Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος βρήκε κάτι καλύτερο από το να γράφει κριτική για ταινίες: Το να γράφει κριτική για κριτικές.
Έχουν πλασαριστεί σαν τα απόλυτα καλλιτεχνικά και όχι μόνο γκανιάν του φθινοπώρου. Κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα στην Ελλάδα την προηγούμενη Πέμπτη, κουβαλάνε φεστιβαλικές περγαμηνές, και οι κριτικοί στην πλειοψηφία τους μιλάνε για αριστουργήματα. Και εδώ και στο εξωτερικό. Είναι όμως έτσι; Το πρώτο ερώτημα. Kαι το δεύτερο ερώτημα, το οποίο έχεις κάθε δικαίωμα να μου απευθύνεις: "και ποιος είσαι εσύ ρε μάγκα που το παίζεις τόσο έξυπνος;"
Σου απαντάω στο δεύτερο ερώτημα για να ξανασυστηθούμε και πάμε στο ψητό. Είμαι ένας άνθρωπος που αγαπάει σαν τρελός το σινεμά, κι έχει την ευτυχία να πληρώνεται για να γράφει γι αυτό. Να γράφει χωρίς να πουλάει πόζα αλλά μόνο πάθος, όπως όταν μιλάει για ταινίες με τους φίλους του. Και μολονότι τόσο το "Παρελθόν" του Ασγκάρ Φαραντί, όσο και το "Prisoners" του Ντενί Βιλνέβ είναι οι νέες ταινίες δύο εντελώς καυτών (και ταλαντούχων) σκηνοθετών, εμένα προσωπικά το πάθος μου το άφησαν λίγο ανάπηρο.
H βαθμολογία που δίνω και στις δύο είναι 6 / 10. Δηλαδή "καλά να είμαστε αλλά καλύτερα δεν είμαστε ενώ θα μπορούσαμε". Για να είμαι αντικειμενικός, "Το Παρελθόν" για το οποίο η Μπερενίς Μπεζό τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στις Κάννες έχει το εντυπωσιακό σκορ 94% θετικών κριτικών στο rottentomatoes. To "Prisoners" που πιθανότατα θα στείλει αρκετούς συντελεστές του στα επερχόμενα Όσκαρ, έχει το πολύ καλό σκορ 81%.
Σόρι αλλά και στις δύο περιπτώσεις, στα δικά μου μάτια πάντα, υπάρχει μια κεκτημένη ταχύτητα και μια καλλιτεχνική μόδα. Ο Ιρανός Ασγκάρ Φαραντί μετά το εξαιρετικό και πολυβραβευμένο "Ένας Χωρισμός" του, είναι το αγαπημένο παιδί της διεθνούς κριτικής. Πράγμα που σημαίνει ότι σχεδόν κανείς δεν τολμά να τον αμφισβητήσει και οι κριτικές της νέας του ταινίας, ήταν γραμμένες στους εγκεφάλους αυτών που τις έγραψαν, περίπου πριν καν τη δουν. "Το Παρελθόν" είναι μια γαλλική παραγωγή που κινείται (εώς επαναλαμβάνει κουραστικά) στα πλαίσια δράσης της προηγούμενης ταινίας του, αλλά αυτή τη φορά στο Παρίσι. Άλλο μπάτζετ, άλλη προώθηση, με αντικείμενο όμως πάλι ένα διαζύγιο.
Ιρανός με την ηρεμία και τη γλυκύτητα Ιησού επιστρέφει στη Γαλλία για να δώσει διαζύγιο στην λίγο υστερική σύζυγό του, η οποία συγκατοικεί με και ετοιμάζεται να παντρευτεί έναν άλλο τύπο. Του οποίου τύπου η πρώην γυναίκα βρίσκεται σε κώμα στο νοσοκομείο έτοιμη του θανάτου. Κάπου εκεί όμως υπάρχει ένα μυστήριο που θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει σε σαπουνόπερα, και κάνει το έργο να φαίνεται και λίγο θρίλερ. Υπάρχουν επίσης και τα παιδιά της Μπεζό και του άντρα της ετοιμοθάνατης που κάνουν φασαρία και ο μειλίχιος Ιησούς που είναι πάντα πρόθυμος να βοηθήσει με μια καλοσύνη του ξερατού. Κι ένα φινάλε, που σόρι αλλά δεν το πιάνω μέσα στην συναισθηματική του παπαρολογία. Εμφανείς όλες οι αρετές του κινηματογράφου του Φαραντί στα επί μέρους, αλλά στο φινάλε το αποτέλεσμα, χαμένο στη μετάφραση. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι χαμένος ο χρόνος σου αν παρακολουθήσεις την ταινία. Ξαναλέω, αρετές υπάρχουν μπόλικες και συναισθηματική ομορφιά. Όμως δεν αρκεί για να δικαιολογήσει τη σοφιστικέ σαντυγή σαπουνόπερας.
Πάμε στο "Prisoners". Που όπως "Το Παρελθόν" λειτουργεί σαν το ευρωπαϊκό ντεμπούτο του Φαραντί, αυτό εδώ λειτουργεί σαν το χολιγουντιανό ντεμπούτο του γαλλοκαναδού Ντενί Βιλνέβ. Ενός εξαιρετικού καλλιτέχνη και τεχνίτη με προηγούμενη ταινία του το υπέροχο "Mέσα από τις φλόγες – Incendies". Ο οποίος φιλοδοξεί και σε μεγάλο μέρος το καταφέρνει, να παίξει με τους κανόνες του αστυνομικού θρίλερ, να τους τραβήξει στα άκρα και ταυτόχρονα να κάνει και ηθική δήλωση (αυτό το τελευταίο δεν το καταφέρνει καθόλου).
Με βοήθεια, σταρ πρώτης γραμμής όπως ο Τζέικ Γκίλενχαλ και ο Χιου Τζάκμαν (να γρυλίζει όπως όταν κάνει τον Wolverine αλλά να νομίζει ότι το κάνει πιο ποιοτικά). Δύο κοριτσάκια από δύο διαφορετικές οικογένειες πέφτουν θύμα απαγωγής (όχι τυχαία για την πολιτική ορθότητα, η μία οικογένεια είναι μαυρούληδων). Ο ασπρουλιάρης κομματάκι Ριγκανικός Χιου Τζάκμαν στοχοποιεί ένα μόγγολο σαν τον υπεύθυνο. Τον απαγάγει, τον κλειδώνει και του κάνει τη μούρη κιμά στο μπουνίδι και το ντουζ με καυτό νερό για να ομολογήσει. Ταυτόχρονα η γυναίκα του η Μαρία Μπέλο, βγάζει όλη τη την ταινία κλαίγοντας. Ο Γκίλενχαλ είναι ο μπάτσος της υπόθεσης που προσπαθεί να βγάλει άκρη και επισκέπτεται διάφορους πιθανούς υπόπτους σε μια μουντή και χιονισμένη κωμόπολη που τελικά φαίνεται να αποτελείται μόνο από sex offenders.
Σε διόμισι ώρες δρόμο ταινία, το ψυχογράφημα εναλλάσσεται με την κοινωνιολογία, την αλληγορία και γενικά τη θεία μου τη Ρία αλλά εναλλάσσεται όμορφα οφείλω να το ομολογήσω και με σκηνοθετική δεξιοτεχνία. Μέχρι που αρχίζουν τα λάθος αλάρμ για να λειτουργήσει το θρίλερ, αυτά δηλαδή που σε πάνε σε άλλο ένοχο και εσύ συνεχίζεις να μαντεύεις. Κι όταν όλο αυτό τελειώνει και λύνεται το μυστήριο, λύνεται με τέτοια σεναριακή αυθαιρεσία που αν το έκανε Έλληνας, θα πέταγες αβγά. Λειτουργεί; Όσο είσαι "μεσα" απόλυτα κι εκεί φαίνεται η μεγάλη τέχνη του Βιλνέβ. Όταν "βγεις" όμως ζητάς δανεικά. Έχει λόγω ύπαρξης; Όχι κανένα.
Απλά οι κριτικοί για άλλη μια φορά παίρνουν μασημένη τροφή λόγω φεστιβαλικής αναγνώρισης κι επειδή φοβούνται μην τους πούνε βλάχους. Σε μια ταινία που είναι η χειρότερη εξαιρετική ταινία της χρονιάς αν αυτό σου λέει κάτι. Και με το ηθικό δίλημμα περί αυτοδικίας να θυμίζει ξεχαρβαλωμένο ταμπόν.
Αυτά πάνω κάτω είχα να σου πω για τις ταινίες της εβδομάδας. Ναι, υπάρχει και μία άλλη, που την περίμενα σαν τρελός επειδή μολονότι οι κριτικοί μου είχαν επισημάνει ότι ο τύπος έχει σοβαρό πρόβλημα (και εδώ είχαν μάλλον δίκιο) εγώ επέμενα να τον θεωρώ Θεό. Ο Λικ Μπεσόν, ο "Θεός" της "Nikita" και του "Leon" και του 'Απέραντι Γαλάζιου" άντε και του 5ου στοιχείου. Ο τυπάς εδώ και μια δεκαπενταετία απασχολείται κυρίως στην παραγωγή κάνοντας σύνδεση Χόλιγουντ – Παρισιού με γαλλικές ταινίες δράσης,αμερικάνικης όμως γλώσσας και εξαργύρωσης. Και τα πηγαίνει όχι απλά περίφημα αλλά τζετ.
Μόνο που κάπου εκεί σε όλη αυτή την ενασχόληση του, είναι προφανές πλέον ότι ξέχασε εντελώς να σκηνοθετεί. Όχι, δε φταίει μόνο το άθλιο σενάριο του "The Family – Επικίνδυνη Οικογένεια". Πρέπει να σου συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό όταν έχεις αστυνομική μαφιόζικη κωμωδία στα χέρια σου, με τους Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Μισέλ Πφάιφερ παραδομένους στα χέρια σου και εσύ παραδίδεις αυτό το χάος. Δεν έχω άλλα λόγια, έχω μόνο βαθμολογία: 3 / 10 (αφτερ ολ, ότι μαλακίες κι αν σας έλεγα στην αρχή, κι εγώ κριτικός είμαι).
*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης