Ήμουνα νιος και γέρασα, και 10 χρόνια μετά το ξεκίνημα του, ο διοπτροφόρος μαγεμένος πιτσιρικάς ολοκληρώνει το ταξίδι του, σφραγίζοντας την ενηλικίωση μιας ολόκληρης γενιάς. Ένα εκρηκτικό φινάλε που δύσκολα θα αφήσει ανικανοποίητους τους πιστούς οπαδούς, χαρίζοντάς τους για την αφοσίωση τους, μερικές από τις καλύτερες στιγμές της σειράς, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν πάσχει από κρίση άγχους, και μετριότατο 3D.
Mπορεί στην ελεύθερη νεοελληνική, το ομηρικό αμ ‘ έπος αμ’ έργον να μεταφράζεται ως «ατάκα κι επί τόπου», όμως η πλήρης μετάφραση της ομηρικής φράσης, είναι μαζί «με το έργο και η πράξη». Και εδώ έχεις κι από τα δύο. Πως λέμε, εμ σαμπού, εμ κοντίσιονερ; Εμ έπος, έμ έργον όπου εν προκειμένω, στην περίπτωση του τελευταίου Χάρι Πότερ, ναι, υπάρχει και έπος και έργο – ταινία. Όμως, αν και οι αγγλοσαξωνικές κριτικές μιλάνε για έναν ολοκληρωτικό θρίαμβο σε όλα τα επίπεδα και μία από τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις ταινίας που κατορθώνει 10 χρόνια μετά το ξεκίνημα της, στο 7ο κατ’ ουσίαν μέρος της σειράς (και μετά από ένα μπαράζ άθλιας ξεπατικωτούρας τύπου ‘Eragon’) να κλείσει με ένα εντυπωσιακό bing bang που πιθανότατα να είναι το καλύτερο όλης της χαριποτεριάδας, επέτρεψε μου να έχω μερικές ενστάσεις (γιατί κοιμήθηκα κι από λάθος πλευρό χτες βράδυ και με παράτησε και ο γκόμενος οπότε έχω στριντζώσει).
Υπάρχει ένα παράδοξο εδώ το οποίο θα προσπαθήσω να στο εκφράσω με ευκρίνεια παρά τους 37 Κελσίου. Σκηνοθετικά η συγκεκριμένη ταινία είναι μάλλον η καλύτερη ταινία της σειράς, και ο David Yates, που στις προηγούμενες εκδρομές του στο μαγικό βασίλειο, είχε δώσει δείγματα των ικανοτήτων του, αυτή τη φορά τα ολοκληρώνει και ενίοτε τα απογειώνει ακόμα και στη σφαίρα της κινηματογραφικής ποίησης. Ή τουλάχιστον σε όσο χώρο αφήνει για ποίηση η καταιγιστική δράση και ο βομβαρδισμός του αμφιβληστροειδή με μερικές από τις πιο εντυπωσιακές (και σκοτεινές ταυτόχρονα) βαβούρες που είδαμε ποτέ στον Πότερ. Κι αυτό το καταλαβαίνεις όχι μόνο από την εικονογράφησή του αλλά κι από τη χρήση του ήχου και της εξαίσιας μουσικής του Alexander Desplat, ή οποία άλλοτε πάει πρώτο τραπέζι πίστα για να σε παρασύρει με το δραματικό επικολυρισμό της, κι άλλοτε δίνει θέσει σε υπέροχα δουλεμένες σιωπές που άπαξ και είσαι σε multiplex, θα σου σπάσουν τα νεύρα από το κρατσάνισμα του ποπ κορν που κάνει ο διπλανός σου.
Η ιστορία των καλύτερών μας χρόνων, ολοκληρώνεται με μία εντυπωσιακή ηφαιστειακή έκρηξη που έχει μέσα ατέλειωτη δράση, καταστροφή, θρίλερ, μπόλικο συναίσθημα, αλληγορία, μεταφυσική, δράμα, απαντήσεις σε ερωτηματικά και φυσικά υπερθέαμα με τις οκάδες, και για έναν φανατικό, δεν νομίζω να υπάρχει κάτι καλύτερο. Τι γίνεται όμως αν δεν είσαι από τους φανατικούς; Και τι γίνεται επίσης αν θες να κρίνεις αυτόνομα την ταινία;
Το αυτόνομα ξέχνα το, δεν υπάρχει. Γιατί αν δεν είσαι από τους φανατικούς και έχεις χάσει προηγούμενα επεισόδια, μην κάνεις τον κόπο, πρώτα ξεσκόνισε τις γνώσεις σου και μετά επισκέψου την αίθουσα, δε θα καταλάβεις γρι, εφ’ όσον το πακέτο λειτουργεί εδώ σαν το τελευταίο επεισόδιο μιας σειράς που πρέπει να έχεις παρακολουθήσει εξ αρχής. Ακόμα και στην περίπτωση όμως που είσαι φανατικός και πιουρίστας όπως λέγονται αυτοί, δεν γίνεται να μην πρόσεξες ότι μερικές από τις πιο φορτισμένες συγκινησιακά στιγμές του βιβλίου και ολόκληρου του έπους, εν προκειμένω ξεπετάχτηκαν χωρίς τον συναισθηματικό αντίκτυπο που θα έπρεπε να έχουν. Πράγμα που είναι απορίας άξιον και χρεώνεται ως σφάλμα στους δημιουργούς, γιατί αφ’ ενός διάλεξαν να δώσουν σε αυτήν εδώ την ταινία τη μικρότερη διάρκεια από όλες τις υπόλοιπες ενώ αφ’ ετέρου είχαν όσο περιθώριο ήθελαν να επεξεργαστούν δραματουργικά γεγονότα και καταστάσεις, από τη στιγμή που κινηματογράφησαν το τελευταίο βιβλίο σε δύο μέρη.
Κι ενώ το πρώτο μέρος, έμπαζε νερά και χασμουρητά, ξαφνικά εδώ τους πιάνει κωλοπιλάλα, και σε χρόνο δευτερολέπτων, όχι μόνο ξεμπερδεύουν με σκηνές κλειδιά, αλλά περνάνε σε μορφή guest star κι όλο σχεδόν το cast των ταινιών ενώ εσύ προσπαθείς ακόμα να συνέλθεις από τον καταιγισμό της προηγούμενης σκηνής δράσης, και η επόμενη που είναι πιο χαμηλότονη, σου φεύγει άκλαφτη. Αν σε αυτό προσθέσεις και το κατά τη γνώμη μου, για άλλη μια φορά, άχρηστο και μετριότατο 3D μετατροπής (τουλάχιστον στο σύστημα Real D που είδα την ταινία) που δεν προσθέτει τίποτα μα τίποτα στην απόλαυση της ταινίας (εκτός από 4 ευρώ παραπάνω στο εισιτήριο σου), πάει φαγώθηκε το ένα αστεράκι από τα τέσσερα αν το πας μαθηματικά και έμειναν τα τρία. Τα οποία όμως είναι τρία με τα όλα τους, ανταποδοτικά, λειτουργικά και ψυχαγωγικά με το παραπάνω, όπως όλα τα καλά τρία σε αυτήν την πλάση (εκτός των 3D).
*στείλε το ξόρκι σου στον υπογράφοντα στο terra_gelida@hotmail.com