείο εκείνη η χρονιά και οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ και στο Νίκο και στη Ρούλα που με εμπιστεύθηκε! Ακολούθησε για ένα σύντομο διάστημα μία νέα παιδική εκπομπή στον ALPHA αλλά δεν κράτησε πολύ γιατί πέσαμε θύμα άμεσων περικοπών του καναλιού. Άρα μετά το Disney Club υπήρχε η εμπειρία και η αναγνωσιμότητα, αλλά δεν ήταν πολύ εύκολο να βρεθεί κάποια ανάλογη δουλειά. Υπήρξαν άνθρωποι που πίστεψαν σε μένα και μου έδωσαν ευκαιρίες.
Στο σταθμό της Πειραϊκής εκκλησίας πόσο καιρό είστε και πως προέκυψε αυτή η δουλειά;
Στην Πειραϊκή Εκκλησία συμμετέχω από όταν ήμουν μαθητής της Β’ Λυκείου, κάνοντας εκεί εκπομπές. Ήταν το ραδιοφωνικό μικρόβιο αλλά και ένας χώρος που αγαπούσα και σεβόμουν πολύ. Το 2004 ο τότε Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Καλλίνικος μου πρότεινε να αναλάβω τη θέση του Διευθυντή Προγράμματος του σταθμού και παρά την αρχική μου άρνηση, τελικά αποδέχθηκα. Τον ευχαριστώ που με εμπιστεύθηκε σε μία τόσο σημαντική και υπεύθυνη θέση. Συνεπώς έχουν συμπληρωθεί 7 χρόνια στη θέση αυτή και το μικρόβιο του ραδιοφώνου ακόμα καλά κρατάει μέσα μου.
Έχετε κάποια ιδιαίτερη σχέση με τη θρησκεία και τον χριστιανισμό ή το βλέπετε απλά σαν μια δουλειά;
Είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος και αυτό από μόνο του είναι αρκετό. Η σχέση μου με την Εκκλησία υπήρχε από τα παιδικά μου χρόνια και δεν άλλαξε ούτε όσο ήμουν στην τηλεόραση, ούτε στη συνέχεια. Δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι απλά για μένα «δουλειά» η Εκκλησία. Άλλωστε, όπως οι περισσότεροι, έτσι και εγώ μέχρι τη μόνιμη και σταθερή συνεργασία μου με το σταθμό το 2004, προσφέραμε εθελοντικά τις υπηρεσίες μας εκεί. Και είναι μεγάλη η χαρά που παίρνεις από αυτή την προσφορά.
Πως βλέπετε την τηλεόραση σήμερα και ιδιαίτερα τη τηλεόραση που απευθύνεται στα παιδιά;
Η τηλεόραση παραμένει για μένα μία μεγάλη αγάπη. Με πονάει που πλέον έχει γεμίσει με εκπομπές κοινωνικού προβληματισμού και σχολιασμού και δεν υπάρχουν πια πολλές αξιόλογες παραγωγές. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορώ εδώ και χρόνια να παρακολουθήσω συστηματικά τηλεόραση. Το πρόγραμμα που απευθύνεται στα παιδιά, απλά δεν υπάρχει. Μόνο κάποιες σειρές κινουμένων σχεδίων και τέλος. Λείπει το όνειρο και το παραμύθι. Λείπει το μεράκι και το ενδιαφέρον για τους μικρούς τηλεθεατές. Και είναι κρίμα και άδικο αφού αυτοί είναι οι κατεξοχήν τηλεθεατές και αυτοί που θα δημιουργήσουν την τηλεθέαση μεγαλώνοντας.
Αν προτείνατε μια παιδική εκπομπή σε κάποιο κανάλι τι concept θα είχε;
Αν υπήρχε κάποιο κανάλι που θα ήθελε να κάνει μία παιδική εκπομπή, τότε με χαρά θα πρότεινα ό,τι καλύτερο μπορούσα. Αλλά επειδή δεν υπάρχει τέτοιο ενδιαφέρον από τα κανάλια, κρατάω τη συνταγή της πιο επιτυχημένης τηλεοπτικής εκπομπής για παιδιά (που ήταν το Disney Club) ενισχυμένη με δόσεις περιπέτειας, παραμυθιού και φαντασίας. Ένα χαμόγελο. Αυτό θα ήταν το concept: να φέρουμε στα παιδιά ένα αυθόρμητο αληθινό χαμόγελο.