Μια κωμική όπερα ή ένα παιγνιώδες δράμα αν προτιμάτε, είναι η Σταχτοπούτα, η δημοφιλής όπερα του Ροσσίνι σε λιμπρέτο του Γιάκοπο Φερρέτι. Μια ιστορία για τον θρίαμβο της καλοσύνης μέσα από την ζωή της Σταχτοπούτας – μιας Σταχτοπούτας αλλιώτικης από τον βασικό μύθο που γνωρίζαμε ως τώρα.
Το μείγμα της παράστασης προκαλεί καταρχήν έντονο ενδιαφέρον: Η νεότατη αλλά με σημαντική καριέρα και διακρίσεις στο Λονδίνο Ροδούλα Γαϊτάνου σκηνοθετεί, ο διαπρεπής και ορμητικός Γιώργος Πέτρου διευθύνει την ορχήστρα, ο σταρ των σκηνικών Σάιμον Κόρντερ δημιουργεί αυθεντικές εικόνες της Νέας Υόρκης το 1929, η Αλεξία Θεοδωράκη φτιάχνει ονειρικά κοστούμια που θες να αγγίξεις, να φορέσεις, να κρατήσεις για πάντα. Αυτή η ομάδα με βασικά συστατικά το ταλέντο αλλά και το διεθνές βλέμμα με την κοσμοπολίτικη εμπειρία, βρέθηκαν μαζί στην Εθνική Λυρική Σκηνή για να «διαχειριστούν» το όραμα του Ροσσίνι για την Σταχτοπούτα. Με αυτές τις σκέψεις έφτασα στο θέατρο Ολύμπια το περασμένο Σάββατο. Και έφυγα μετά από 3 ώρες και ένα τέταρτο, με την αίσθηση πως είχε περάσει μόλις μία ώρα, πως επιτέλους ακομπλεξάριστα και χωρίς σουρεαλιστικές υπερβάσεις είδα μια διαφορετική ματιά πάνω σε μια κλασική όπερα. Χωρίς στόμφο, αλαζονεία, και καθιερωμένες λύσεις, με απόλυτη φυσικότητα που επέτρεψε στο ταλέντο των συμμετεχόντων και στις μοναδικές αρετές της όπερας να αναδυθούν.
Βρέθηκα στη δεύτερη διανομή, με μια ομάδα νέων λυρικών τραγουδιστών που έχουν όλοι τόσο ξεχωριστή προσωπικότητα και ήδη ένα κοινό φανατικό. Και διαπίστωσα με ικανοποίηση πως η περίφημη χημεία λειτούργησε πως οι ψηφίδες συναντήθηκαν και κατόρθωσαν να συνθέσουν μια εικόνα λυρική, ονειρική, αρμονική. Η σκηνοθεσία νευρώδης, ποντάροντας στη διαρκή κίνηση, παίζοντας με αμερικανικά gangs και αποφεύγοντας συστηματικά την δραματοποίηση και την υπερβολή έδωσαν το στίγμα της παράστασης. Επιβλήθηκε και πέρασε στην πλατεία που ξεσπούσε κάθε τόσο σε χειροκροτήματα ακόμη και σε «μπράβο» πριν καν πέσει η αυλαία.
Η Ροδούλα Γαϊτάνου μετέφερε την παράσταση στη Νεά Υόρκη της κρίσης του 1929. Αντί για παλάτι και πραγματικό πρίγκηπα, ο χώρος της δράσης ήταν ένα θέατρο και ο πρωταγωνιστής ο νεαρός ιδιοκτήτης του που ψάχνει νύφη. Η Σταχτοπούτα και οι κακιές αδελφές είναι οι κόρες του επιστάτη του Θεάτρου. Και βέβαια, ναι είναι η θριαμβεύτρια που αφήνει πίσω της όχι ένα γοβάκι αλλά ένα εκπληκτικό διαμαντέντιο περικάρπιο. Η σκηνοθέτιδα μετέφερε τη δράση σε αυτή την εποχή και αυτό το χώρο προκειμένου να τονίσει ακόμη περισσότερο τον ταξικό διαχωρισμό και την αριβιστική διάθεση. Σημειώνει στο πρόγραμμα «Η κάθετη διαστρωμάτωση βρίσκει μια άμεση προβολή στη ζωή ενός θεάτρου ως μια κοινωνική μικρογραφία: οι αφανείς ήρωες του παρασκηνίου, οι εμφανείς ήρωες της σκηνής και οι υψηλά ιστάμενοι που παίρνουν τις αποφάσεις. Ο καθρεφτισμός αυτός αποτέλεσε και την έμπνευση για την τοποθέτηση της δράσης σε ένα θέατρο που παρακμάζει στην εποχή της μεγάλης ύφεσης του 1929. Η κρίση και οι κακουχίες μεταλλάσσουν τους ανθρώπους αλλά όποιος καταφέρει να διατηρήσει την ακεραιότητά του θα αναδειχθεί ποιητής».
Οσον αφορά τους ερμηνευτές, κατόρθωσαν πιστοί στη σκηνοθεσία να αφήσουν την προσωπικότητα τους να λάμψει μέσα από τις ερμηνείες τους Στη σκηνή, η Αντζελίνα (Σταχτοπούτα) Eιρήνη Καράγιαννη, με απόλυτο έλεγχο, αυτοπεποίθηση και χωρίς υποκριτικές ευκολίες κινήθηκε ιδανικά στο ρόλο της, αναδεικνύοντας όμως μια Σταχτοπούτα που μπορεί να είναι χειραφετημένη, ξέρει να διεκδικεί και δεν χάνει την πίστη στον ίδιο της τον εαυτό (η σκηνή του τέλους χαρακτηριστική, με το επικό σχεδόν λευκό jumpsuit που σχεδίασε η Αλεξία Θεοδωράκη να αποδίδει όλο τον χάρτη της προσωπικότητάς της). Ο πρίγκιπας Ντον Ραμίρο του Βασίλη Καβάγια κινήθηκε με διακριτική άνεση, ενώ ο υπηρέτης Νταντίνι που υποδύθηκε ο Χάρης Ανδριανός κατόρθωσε να δώσει τον τόνο στην παράσταση και σχεδόν να την κλέψει καθώς εκρηκτικός, αεικίνητος σάρωσε τη σκηνή. Επιβλητικός, άγγελος του καλού που στο τέλος θριάμβευσε ο Τάσος Αποστόλου ως παιδαγωγός του πρίγκιπα με φωνή που κάνει ακόμη και τα βελούδινα καθίσματα του Ολύμπια να δονούνται. Την ίδια ώρα που η σκηνή παλλόταν πραγματικά από τη συνεχή δράση, την πλοκή που σε έκανε να διατρέχεις με τα μάτια τη σκηνή συνεχώς για να μη χάσεις μια γκριμάτσα, μια έκφραση, μια αέρινη κίνηση των υπέροχων κοστουμιών η ορχήστρα σε μια λαμπερή της στιγμή απέδιδε μοναδικά τον Ροσσίνι υπό την καθοδήγηση του Γιώργου Πέτρου (στη φωτογραφία κάτω μετά την παράσταση χαιρετώντας το κοινό).
Ευτυχής, ευφρόσυνη η πρώτη παράσταση της Λυρικής Σκηνής για τη σεζόν που μόλις άρχισε, χάρισε στο αθηναϊκό κοινό μια Σταχτοπούτα για την οποία θα μιλάμε σίγουρα για καιρό.
Θέατρο Ολύμπια
30 Οκτωβρίου, 1,2,3,10,13 Νοεμβρίου