Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος αισθάνεται τις φλέβες στο λαιμό του να πάλλονται από την επιθυμία να ανοίξουν από τους κοφτερούς κυνόδοντες όμορφου άντρα, στραγγίζοντας το αίμα τους στο φιλί του.
Η πρώτη του εμφάνιση σε ελληνικό έδαφος έγινε το 1990 χωρίς να προκαλέσει σάλο ανάλογο με τα «ταξίδια» του σε όλον τον κόσμο Αυτά που συνεχίζει να κάνει από το 1976 που απέκτησε πρώτη φορά οντότητα, μέχρι σήμερα, σαν ο πιο διάσημος βρικόλακας του κόσμου μετά τον κόμη Δράκουλα. Και σίγουρα ο πιο αδίσταχτος, μελαγχολικός και ανεξέλεγκτα ερωτικός, με τον δολοφονικό του πόθο να μη γνωρίζει διακρίσεις ανάμεσα σε παιδιά, γυναίκες ή άντρες.
Ένας αμφισεξουαλικός ροκ σταρ, με ευγενική καταγωγή από τη Γαλλία του 18ου αιώνα, διανοούμενος με μεγάλες μελαγχολίες και μεγάλες ευθυμίες, κυνικός, θανάσιμα ερωτεύσιμος και σε μόνιμη υπαρξιακή αναζήτηση του νοήματος της ζωής (ή του θανάτου) που χωρίς αυτόν δε θα υπήρχε κανένα από τα σύγχρονα βαμπίρ που ξέρουμε. Από το «Twilight» μέχρι το «Vampire Diaries» και το «Τrue Blood», όλοι τους έχουν λιγότερο ή περισσότερο αντιγράψει το θρυλικό βαμπίρ Λεστάτ με τεράστια όμως διαφορά ταλέντου.
Γιατί κανείς τους δε διαθέτει την πυρετική πένα της Αν Ράις, της γυναίκας που το 1976 δημιούργησε τα «Vampire Chronicles» με το πρώτο της βιβλίο, το «Συνέντευξη με το βαμπίρ» όπως κυκλοφόρησε το 1990 για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Bell. Σαν ένα ακόμα ασήμαντο best seller που μάλλον τότε πέρασε σχετικά απαρατήρητο από το ελληνικό αναγνωστικό κοινό των βιβλίων «περιπτέρου», που αναζητά φτηνά ρομάντζα και αστυνομικά του κιλού.
Γιατί το «Συνέντευξη με έναν βρικόλακα» όπως επανακυκλοφόρησε πριν από δύο χρόνια σε καινούργια μετάφραση από τις ειδικές (και όχι μόνο) στην εκλεκτική λογοτεχνία του φανταστικού εκδόσεις Anubis, είναι κάτι που δεν μπορεί εύκολα να περιγραφεί με λέξεις εκτός από αυτές που αποτελούν το ίδιο το βιβλίο. Ούτε μάλλον με εικόνες αν κρίνει κανείς από την εντυπωσιακή σαν προσπάθεια, «λίγη» όμως σαν αποτέλεσμα «εικονογράφηση» του από το σκηνοθέτη Νιλ Τζόρνταν στην ομότιτλη ταινία του 1994 με πρωταγωνιστές τον Τομ Κρουζ, Μπραντ Πιτ.
Ένα βιβλίο που δημιουργήθηκε μετά από την απώλεια της κόρης της Ράις από λευχαιμία και τις συνεχείς μάχες της ίδιας της συγγραφέως ανάμεσα στον αθεϊσμό και τον χριστιανισμό. (Όχι τυχαία, η 71χρονη σήμερα συγγραφέας πέρασε από την αποκήρυξη του Θεού στην επιστροφή της στη ρωμαιοκαθολική εκκλησία το 1998 και ξανά στην αποκήρυξη του Χριστιανισμού το 2010).
Μια γυναίκα μυστήριο, με πένα σαν υδάτινη φλεγόμενη λάβα πάνω σε λείο δέρμα, που παράγει ασταμάτητα σχεδόν ένα βιβλίο κάθε χρόνο, κι έχει πουλήσει συνολικά πάνω από 100 εκ. αντίτυπα σε όλον τον κόσμο.
Η τεράστια απήχηση του «Συνέντευξη με ένα βρικόλακα» την οδήγησε 9 χρόνια μετά, το 1985, στη συγγραφή του «Ο βρικόλακας Λεστάτ». Μέχρι το 2003, τα «Vampire Chronicles» μετρούσαν ήδη 10 βιβλία, χωρίς να υπολογίζονται άλλα 2 από τη σειρά της «Νew Tales of the Vampires» και άλλα 3 από το «Lives of the Mayfair Witches». Δύο σειρές βιβλίων που συνδέονται με το σύμπαν των «Vampire Chronicles» μέσω κοινών αναφορών και διασταυρώσεων των δρόμων των ηρώων τους.
Λίγους μήνες πριν, οι εκδόσεις Anubis πήραν το ρίσκο να κυκλοφορήσουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα το «Βρικόλακα Λεστάτ», πιθανότατα το πιο πολυεπίπεδο και συναρπαστικό βιβλίο της σειράς. Ρίσκο γιατί αφ ενός η λογοτεχνία του φανταστικού δε χρήζει σοβαρής αντιμετώπισης στην Ελλάδα, τόσο από το κοινό όσο κι από τους κριτικούς. Κι επειδή αφ' ετέρου, η γραφή της Ράις, ξεχωρίζει από έναν βαθύ παλλόμενο λυρισμό, ερωτισμό, πάθος και φιλοσοφική αναζήτηση, που δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε άλλο υπάρχει στη σύγχρονη βαμπιρική λογοτεχνία.
Ένα βιβλίο που ο Έλτον Τζον μετέτρεψε σε (αναμενόμενα) αποτυχημένο μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ («Lestat») και «κονιορτοποιήθηκε» κινηματογραφικά στην ταινία «Queen of the Damned». Ένα κινηματογραφικό έκτρωμα του 2002 (με την τελευταία εμφάνιση της Aaliyah) που ανακατεύει με «χυδαίο» τρόπο, στοιχεία από τον «Βρικόλακα Λεστάτ» και το επόμενο βιβλίο της σειράς, που λέγεται επίσης «Queen of the Damned». Λογική η αποτυχία, όταν καλείσαι να μετατρέψεις σε φτηνή μαζική ψυχαγωγία παραγράφους όπως η παρακάτω:
«Είδα την αγριότητα της ομορφιάς, την παραφορά της έτσι όπως την είχα δει το προηγούμενο βράδυ όταν έπαιζε ο Νίκι και ο κόσμος της ηθικής φάνταζε απεγνωσμένο όνειρο της λογικής που μέσα σε τούτη την οργιώδη, δυσώδη ζούγκλα δεν είχε την παραμικρή πιθανότητα να επικρατήσει. Ήταν ένα όραμα και περισσότερο έβλεπα παρά κατανοούσα ότι αποτελούσα κομμάτι του, ζωντανό όσο και η γάτα με το εξαίσιο, απαθές πρόσωπό της που μπήγει τα νύχια στη ράχη του ποντικού που ουρλιάζει.
'Ωραίος αρκετά είναι ο Χάρος' μουρμουρισα 'όπου μπορεί να σβήσει όλα τούτα τα φευγάτα κεριά, κάθε ψυχή που φτεροκοπά ρουφώντας τον αέρα σε τούτο 'δω το μέρος'.
Τα λόγια μου όμως μου ξεγλιστρούσαν. Έπλεαν ίσως σε κάποιο επίπεδο όπου υπήρχε θεός που καταλάβαινε τα χρώματα στη ράχη της κόμπρας, τις οχτώ υπέροχες νότες που γεννούν τη μουσική από το βιολί του Νίκι, όχι όμως και την αρχή του 'Ου φονεύσεις' που ξεπερνά κάθε ασχήμια ή ομορφιά.» (μτφρ: Ειρήνη Παϊδούση).
Το βαμπίρ Λεστάτ, ο σύντροφος του Λούι από τη «Συνέντευξη με ένα βρικόλακα» ξυπνάει μετά από χρόνια ύπνου στη Νέα Υόρκη του 1984. Ανακαλύπτει το βιβλίο με την αφήγηση του Λούι και αποφασίζει να δώσει την δική του εκδοχή των γεγονότων. Από τη μετατροπή του σε βαμπίρ στο Παρίσι της γαλλικής επανάστασης. Τον ανομολόγητο έρωτα του για την ετοιμοθάνατη αλλά ψυχρή μητέρα του και τον σκοτεινό βιολιστή Νικολά που θα αναγκαστεί να τους κάνει κοινωνούς του «σκοτεινού χαρίσματος» για να μην τους χάσει, με τραγικά όμως αποτελέσματα. Το ταξίδι του από τη Γαλλία μέχρι το Κάιρο, τα Ελληνικά νησιά και την Ιταλία. Και τις παθιασμένες συναντήσεις, συγκρούσεις και έρωτες του, με αρχαιότερα από αυτόν βαμπίρ που διηγούνται με τη σειρά τους τις δικές τους ιστορίες. Ιστορίες που φτάνουν μέχρι τα χρόνια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, τα σκλαβοπάζαρα της Κωνσταντινούπολης, τα παλάτζο της αναγεννησιακής Βενετίας, τους Κέλτες και τους Βρετανούς Δρυίδες.
Σε ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα που ανακατεύει με απίστευτη επιδεξιότητα τον τρόμο με το λυρισμό, ταξιδεύει στην ιστορία, τον τόπο και το χρόνο, ιδρώνει από πόθο και αίμα, βουτάει μέσα στην μελαγχολία, σπαράζει από αμφισβήτηση και αγωνία και αναδύεται λαμπερό, σαν τις σταγόνες αλμυρού νερού που πέφτουν από ένα ποθητό σώμα που βγαίνει μέσα από τη θάλασσα την ώρα του σούρουπου. Την ώρα που σβήνει ο ήλιος και τα βαμπίρ μπορούν να κυκλοφορήσουν ανάμεσα μας, για να μεταλάβουν αθώο αίμα.
*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.